Om 7:00 word ik wakker, ik wil me eerst nog even omdraaien, maar dan bedenk ik me. Ik schiet mijn jurkje aan en ga dan bij de aanlegsteiger zitten om te ervaren hoe Kala Nera langzaam maar zeker wakker wordt. Ondertussen probeer ik dolfijntjes te spotten in de Pagasitische Golf, maar meer dan golfijntjes zie ik niet.
Na het ontbijt verlaten we Kala Nera, het is dan 8:30. We kunnen niet bovenlangs Volos, dus moeten we kiezen tussen de rondweg of de kustweg dwars door Volos. We kiezen voor de laatste optie, dat ging op de heenweg ook goed. Als we Volos bijna uit zijn, twijfelen we of we goed rijden dus wordt Google Maps weer geactiveerd. In plaats van ‘indien mogelijk omkeren’ leidt ze ons via een alternatieve route door het achterland terug, totdat we weer op de juiste route zitten. Goed gegaan Google.
Tegen de orders van Google in, nemen we de afslag Paralia Chrisis Aletis Panagitikos. In dit heerlijk rustige gehuchtje aan het strand, drinken we een espresso die geserveerd wordt met twee verschillende soorten koekjes en gefilterd water. Voor een bezoekje aan het toilet moet je buitenom, maar de fonteintjes zijn net grote schelpen die op mooie zuilen staan en schoon is het ook. Alleen, hoe gaat de deur dicht? Ik en technische snufjes gaat niet niet zo goed samen. Ik probeer hem gewoon dicht te drukken, maar hij draait net zo makkelijk weer open. Ik bekijk het slot en dan weet ik het: ik druk de deur weer dicht en doe daarna de deurkruk naar beneden. Tadaa, gelukt! De houder voor het toiletpapier blijkt dezelfde als waar ik op de heenweg zulke problemen mee had, maar nu ben ik gewaarschuwd zodat ik ook deze test doorsta. De handdoekautomaat is er een á la Boeles Place, dus dat is een makkie. Ik word nog eens een echte toiletexpert.
 

Lappendeken

We passeren Nea Anchialos, wat er gezellig uit ziet en daarna moeten we volgens Google linksaf. Één blik vertelt ons al dat dat een slecht idee is, dus rijden we rechtdoor. De alternatieve route is een flinke omweg, maar we hebben tijd zat. We krijgen een route die wat hoger ligt en een prachtig uitzicht geeft op het lager gelegen dal vol landbouwgrond. Het is net een grote lappendeken.
Ineens moet Jan op de rem: een schildpad op de weg! In mijn veronderstelling zijn schildpadden erg langzaam, maar dat valt reuze mee. Tegen de tijd dat ik ben uitgestapt, de camera aan heb gezet, de lensdop heb verwijderd en heb scherp gesteld, is hij al aan de overkant. Misschien zegt dat meer over mij dan over de schildpad, maar toch... Daarna kijken we extra goed uit, want als er één schildpad over de weg is, volgen er wellicht meer.

Mijn voet zoekt af en toe op het opbergvak in mijn portier en knuffelt dan een beetje met het bosje rigani, wat een heerlijke geur achter laat in de auto.
Een groep bijenkasten die een heksenkring vormen, nodigen uit voor een fotomomentje en ... aaargh! Ik heb vergeten de accu van mijn camera op te laden! Het blijft dus bij één foto.

In Sourpi hebben we weer koffiepauze en leg ik de accu aan de lader. Wanneer ik wil afrekenen moet ik even wachten en ik zie op de prijslijst dat de koffie €2 kost en het doosje met koekjes €2,50, dat wordt dus €6,50. Het serveerstertje laat me €4,00 afrekenen. ‘En de koekjes dan?’, vraag ik. ‘All together!’, zegt ze vriendelijk, dus ik geef haar een fooi, die ze zelfs niet aan wil nemen. Ik dring nog wat aan en dan krijg ik een grote glimlach van haar.
 

Beestenboel

We rijden verder en komen langs een grote baai, waar een ruïne op een soort schiereilandje staat. Wanneer we daar gaan kijken loopt er een grote, verwaarloosde hond op afstand met ons mee. Hij snijdt een stukje af en dan gaat hij de ruïne in. Wanneer ik om het hoekje kijk, ligt hij in een hoek van de ruïne, waar hij een soort mand heeft gemaakt. Het ziet er zo triest uit, maar ik ga er toch maar vanuit dat hij voldoende te eten kan vinden, want echt mager is hij niet. Verderop staat nog een kluwen schapen en daarna is het tijd om te keren, want de weg wordt onverhard.
Nu staan er geiten langs de weg, he lekker al die beesten, dat vind ik leuk. We passeren Pigadeon, dat er heel leuk, maar wat verlaten uitziet en rijden door naar Achileon. Daar eten we een salade en wat patatjes en zoeken we op in welk hotel we straks moeten zijn.

In Glyfa is ons hotel makkelijk te vinden, het is even voorbij de veerpont, direct aan de boulevard. Onze kamer ligt aan de zijkant, aan een kleine steeg. Het is er netjes en de bedden zijn goed, dus halen we de bagage op en installeren ons. Ik ga gelijk op onderzoek uit. Ik steek de gang over naar de gedeelde keuken en trek wat kastjes open. Ik vind plastic bestek, piepschuim bekers, een waterkoker en een tosti-ijzer. Bordjes zijn er niet, dus ga ik op zoek naar andere keukens en daar vind ik mooie, witte, plastic bordjes. Ik neem er een paar mee en zet ze bij ons in de kast. Als dat geregeld is, gaan we de buurt verkennen. We kopen alvast tickets voor de ferry morgen en blijven een poosje kijken naar een soort hijskraan op een boot die blijkbaar grind van de linkerkant uit het water haalt en ze daarna aan de rechterkant weer lost. Ik hoop dat het bedoelt is om te oefenen met zo'n kraan, want het ziet er behoorlijk nutteloos uit. Daarna houden we even een korte siësta op het terras van ons hotel, waar we een biertje drinken en het blog bijwerken. Jan krijgt wel een reprimande wanneer hij zijn benen op de tafel legt, dus erg relaxed is het niet.

Ineens rijdt er een grote touringcar achteruit de boulevard op en daarna nog een en nog een. Binnen een paar minuten staan er zeven grote bussen langs de boulevard, waarvan vijf dubbeldekkers. Ze staan keurig op een rij, maar waarom? Er wonen hier niet eens genoeg mensen om al die stoelen te vullen. De ferryboot die klaar lag in de haven, vertrekt en tegelijkertijd zien we twee cruiseschepen aankomen. Het is de ééndaagse cruise naar Skiathos, die blijkbaar hiervandaan vertrekt. Binnen een paar minuten ziet het er zwart van de mensen. Ik kalmeer een grote, los lopende hond, die zenuwachtig wordt van al dat volk en binnen een half uur is alles weer voorbij. We blijven nog even zitten en dan zien we twee blusvliegtuigen boven Evia. Het lijkt erop dat het maar verkenningsvluchten zijn, dus we hoeven onze plannen nog niet te wijzigen.
 

Krap

We proberen het avondeten zo lang mogelijk uit te stellen, want alle terrassen zijn nog bijna leeg. Na een keer of vijf heen en weer lopen op de boulevard, nemen we toch plaats op een groot terras waar inmiddels twee tafels bezet zijn. We bestellen kip met spaghetti en een salade. Er loopt een of andere hyperactieve, verwijfde ober rond die telkens op zijn fiets springt en dan snel een bestelling gaat wegbrengen. Het is een bijzonder schouwspel, maar wel een beetje gek. Gelukkig smaakt het eten prima.
In ons appartement nemen we nog een afzakkertje. Jan zit op een stoel op ons balkon, klem tussen de muur van het appartement en de balustrade. Ik bied hem aan van plek te wisselen, maar helaas heeft dat weinig zin. Ik heb wel veel meer bewegingsruimte dan Jan, maar dat ligt meer aan mijn postuur.

Geschreven door Hazenreizen