Na alle perikelen van de afgelopen weken hebben we een super last-minute geboekt naar Griekenland. Weliswaar het vaste land, omdat de eilanden nog steeds op oranje staan, maar toch: we gaan nu echt op vakantie. Volgens de longarts zou een vakantie aan zee in een warm land helpen bij mijn herstel en dat is niet tegen dovemans oren gezegd.

We vliegen om 09:20 vanaf Schiphol naar Thessaloniki en dit keer bevinden we ons in de luxe situatie dat Manon ons brengt met de Ford pick up. Manon is een geweldige chauffeur en Jan laat haar dan ook graag rijden. Helemaal relaxed komen we op Schiphol aan. Het is redelijk rustig hier en de regels worden goed in acht genomen: anderhalve meter afstand, mondkapje over neus en mond. We hebben alle papieren in orde en zijn snel ingecheckt. Bij de douane komen pas de eerste hobbeltjes. Ten eerste heb ik een foute bh aan met nogal grote baleinen, dus check, check, dubbelcheck, ik word even flink door de mangel gehaald. Daarna is de rugzak aan de beurt: er zit iets verdachts in. Alles wordt geïnspecteerd en ik ben blij dat ik dit keer niet per ongeluk de scheermesjes van Annemarie nog in mijn tas heb. De grote boosdoener blijkt een ministatief voor mijn fototoestel, die er erg gevaarlijk uit ziet. Inmiddels ben ik weer aangekleed (laarzen, vest, jas) en klaar om te vertrekken. De man bij de douane roept me nog even en ja hoor: boardingpas vergeten. Dit keer kwam hij er op tijd achter, dus eigenlijk verloopt deze reis tot nu toe vlekkeloos.
Jan laadt me halverwege in een rolstoel om bij de gate te komen en dan is het wachten op het boarden.
'Passagiers voor zone 1 mogen boarden.'
In een poep en een scheet staat er een rij van tig mensen zich te verdringen bij de balie. Ik ga dus maar weer zitten, ondanks het feit dat wij een stoel hebben in zone 1. Laat alle tokkies en andere aso's maar eerst het vliegtuig in, mijn tijd komt wel. Tot mijn verbazing sturen ze iedereen bij de balie weg die geen zone 1 boardingpas heeft en zijn we dus toch snel aan de beurt. In het vliegtuig gaat het ook best gestructureerd en de mondkapjes uit het ziekenhuis zitten prettig en geven goed ruimte om normaal adem te halen. Het vliegtuig is wel zo vol dat er iemand naast ons komt zitten, maar voor de start nog verhuist hij al naar een andere rij. Lekker met z'n tweetjes dus op rij 6 .
De vlucht verloopt zonder problemen en om half een landen we op de luchthaven van Thessaloniki. Ondanks de aanwijzingen van het cabinepersoneel zijn de tokkies en de aso's toch weer eigenwijs, maar dit keer laten ze het zo. Hoe eerder die het vliegtuig uit zijn, hoe beter. Ze zijn trouwens verreweg in de minderheid. Het ophalen van de bagage duurt iets langer dan gepland, omdat de band vastloopt en de monteur waarschijnlijk even pauze heeft, maar ook dit wordt vanzelf oplost. We halen de auto op en dan kunnen we echt op pad, want we hebben nog wel een autorit van bijna drie uur voor de boeg.
De autorit is eigenlijk niet meer dat de oprit van de snelweg nemen, zes tolpoortjes door, de afrit van de snelweg nemen, bij de rotonde linksaf en dan nog een half uurtje rechtdoor langs de zee blijven rijden. Je kunt nu dus het komende stukje tekst overslaan of toch even meelezen welke tolpoortjes we nou precies gehad hebben.
Het eerste tolpoortje komt al snel in zicht, maar voor € 0,50 mogen we verder rijden. We hebben even een miscommunicatie met google maps en de bordjes op de snelweg, maar logisch nadenken houdt ons op het juiste spoor. Even later kloppen de gegevens weer en volgen we keurig de aanwijzingen op. De verkeersborden langs de weg staan er alleen voor de sier, blijkt al snel. Verboden in te halen? Geen idee waar dat bord voor dient, maar inhalen is hier dood normaal. Maximum snelheid 60? Dat gebeurt ook niet, ik zou ook niet weten waarom je hier op de snelweg maar 60 mag, maar 60 blijkt het nieuwe 110.
Bij het volgende topoortje betalen we € 1,20. Het kale, dorre landschap rondom Thessaloniki maakt langzaam plaats voor meer fris groenin de vorm van naaaldbomen en een soort varens.
Het huren van een auto heeft trouwens veel voordelen ten opzichte van een georganiseerde transfer, taxi of openbaar vervoer. Bij voorgenomede opties zit je namelijk altijd bij iemand anders in de buurt, moet je een mondmasker dragen en betaal je meer. Een 'eigen' auto is dus veel relaxter.
We hebben inmiddels ontdekt hoe het zit met die 60 kilometer maximum snelheid, dat lijkt alleen voor de middelste baan te gelden. Alle slakken rijden hier en worden links en rechts ingehaald door iedereen, zonder dat ze zich daaraan lijken te storen.
De tolpoortjes worden steeds duurder, bij het derde poortje betalen we al € 2,20. We sturen onze Opel Corsa door de Filipos tunnel van ruim een kilometer lang en gaan op naar het vierde tolpoortje. Het voordeel van de Corsa is dat het een diesel is. We rijden deze vakantie dus mooi voordelig.
Het vierde tolpoortje kost € 3,20 en dient om ons door de Olympos tunnel te leiden, die 2,8 kilometer lang is. Na de tunnel is het uitzicht ineens veel vriendelijker met kleine witte dorpjes, verscholen tussen het groen. Ik laat me door Jan door de Sergio Sciani tunnel voeren en daarna door nog een andere tunnel. Hopla daar is het vijfde tolpoortje, nog eens € 2,50. Google maps zegt dat we op de 1 moeten blijven, maar de borden stemmen daarmee niet overeen. De 1 slaat namelijk af, terwijll de A1 rechtdoor gaat. Gewoon op de A1 blijven dus. De zon schijnt door de ramen van de auto naar binnen en ondanks de airco kan ik toch bijna mijn ogen niet open houden. Vroeger viel ik ook altijd in slaap in de auto, zelfs voordat mijn moeder kans had het schoolplein van de IVO school te verlaten. Nu vecht ik er tegen en probeer ik Jan de weg te wijzen en het geld voor de tolpoortjes aan te geven. Het zesde tolpoortje is de duurste van de reeks, € 4,00. Het landschap wordt nu glooiender en Google maps wil dat we de 12 volgen. Waarschijnlijk bedoelt hij de E92, want die gaat naar Volos.
Na Volos komen we in Pilion met het Piliongebergte, hoge bergen links en de zee rechts. Alle wolken zijn inmiddels verdwenen, nu de hoest nog.

In Kala Nera is ons huis snel gevonden. Het is helemaal gelijkvloers met twee aparte slaapkamers, een kleine badkamer, een woonkamer en een grote keuken. Op een klein balkon hebben we 's morgens zon, maar we kunnen ook aan de andere kant van het huis zitten of aan de zijkant onder een overkapping. Prima geregeld.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben, lopen we naar de zee. Alle toeristische 'attracties' zijn gesloten, geen souvenirwinkels, geen toeristenbars ... alleen Grieken. Wat een verademing. Het is nu nog redelijk druk, omdat het zondag is, maar toch al veel rustiger dan tijdens onze vorige bezoekjes aan Pilion. Bij restaurant Pagasitikos worden we enthousiast begroet door eigenaar Kostas Adam, Katharina en Aristides. Ze lijken oprecht blij ons te zien en de rest van de avond brengen we op het terras door. We beginnen voorzichtig met een Cheese Saganaki (gebakken kaas) en een glas tsipouro en daarna gaan we verder met Schrimps Saganaki, Soudzoukakia en een paar patatjes, die we wegspoelen met wat rode wijn en veel water. Wanneer Jorgos het terras op komt (een oudere Griekse heer) pakt hij onze handen vast en knijpt er stevig in. Nu weet ik het zeker, dit jaar begin ik nog aan een cursus Grieks en ik stop niet voordat ik fatsoenlijk een paar woorden kan wisselen met deze man.

Geschreven door Hazenreizen