Alhoewel het gisteren behoorlijk laat is geworden, ben ik vanmorgen gewoon om 7:15 wakker. Ik sta op en schrijf mijn blog van gisteren af, terwijl Jan brood gaat halen bij de bakker. Na het ontbijt gaan we met de scooter op zoek naar het appartement waar we vorige keer hebben gezeten en Jan vindt het feilloos alhoewel het negen jaar geleden is. De meeste klaprozen zijn inmiddels uitgebloeid, maar hier is nog een weiland rood van de klaprozen.
We vervolgen onze weg naar Karavomilos, een klein gehuchtje met een pleintje waar drie restaurantjes zitten en een supermarkt. Aan de kust is nog een groot restaurant met een waterrad en er is een bakker. Hier heeft Amber gezeten in de coronatijd, toen was alles dicht en moet het echt heel stil geweest zijn.
Het volgende dorp is Agia Efimia, dat is een stuk groter dan Karavomilos, maar het is kleiner dan Sami. Het is verder rijden dan we in eerste instantie dachten en we hebben wel zin in koffie gekregen. Op een terrasje tegenover het haventje nemen we een Griekse koffie waar we een lekkere plak cake bij krijgen. Er zijn hier veel toeristen en op de aanlegsteiger staan drie bussen te wachten, een rondvaartboot die bijna uitpuilt van de mensen vertrekt en we zijn blij dat we daar niet tussen staan.
Met een aantal flinke haarspeldbochten gaan we met rasse schreden naar boven, de bergen in. Langs de kant van de weg zien we grote Perzische Slaapbomen die vol in bloei staan. De weg slingert door salievelden die heerlijk geuren, maar de bloemen zijn inmiddels uitgebloeid.
We maken een stop bij Moni Panagias Anatolikou, dat er verlaten bij ligt. Ik probeer de schapen te voeren met oud brood, maar die rennen verstoord weg.
Neochori laten we links (of liever gezegd rechts) liggen en we rijden door naar Komitata. Daar slingeren we dwars door het dorp over de kleine betonweggetjes en we zijn blij dat we de uitgang van dit labyrint kunnen vinden. Daarna vervolgen we onze weg naar Karia, waar we een koffiestop maken bij Rosie’s Café. Het terras achter het café hangt boven het dal en is geplaveid. De luiken en de houten overkapping van cremekleurige pand zijn olijfgroen geschilderd en overal staan grote bloempotten met hortensia’s, geraniums en basilicum (tegen vliegen). We bestellen frape met een stuk home made appelpie bij de serveerster die er vrolijk uit ziet in haar rood met wit geruite jurkje.
De lavendelstruiken net buiten het terras azitten vol hommels, bijen en allerlei soorten vlinders. Vlinders zie je hier heel erg veel, witte maar ook prachtige donkergele met oranje, kleine blauwe, wit met zwarte en rood-bruine. Ze zijn prachtig, maar ze bewegen meestal zo snel dat ik ze niet goed op de foto krijg.
We rijden terug zuidwaarts door een ruig gebied met rotsen en kloven en komen na veel haarspeldbochten in Divarata. Via Karousata, Logarata, Raftopoulata, Ferentinata en Dendrinata komen we weer in Agia Efimia. Nu rijden we weer naar huis voor een lekker rustige middag op ons balkon. We lezen wat, eten een tosti en als ik even ga liggen val ik als een blok in slaap. Jan maakt me anderhalf uur later wakker en het voelt alsof ik nog half in coma ben. Een flinke douche helpt iets, maar het duurt nog wel een half uur voordat ik echt goed wakker ben.
We doen nog een klein rondje met de scooter naar de puist boven Sami. De weg voert door bossen en we stoppen even bij Moni Agrilion. Er is een extra hek geplaats en alles is afgesloten, op het bord staat dat ze open zijn tot 20:00 uur, maar helaas. We rijden maar een stukje door naar de ruïne van Moni Agiou Phanentes, die ze inmiddels aan het herbouwen zijn binnen de restanten van de oude muren. Als ik mijn helm aan het achterrekje van de scooter vastmaak, komt mijn rechterknie tegen de uitlaat. Dat is al de tweede keer vandaag, maar nu doet het wel echt zeer. We hebben niets bij ons om te koelen, dus dat moet even wachten. De temperatuur is nu heerlijk om even rond te lopen en we verbazen ons over de enorme omvang van de diverse olijfbomen in de omgeving. Ze moeten wel honderden jaren oud zijn.
Terug in het appartement zoek ik in het ehbo tasje, maar daar zit geen groen gaas in of brandzalf. Ik koel de plek met een ijsblokje en dat geeft snel verlichting, maar daarna komt de branderige pijn weer terug. Toch maar naar de apotheek, die me een tube zalf verkoopt. Als ik terug ben van vakantie vraag ik aan Annemarie of zij een tube van die zalf van haar voor me meebrengt, die helpt direct! Maar ja, daar hebben we nu niks aan. Gewoon regelmatig smeren en er het beste van maken.
Vanavond eten we toch weer bij Dolphins, omdat er nu een grote groep bij zijn buurman zit waar we eigenlijjk hadden willen eten. We nemen plaats tegen het restaurant aan, waar de Grieken zitten, in plaats van op het grote terras aan de overkant van de straat. Kiki verwelkomt ons en vertelt dat ze ziek was gisteren en dat Dimitri vandaag ziek is. Dat is natuurlijk het grootste nadeel van een ‘klein’ restaurant, je kunt je niet veroorloven ziek te zijn in het hoogseizoen. Er is wel iets veranderd, want de donkere serveerster loopt geen kauwgom te kauwen en mag de bestelling opnemen, ze oogt een stuk relaxter dan gisteren.
Vandaag maken we het niet zo laat, na de ‘kip in lemonsauce’ en salade gaan we weer terug naar huis. Op ons terras nemen we nog een afzakkertje en we nemen ons voor om morgen eens plannen te maken voor de komende dagen.

Geschreven door Hazenreizen