Het is half drie wanneer we wakker worden, de wekker staat op drie uur dus we zijn ruimschoots op tijd. Ons vliegtuig zal om zeven uur vertrekken en vanaf vier uur kunnen we de bagage inchecken.
De auto parkeren we bij Valet Parking op P6, waar Amber hem weer ophaalt wanneer zij terug komt uit Griekenland. Ze hebben er lekkere koffie en gesterkt door de cafeine beginnen we aan onze worsteling door Schiphol.
We printen de bagagelabels bij een automaat en daarna checken we de koffers automatisch in. Alhoewel automatisch misschien iets te veel gezegd is. De koffers worden telkens terug gegeven. Het eerste probleem is dat ik niet weet dat je wel drie keer op oke moet drukken. Zodra je te lang wacht, denkt hij dat je je bedacht hebt. Het volgende probleem is dat je geen bedenktijd krijgt bij de vraag: wilt u nog meer bagage inchecken of wilt u een label printen. Zodra ik met Jan overleg worden de koffers alweer geretourneerd. Uiteindelijk hebben we er één koffer in, maar de volgende wil ook niet. Gelukkig is daar een behulpzame grondstewardess die ons te hulp schiet. Het apparaat vindt dat ons maximale gewicht bereikt is, maar wanneer we aangeven dat dat niet mogellijk is laat ze het apparaat resetten. Nu lukt het wel en zelf de handbagage kunnen we hier kwijt. De eerste hindernis is genomen, dus op naar de volgende: de security.
Hier staat wel een rij, maar met een minuut of tien zijn we toch al aan de beurt. Schoenen uit, zakken leeg, door de poort en … ik word apart gezet. ‘Heeft u iets in uw zakken?’ Ik antwoord ontkennend en wordt aan een stevige controle onderworpen. Het geheel heeft veel weg erotische sportmassage. Mijn borsten worden flink gemasseerd en ook mijn kruis wordt grondig betast. Normaal zou je iemand hiervoor laten oppakken, maar deze mensen worden ervoor betaald 😊.
We lopen een poosje door de boekwinkel en vermaken ons daarna met het kijken naar iedereen die voorbij komt. Soms lijkt het alsof je in Benidorm op het terras zit. We vertrekken van Gate C16 waar de vertraging langzaam maar zeker oploopt tot een uur. We zitten eersterangs en het is net een soap. De mensen met priorety mogen eerst, maar iedereen staat zo te dringen dat deze mensen er niet langs kunnen. Dan openen ze een ander poortje waar deze mensen langs kunnen. Dan is er weer reuring omdat iemand probeert in te stappen met een instapkaart die al gebruikt is door iemand anders. Ik vermaak me kostelijk.
De vlucht verloopt prima en het lijkt alsof we binnen een uur al beginnen met landen. Dan blijkt dat ik behoorlijk heb liggen slapen. Die nieuwe oordoppen zijn echt fantastisch! Uiteindelijk lopen we nog wat in en komen me met een half uur vertraging aan in Thessaloniki. We zijn als één van de eersten uit het vliegtuig en de koffers zijn er binnen een paar minuten. Nu nog onze huurauto opzoeken. Na wat rondvragen vinden we de juiste plek en binnen tien minuten worden we vriendelijk welkom geheten en naar het verhuurbedrijf gebracht.
Zo vriendelijk als de chauffeur was, zo nors is de reseptionist aan de balie. Op een redelijk agressieve manier probeert hij ons ervan te overtuigen dat we echt een extra verzekering moeten kopen. Jan en ik houden voet bij stuk en geven aan niet geinteresseerd te zijn, na een kwartier laat hij ons eindelijk gaan. We lopen om de auto en ik maak overal foto’s van (zie ons verslag van Spanje 😊). Hij wijst zelf drie plekken aan waar schade zit, maar ik vind nog een plek op de deur. Daarna heb ik ook nog alles gefilmd, want we hebben hier niet zo’n fijn gevoel bij. Jan durft de auto al bijna niet meer mee te nemen hahaha.
We hebben een auto met navigatie, maar het werkt allemaal net anders dan we gewend zijn. We zoeken de snelweg, maar worden steeds terug gestuurd en zijn dus aangewezen op ons eigen richtinggevoel. Het woord snelweg heeft hier wel een andere betekenis. De markering ontbreekt regelmatig, je wordt links én rechts ingehaald, de kwaliteit is zoals bij ons een B-weg die slecht onderhouden is en soms staan er auto’s geparkeerd op de rechterbaan. Het invoegen gebeurt op een invoegstrook van een meter of vijf en heeft het meer weg van een T-splitsing. Soms lopen er mensen op de weg, met of zonder bromfiets aan de hand en zelfs een prostitue ontbreekt niet. De maximum snelheid wijzigt ongeveer iedere honderd meter en varieert van 60 tot 130 km/h. We stoppen in Nea Malgara voor koffie met een lekkere chocolade croissant uit de supermarkt. Nu begint het als vakantie te voelen. Daarna vervolgen we de snelweg weer richting Volos. Hoe verder je van Thessaloniki verwijderd raakt, hoe beter de weg en de omgeving.
We passeren diverse tolpoortjes en krijgen bij één tolpoortje een gratis ijskrabber. Hopelijk is dit geen voorbode van het weer dat ons wacht. Het is nu nog stralend weer!
Rond een uur of vier komen we bij Volos en vandaar gaan we binnendoor naar Kala Nera. We installeren ons in Hotel Marianti en gaan dan op zoek naar Taverna Pagasitikos.
Janet wordt keurig gedag gezegd, maar Jan wordt echt herkend door Aristide. Het is alsof hij een oude vriend ziet, een arm om zijn schouder en glimmende ogen. We doen ons te goed aan wat gehaktballetjes in tomatensaus en heerlijke aardappels, begeleid door een lekker glas Mythos. Ja, dit is vakantie!
We genieten na de (late) lunch nog even van de zon op ons dakterras en beginnen te ontstressen.
’s Avonds gaan we nog eens naar Pagasitikos en nu bestellen we tomaten-komkommer-salade en daarna spaghetti bolognese. Het is inmiddels wat afgekoeld, maar toch nog heerlijk om buiten te zitten. We krijgen nog een stuk cake gedrenkt in sinaasappel en een tsipouro van het huis en dan is het bedtijd.

Geschreven door Hazenreizen