De donderdag begint anders dan anders. Het uitgebreide ontbijt stond klaar en ik wilde nog weten wat nu precies de naam van de gastvrouw is. Ik had iets van Gina verstaan. Het lukte mij niet om de vraag goed over te brengen. Zij haalde haar dochter erbij, die goed Engels kan. Vanaf dat moment heb ik nog anderhalf uur een leuk en goed gesprek gehad. Haar moeder heet Virginia en haar dochter heet Christien. De b&b is vooral de onderneming van Virginia. Voor hen is het elke keer spannend wie zij in huis krijgen. Ze laten gasten namelijk toe in hun privé omgeving. Ik stond daar zelf niet zo bij stil. Haar dochter, vertelde dat haar moeder gisteravond had gezegd dat de nieuwe gast wel een ouder (!) iemand is, die sportief is en gezien zijn leeftijd "goed in shape" is. .....En dat ouder wist ze van het afgegeven rijbewijs. Mijn dag kan al niet meer stuk. 😀

Christine vertelde dat ze kunst studeert aan de universiteit van Padua. Haar vader is galeriehouder en gespecialiseerd in surrealistische kunst. Haar vader bleek evenals ik een liefhebber van PInk Floyd.
Het zal met de generatie van doen hebben.
Het gesprek kreeg een bijzonder moment doordat ik vroeg of Christien nog broers of zusters had... Ze heeft een broer gehad, die bij een auto-ongeluk is verongelukt. Voor Virginia een pijnlijk moment. Tussen moeder een dochter ontspon zich even een heftig in het Italiaans gevoerd gesprek. Dat eindigde met een de door moeder duidelijk uitgesproken "basta"!

We hebben het over humor. De Nederlanders maken vaak grappen. Ik kan daar natuurlijk bij aansluiten. Ik laat achterwege om te vertellen dat ik uit Almelo kom en dat daar een speciale vorm van humor bestaat. Deze grap komt waarschijnlijk nu niet in Verona over.

Er ontbrak mij niets bij het ontbijt en er werd een lunchpakketje klaargemaakt. Niets extra betalen. Ik wilde meer betalen, dat werd resoluut afgewezen.

Mocht je ooit behoefte hebben aan een "echt" Italiaans b&b in Verona, dan kan ik zeker b&b Vriginia aanraden.

Om half tien ga ik op pad. Ik bezoek de San Zeno, die dicht in de buurt is. Het is een van de mooiste romaanse kerken in Noord Italië. Ik kwam een afbeelding tegen van San Giornio (Sint Joris). Hij is dus nog niet uit beeld.

Ik rij door het centrum van Verona, maak nog een paar foto's o.a. van de Arena en ga de Po-vlakte op. Het laatste beeld van Verona was een mooi overzicht bij een brug over de Adige. In het begin van de route wordt de loop van de Adige gevolgd. Bij een zijtak leek of er in de rivier een afvalwaterzuivering was gebouwd. De eerste veertig kilometer na Verona was er genoeg te zien cq te ontdekken. Rond elf uur neem ik een kopje cappuccino. Het valt me op hoeveel, met name mannen, dan al een alcoholisch drankje nemen. Er is een ander leefritme. Communicatie is lastig. Er wordt nauwelijks Engels of Duits gesproken. Ik ga verder. Het landschap ervaar ik als eentoniger. Het wordt ook armoediger. Een boerderij is verfraaid met allerlei muurschilderingen. Bij een van de schilderingen valt het me op dat er een ruwe schets is van soldaat met een helm. Dat valt geheel uit de toon met de rest van de schilderingen. Daar denk je dan tijdens het fietsen over na... Bij het eerstvolgende dorp zie ik een muurschilder. Een karakteristieke man. Ik probeer te vragen of hij de schilderingen bij de boerderij heeft gemaakt... De gemaakte foto's op mijn fototoestel ondersteunen mijn vraag. Hij spreekt alleen Italiaans en we hebben geen verbinding. Ik neem een paar foto's van hem en ik ga verder.

Het stadje Montagna wordt nog geheel omsloten door stadsmuren. De historische sfeer is duidelijk aanwezig in het stadje. Ik pauzeer op de centrale Piazza.
Ik ervaar op een gegeven moment de eentonigheid van het landschap. De vele vervallen boerderijen en huizen. De slechte wegen. De uitgestrektheid van het wat kale landschap. Een oude FIAT "srv"- wagen. Uitgebreide monoculturen, veel mais. Het staat droog en dor op het land. De maïskolf ziet er wel voldoende groot uit. Een veld met tomaten met heel veel onkruid. Het roept een bepaalde mistroostigheid op. Een weinig inspirerende omgeving. Wat een contrast met de afgelopen dagen!


Het is ongeveer vier uur. De temperatuur is in de schaduw 32 graden. Ik zag elders een aanduiding met 38 graden. Het is erg warm. Ik kan er goed mee omgaan. In Lendinara besluit ik een b&b te zoeken. Ik zoek het adres uit het boekje van Reitsma op en bel aan. De eigenaresse, komt aan de deur. Alles is vol in Lendinara..... Ik vraag of ik in ieder geval mijn bidons mag vullen. Ze geeft me een gekoeld flesje water (voor nop) en zij regelt voor mij een overnachting in het volgende stadje Fratta Polésine. Zonder dat ze het gevraagd heeft, weet ze dat ik een Hollander ben. Ik ervaar onderweg heel veel behulpzaamheid. En dat ik geen Italiaans spreek dat maakt communicatie wel moeilijk.
Ik vind onderdak in hotel Palladio. Categorie low budget. Ik eet 's avonds Italiaans mee. Voorgerecht deegkussentjes gevuld met pompoen. Specialiteit van de streek. Smaakt goed na een dag fietsen, waarbij 108 kilometer is overbrugd.

Geschreven door Johns.travels