Na het ontbijt maak ik eerst het verslag van gisteren af. Wie weet wat we vandaag weer meemaken, straks kom ik tijd te kort om het allemaal op te schrijven. Daarna wandelen we naar Kalogria Beach, waar iedereen lyrisch over is. Het blijkt een mooi, klein strand waar het heerlijk rustig is met mooie ligbedden en drie tavernas. Misschien kunnen we hier wel even koffie drinken? Een blik op de menukaart laat me schrikken, drie euro vijftig voor een kopje Griekse koffie? Zo leuk is het hier nu ook weer niet. Laten we maar lekker terug lopen naar het centrum en daar aan de boulevard koffie drinken.
We komen langs de ‘kleine’ supermarkt en gaan naar binnen om een glas te kopen, want er is al één glas gesneuveld en omdat alles nog compleet is willen we het graag weer aanvullen. In mijn beste Grieks vraag ik om een boukali. Wijn? Vraagt ze. Ja, antwoord ik. Ze zegt nog iets en begin te begrijpen dat we een misverstand hebben. In het Engels en met veel gebaren begrijpt ze wat ik wil, maar ze heeft alleen van die toeristenglazen of plastic bekers. Dan ga ik even ergens anders kijken, zeg ik. Oma heeft meegeluisterd en rebbelt iets in het Grieks. De verkoopster haalt haar schouders op en zegt dat we maar even mee moeten lopen met oma. Ze neemt ons mee door de winkel, helemaal achterin staat een grote kooi met daarin de ara die laatst buiten stond. Er staat ook een klein tafeltje met twee stoeltjes en op de tafel staan wat flessen en glazen. Ja! Zo’n glas bedoel ik! Oma lacht en geeft me het glas. Ze verkopen deze glazen niet, maar voor een euro mogen we hem meenemen. Prima! Goed geregeld oma. Glas is trouwens pókali in plaats van boukali, dat is namelijk fles.
Nu lopen we verder naar Patriko, een kleine banketbakker met daarnaast een diepe tuin. In de tuin staan van die metalen bistrotafeltje die allemaal op een andere manier beschilderd zijn. We bestellen Griekse koffie met lemon pie. De serveerster zegt dat ze er normaal gesproken karamelsaus overheen doet en of dat goed is. Natuurlijk is dat goed, want ik ben gek op karamel. Even later wordt de koffie geserveerd en met het neerzetten knoeit ze een heel klein beetje koffie op mijn schoteltje. Ze biedt direct haar excuus aan en zegt: hier in Griekenland betekent dat dat je binnenkort geld krijgt… Ze twijfelt even: …of betekent het dat ík binnenkort geld krijgt, zegt ze vragend. Ik denk dat laatste, want we moeten nog afrekenen straks. De lemonpie heeft een lekkere grote schep gecondenseerde melk bovenop en een dot slagroom ‘on the side’. Hier komen we vast vaker deze vakantie.
Boven het terras begint een druif uit te lopen, maar de zon schijnt er nu nog lekker doorheen. Er hangt een bamboe windorgel, geknoopte hanger en houten wegwijzers waarvan er één de weg naar het toilet wijst. Ik doe een rondje door de tuin en vind een metalen bus die omgetoverd is tot reuzen bij, een broodrooster die lijkt op een schildpad, een oude ventilator die als plantenhanger dienst doet en een grote draak van allerlei metalen onderdelen. ‘Please don’t feed the dragon!’, staat er op een houten bordje. Halverwege de tuin staan twee prachtige, houten, openslaande deuren met smeedijzeren versiering, hij wordt omgeven door een rozenboog. Zoiets wil ik zeker ook in mijn volgende tuin!

Na de koffie lopen we over de weg naar Lefktro, een dorpje hier vlakbij. Regelmatig moeten we kiezen of we links of rechts willen, wat lastig in te schatten is. Vanaf een afstand konden we aardig onze richting bepalen aan de hand van een kerktoren, maar nu we dichterbij komen is er geen toren meer te zien. We gokken wat en komen even later op een vijfsprong, hier kiezen we voor de derde afslag. Een stuk verder blijkt dat we te hoog zitten, want de kerktoren bevindt zich nu onder ons. Terug dus en de volgende afslag nemen. De kerk die zo interessant leek, blijkt nieuw te zijn, maar ertegenover staat een oud kerkje. Weer op slot natuurlijk! Gelukkig kan ik nog iemand te hulp schieten: twee heel kleine mestkevers proberen een kleine keutel de weg over te duwen. Ze doen het aardig goed: de ene staat rechtop en trekt met zijn voorpootjes de keutel naar zich toe, terwijl de andere op z’n kop staat en met zijn achterpootjes de keutel wegduwt. Het gaat pas mis als er een verhoging in de weg zit. Ze krijgen de keutel niet over de hobbel heen. Ik zie het even aan en pak dan de keutel op om hem een verdieping hoger te leggen. Japie zit eraan vast en verhuist mee, maar Jopie laat los en blijft verdwaasd achter. Ik laat het op een steentje stappen en verhuis ook hem naar de volgende etage. Daar gaat het tweetal naarstig verder met hun klus. Jan maakt grapjes in de trant van: en toen kwam er een auto aan en … flats! Ik zie me dus genoodzaakt om midden op de weg te blijven staan tot Japie en Jopie aan de overkant zijn. Als ik opgelucht adem wil halen, besluiten de twee onnozelaars weer terug de keren op hun schreden. Ik kan dit de hele dag volhouden, maar Jan niet en we zijn tenslotte samen op vakantie… Dag jongens, het ga je goed!
Nu komen we bij een klein weggetje naar rechts. Zullen we deze eens proberen? Opper ik. Jan vindt het prima, we zijn dicht bij huis, dus echt fout kan het niet gaan. Het pad wordt al snel heel erg smal en ontpopt zich als een ienemienie slecht onderhouden kalderimi. Ik loop voorop, dus ik ga gewoon door alsof er niks aan de hand is. Ik op mijn sandalen en lange jurk en Jan op zijn slippers en korte broek. De kalderimi eindigt in een olijfboomgaard. Wat nu? Vraagt Jan aan mij. Ik heb het antwoord al klaar: Jan Boele zei vorige keer dat je gewoon altijd naar beneden moet lopen, dan kom je vanzelf bij de kust. Ik zeg het blijkbaar vol overtuiging, want Jan knikt en zegt: dat klinkt logisch. We dwalen dus een poosje door de olijfboomgaard en stuiten dan op een karrespoor, dat volgen we verder naar beneden en dan komen we uit op een asfaltweg. Ook deze volgen we naar beneden en dan… staan we ineens voor de supermarkt van Stoupa!
We hebben inmiddels wel trek gekregen en gaan lekker bij To Spitiko tis Angelikis op het terras zitten. Deze keer gaat Jan mee om iets lekkers uit te kiezen. Het wordt macaroni met ham en kaas en Griekse pasta met rundvlees. Heerlijk natuurlijk! Dit restaurant is niet alleen kwalitatief goed, maar ook voordelig. Ter vergelijking: een kopje Griekse koffie kost hier 1,50, dat scheelt 2 euro per kopje met die strandtent!
Op de terugweg naar huis huren we nog even een scooter voor vrijdag tot en met maandag en nemen we een kaartje mee van de autoverhuur voor volgende week. Lopend kom je hier namelijk niet ver en de bus rijdt maar drie keer per dag van Kalamata naar Agios Nikolaos en terug. Wanneer je naar buurdorp Kardamili wilt kun je dus om 08:20 of 15:35 heen en om 14:00 of 19:30 terug. Meer keuzes zijn er niet. Vanuit Stoupa kun je niet wandelen, daarvoor moet je naar Kardamili of één van de bergdorpen.
’s Avonds rijden we samen met Kees en Erna Refoulo Grill & Coffee bar, waar live muziek is. Het is ongeveer twintig minuutjes rijden voor toeristen, voor de locals misschien tien 😊. Alle tafeltjes zijn keurig gedekt, maar het is nog niet zo druk. Sterker nog, er gaan zelfs mensen weg die al gegeten hebben. Nou je, we zullen het wel meemaken.
Het is natuurlijk een beetje onwennig om met mensen aan één tafel te zitten die je eigenlijk niet kent, maar we hebben al ontdekt dat we wat overeenkomsten hebben. We zijn allemaal verzot van Griekenland, Erna maakt dezelfde foto’s als ik (ruïnes, katten, bloemen …) en we lusten allemaal alles. We nemen een salade van het huis, tzatziki en een mixed grill voor vier personen. De salade ziet er in eerste instantie zorgwekkend uit, als alleen maar sla. Niets blijkt minder waar, het is heerlijk, boordevol smaak. In de sla zit onder andere de bekende lokale kaas die Sifri heet en gedroogde tomaatjes. Langzaam maar zeker komen er meer mensen binnen en iedereen kent elkaar. Wij zijn de enige buitenlanders hier.
De mixed grill doet me even slikken, een dienblad vol vlees wordt op tafel gezet en een heerlijke barbecue lucht dringt mijn neus binnen. Er ligt van alles tussen: kipsouvlaki, varkenssouvlaki, een soort rookworst, verse worst, bifteki, kip, lamskoteletjes en volgens mij heb ik dan nog niet alles. Voortreffelijk!
Als de muziek begint, verandert de sfeer. Iedereen zingt mee en er wordt zelfs gedanst. Een meneer aan een tafeltje naast ons is met zijn zoon uit eten. Zoonlief heeft een innige relatie met zijn telefoon, terwijl papa geniet van de muziek, meezingt en grootste gebaren maakt met zijn armen. Ik sta op en vraag of hij wil dansen, maar hij is heel stellig: nee, dat wil hij niet. Wanneer ik weer ga zitten komt hij bij me, hij spreekt goed Engels en vertelt dat hij zelf altijd muziek maakte, maar dat hij echt niet kan dansen. Hij komt uit Pireus, maar woont nu hier met zijn zoon. Ook verklapt hij dat de muzikant met de gitaar eigenlijk bij de politie werkt in Kardamili en dat de bouzoukispeler, die knappe gedistingeerde man met zijn haar op een staartje, oorspronkelijk ook uit Pireus komt net als hij. Kort daarna vertrekt hij en zelfs de muzikanten kunnen hem niet overhalen om nog snel een dansje te wagen.
Het is inmiddels bijna middernacht en we besluiten zelf ook op te stappen. We rekenen af (€84 inclusief wijn, bier en frisdrank!) en dan zie ik dat een meneer van andere tafel me wenkt en naar de dansvloer wijst. Dat ik me natuurlijk laten ontgaan. Ik sta op en nodig hem uit. Samen dansen we het nummer uit en nu kan ik niks meer verkeerd doen. Oma geeft me een hand en zegt: Bravo! We mogen nu nog niet weg gaan, maar ik beloof dat we volgende week dinsdag terug komen en dan is het goed.

Geschreven door Hazenreizen