Vanmorgen is weer alles grijs. We ontbijten met een gebakken ei en gaan dan een stukje toeren met de auto. We tanken aan de rand van Denia, waar de Euro 95 slechts €1,31 kost. Eerst blijven we in de buurt, maar door de zware bewolking en soms de miezerige regen is het niet zo gezellig. Uiteindelijk besluiten we toch weer naar het zuiden te rijden en weer is het raak: aan de andere kant van de berg schijnt de zon. Nog niet fanatiek, maar het weer is in ieder geval veel beter.
We stoppen bovenin Altea, waar dinsdags de markt gehouden wordt. De zon schijnt inmiddels volop en ik verwissel mijn gympen voor sandalen en ik trek mijn lange broek uit. Bij de bakker drinken we een kop koffie met een stuk gebak erbij. Om die calorieën er weer af te krijgen, doen we daarna een Adventure Lab die ons heel Altea door stuurt met zijn kleine steegjes, pleintjes en heel veel trappetjes.
Als eerste komen we bij de Torre de Bellaguarda, een 14e eeuwse toren die in 1990 gerestaureerd en 'verbeterd' is. Het is een prachtig uitzichtpunt en we kunnen de hele omgeving overzien hier. Direct onder ons kijken we op de rode pannendaken van de huizen en over de stad heen zien we in de verte de bergen.
Daarna lopen we naar de Moli de Bellanguarda, die van de 14e tot de 17e eeuw in gebruik is geweest. Vanaf daar naar Baluard de la Sengoria uit 1617 en dan komen we langzaam op bekend terrein. Bij één van de uitzichtpunten speelt een man op een gitaar en hij zingt Killing me Softly met een zwaar Spaans accent. Het is ineens een heel ander liedje. Het is in dit deel van de stad trouwens heel erg druk, maar het merendeel spreekt Spaans. De Spanjaarden hebben een lang weekend nu in verband met 1 mei.
We lopen over Placa de 'l Eglesia, het kerkplein, en zoeken dan een rustig plekje om iets te drinken. Het wordt La Carrasca, vlakbij de bakker. Hier drinken we een biertje met een bordje chopitos erbij. Chopitos zijn gefrituurde inktvisjes, maar deze hebben nog inkt dus Jan z'n tong is zwart geworden. Dit is ook weer zo'n tent waar alleen Spanjaarden zitten en die praten over het algemeen heel hard. Als ik Spaans zou kunnen, dan zou ik alle gesprekken tot vijf tafels verderop kunnen verstaan.

We vertrekken met de auto richting Callosa en het begint verdacht veel op een jeepsafari te lijken. We rijden op smalle weggetjes tussen kassen door en dan door een rivierbedding. Na Callosa nemen we de cv715 richting Bolulla, een mooie geasfalteerde weg die ons slingerend door de ruige bergen voert. Het stikt hier van de bloemen, in de lente is dat natuurlijk veel meer dan in de wintermaanden. We rijden langs een tuin waar allemaal beelden staan. Op zich niet heel bijzonder, maar hier zijn de meeste beelden goudkleurig geschilderd. Daar moeten we toch even een foto van maken.
Veel verschillende vogels zien we hier niet: zwaluwen, mussen, duiven, meeuwen en soms eksters. Ze zingen wel prachtig en 's morgens wordt je altijd toegezongen als je wakker wordt.

Hoe dichter we bij Denia komen, hoe zwaarder de bewolking. Vanaf Alcalali is de lucht weer helemaal dicht getrokken. We rijden over kleine weggetjes terug naar Denia en ineens klaart het weer op, in Denia schijnt zelfs gewoon de zon.

Vanmiddag bak ik een appeltaart, nou ja ik ga proberen een appeltaart te bakken. Ik heb geen maatbeker, geen weegschaal, geen mixer, geen zelfrijzend bakmeel of mix voor appeltaart en geen springvorm. Hij staat inmiddels in de oven en het ruikt heerlijk, maar of het ook lekker smaakt weet ik nog niet. Wordt vervolgd.

's Avond gaan we eten bij de Argentijn aan de overkant van de straat. We verwachten er veel van en dat blijkt onze fout. Het brood met aïoli is heel lekker en de ober schenkt zo keurig wijn in, met één hand achter zijn rug. In de vitrine ligt allerlei vlees dat er goed uitziet en het vuur in de barbecue brandt al. We bestellen een barbecue voor twee personen en in gedachten proef ik alweer het lekkere vlees dat we in Benidorm bij de Argentijn hebben gegeten. Ze komen een schattig klein barbecuetje brengen, dat op tafel wordt gezet en het ligt vol met vlees, groente en een aardappel. Het eerste stukje vlees is best lekker, maar bij de eerste hap was ik nog vergeten dat ik het zelf moet kruiden. Wat zout uit de molen en een kruidenolie erop en de smaak is goed. Er ligt ook een stukje varkensvlees op, dat ook lekker is. Na deze stukjes vlees komen we echter bij de ribbetjes en nog iets wat niet goed te definiëren is, maar wat erg stug is. Blijven er voor mij nog twee worstjes over. Iets dat een beetje lijkt op een Catelaans worstje en een dik, zwart worstje. Ik heb niet zoveel met worst, zeker niet als Jan zegt dat die kleine, dikke een bloedworst is. Doe mij de groente maar, die is lekker. Het is vast niet zo dat dit restaurant niet goed is, maar we hebben gewoon het verkeerde gerecht gekozen. Volgende keer beter.

Thuis nemen we nog een afzakkertje om het eten te verteren en we kijken naar de kwalificatie van de sprintrace in Miami: Kimi Antonelli wint de kwalificatie en staat dus bij de sprintrace op nummer 1! Knap gedaan hoor :).

Geschreven door Hazenreizen