Vannacht zijn Jan en ik om vier uur opgestaan om te eten. Ik werd gewoon wakker van de honger! Ik zit aan beschuitjes met wat margarine en jam en Jan probeert een koek weg te krijgen. Na dit 'ontbijt' slapen we weer verder tot een uur of negen.
 

Er is er één jarig!

Ik hoor klagelijk gemiauw en als ik het balkon oploop word ik bijna doodgeknuffeld door een cyperse poes. Daarna gaan we wat boodschappen doen bij de plaatselijke supermarkt. Eerst maken Jan en ik nog een filmpje voor Kim, omdat ze vandaag vier jaar is geworden. We filmen het wel binnen met de deuren dicht, want we willen andere mensen geen trauma bezorgen met ons gezang. (Kim is gelukkig wel wat gewend, want Manon heeft mijn zangtalent).
Na het ontbijt bel ik nog even met Manon, Kim en Wessel en daarna met Amber. Als ik ophang ben ik zo moe dat ik eerst nog even ga slapen.

We zitten wat in de tuin en eten later bij Pagasitikos gevulde groenten; een tomaat en een paprika gevuld met rijst. Als we terug zijn, gaan we weer naar bed. Het voelt alsof we een week slaap moeten inhalen en nu kan het dus ...

Aan het eind van de middag gaan we weer lekker in de tuin zitten en de moeder van Maria komt bij ons staan. Ze vertelt ons van alles en wij knikken en lachen vriendelijk. Ze is echt een heel leuk mens, met een enorm expressief gezicht dat binnen enkele seconden kan wisselen van vrolijk naar afkeurend naar ondeugend. Een genot om naar te kijken, maar helaas verstaan we er weinig van. Gelukkig is dit geen enkele belemmering voor haar en ze trekt er een stoel bij en komt bij ons zitten. Hele verhalen krijgen we over Nederlanders, Stefanos, kinderen, school en nog veel meer. Ik geloof dat we ondanks alles de strekking van haar verhalen best begrepen hebben.

Daarna krijgen we basilicum die we in het water moeten zetten en we krijgen een handvol peren. Als ik op wil staan om alles naar boven te brengen, zegt ze 'katze' en loopt weg. Gelukkig weet ik dat het betekent dat ik moet blijven zitten en even later is ze terug met een mes en een stuk keukenpapier. Het is wel de bedoeling dat we de peren hier opeten 😊.
 

Paarden

We hebben nu al een paar keer gehinnik gehoord in de verte, dus gaan we op zoek naar het paard dat erbij hoort. We vinden hem om de bocht. Aan de rechterkant in de wei staan drie paarden en aan de overkant staat het paard dat we zoeken. Hij staat aan een touw in een boomgaard en hinnikt soms amechtig naar de drie dames in het weiland. We kletsen even tegen het dier en lopen dan naar het strand om te genieten van de zonsondergang.
Het wordt inmiddels al wat frisser, dus trekken we eerst een lange broek aan voordat we gaan eten. Wanneer we bij Pagasitikos aankomen, vraagt Kostas direct of het allemaal is gelukt met een kamer. We vertellen dat we tot vrijdagmorgen onderdak hebben, maar daarna nog niet. 'Geen probleem', zegt hij 'ik heb een kamer voor jullie van vrijdag tot maandag'. Lekker dat ook dat is geregeld, dan hoeven we ons daar even niet druk om te maken.
'Gaan eten' klinkt trouwens hoopvol, maar mijn maag protesteert nog wel bij sommige voedingsmiddelen, koffie, alcohol, zuur (bijvoorbeeld de warme, zure bietjes die we krijgen), zoet (ik leng zelfs mijn appelsap voor de helft aan met water), gefrituurde dingen (zoals gefrituurde groente, patat, inktvisringen) en gerookte dingen (zoals de gerookte amandelen die ik bij me heb). De gebakken kipfilet gaat wel naar binnen en de gekookte aardappel ook, samen met wat stukjes brood heb ik daar genoeg aan. Jan durft alweer een wijntje aan en offert zich op om mijn ijsje ook op te eten. Daarna wordt het hoog tijd voor paar uur slaap.
 

P.S.

Achter ons aan het tafeltje bij Pagasikos zit een Nederlandse vader met zijn (volwassen) zoon. De zoon, die lang en mager is, klaagt steen en been met een volume dat we onmogelijk kunnen doen alsof we het niet horen. Hij moet altijd harder werken dat een ander, hij krijgt veel te weinig betaald, mensen weten zijn kwaliteiten niet op waarde te schatten...en zo gaat het nog even door. De knul (sorry, maar ik kan hem inmiddels niet meer als volwassen bestempelen) vertelt aan de ober dat hij hier al dertien komt om zijn vader op te zoeken. Gelukkig verpest hij maar een paar weken per jaar het leven van de arme man, die minstens een maand nodig zal hebben om weer bij te komen van dit gezeik 🤪.

Geschreven door Hazenreizen