Goedemorgen

Na een goede nacht word ik om 06:45 uur wakker en ik ben ook écht wakker. Jan blijkt ook al wakker te zijn en we kleden ons aan om op stap te gaan.
Bij Finn ontbijten we deze keer met kleine, bruine broodjes die belegd zijn met kalkoen en kaas. Een kop koffie erbij en dan kunnen we van start.

Water en brood
We vertrekken richting Faliraki en Afandou Beach. De weg loopt tussen grote rietpluimen door en in het licht van de zon is het een mooi schouwspel. We voeren een groepje eenden wat stukjes brood en een kleine, rode kat die klagelijk miauwt geef ik ook wat.

Grote plassen op de straat zijn de stille getuigen van de regen van gisteren. Kleine naaldbomen omzomen de weg langs de kust tot we op een stuk komen waar stukken van de weg zijn weggespoeld door het water. Op het strand hangen twee scheve bunkers die blijkbaar ook behoorlijk te verduren hebben gehad van het water.
In dit deel van Rhodos zijn veel kassen, maar de meeste kassen zijn vervallen en soms staat alleen het karkas er nog. We weten niet zeker of dit door het slechte weer komt of dat ze gewoon niet meer in gebruik zijn.
We voeren een kudde schapen en geiten ons laatste brood. Ik laat de grote geiten uit mijn hand eten, want dat vind ik het leukst. De schaapherder kijkt vanaf een afstandje toe en steekt vriendelijk zijn hand op.

Kolymbia
Even later rijden we door Kolymbia, nog zo’n spookdorp dat alleen bestaat in het hoogseizoen. Ze hebben daar een prachtige allee, die aan weerszijden geflankeerd wordt door hoge platanen. Ik zeg tegen Jan dat we beter eerst linksaf kunnen slaan en dan keren, dan kunnen we de hele allee afzien. Hij slaat linksaf, maar dan blijkt dat we niet terug mogen rijden, de allee op. Het is geen echte éénrichtingsweg, dus ik vind het onzin. Er is hier geen kip te zien, ik zou het bord dan ook zeker genegeerd hebben als ik had gereden. Gelukkig rijdt Jan en die is veel verstandiger. Met een omweg komen we dan toch nog in de allee terecht.

Regen
We slaan nog eens af en passeren allemaal schapen, geiten en poezen. Het is een mooie slingerweg tussen de naaldbomen door. De stammen van de bomen zijn door de regen heel donker geworden, terwijl hun kruin juist heel helder groen is in het licht van de zon.
Niet veel later wordt het ineens donker, een dik wolkendek trekt over Rhodos en het begint te regenen. Het is inmiddels 09:45 en we rijden weer op de hoofdweg, dus we hebben er niet veel last van. Na vijf minuten is de regen al afgenomen tot gemiezer.

Lindos
Soms heb ik wat moeite met het vinden van de juiste weggetjes, want onze wegenkaart is 25 jaar oud en heeft een schaal van 1:140.000. Toch vinden we uiteindelijk de toeristen trekpleister Lindos. Ze hebben de eerste busladingen al uitgeladen en we besluiten Lindos links te laten liggen.

Spookdorpen
Na het passeren van nog wat spookdorpen, komen we in Lardos waar we koffie drinken. Het is zo’n Duits formaat koffiemok, waar twee liter koffie in gaat. Die gaan we niet op krijgen, maar het is in ieder geval ruim voldoende om wakker van te worden 😊. Ze hebben er niets lekkers bij, dus dat haal ik bij de minimarkt op de hoek. Het lijkt een mooie, moderne koffietent, maar de toilet sluit af met een krakkemikkige vouwdeur die niet goed afsluit. Zo’n deur als je vroeger in de caravan had, maar deze kan niet op slot. De toilet heeft geen bril, maar gelukkig is er wel toiletpapier en zeep om je handen te wassen. De zon schijnt weer, dus mijn handen laat ik wel aan de lucht drogen.
 

Reeën

We rijden verder naar Gennadi en dan richting Appolakia. Iets van de weg af zien we een hert in een olijfgaard staan. Misschien is het wel een ree, maar hij heeft een groot gewei dus het is een mannetje… een bok… of een ram… of een reu of zoiets. Volgens mij heet het een reebok, nu ik de woorden voor mezelf hardop uitspreek.
Verderop zien we nog meer reeën, meest hindes (zo heten de vrouwtjes toch?) en kalfjes. Daarna zien we er nog meer en nog veel meer.

Spoorzoeken
We volgen een wegwijzer naar Profylia, Istrio en Embonas. Embonas?? Volgens mijn kaart is er helemaal geen weg van Istrio naar Embonas, maar het is een oude kaart, dus we doen het toch. Het is altijd leuk om nieuwe wegen te ontdekken.

We rijden kilometers zonder iemand te zien en vóór ons zien we de donkere wolken zich weer samenpakken.

In Istrio zijn er geen wegwijzers meer, dus vraag ik het aan iemand die langs de weg zit. Een weg naar Embonas? Nee, die is er niet. We moeten gewoon terug naar de hoofdweg en dan rechtsaf.
We krijgen het toch voor elkaar om via een andere weg terug naar de hoofdweg te rijden en ook hier zien we veel reeën. In iedere olijfgaard zitten ze.

Geiten
Van Apolakkia rijden we richting Monolithos. Het wordt een beetje saai, maar ook hier stikt het van de reeën. Volgens Jan is het gewoon een plaag en wordt het tijd dat ze hier ook wat wolven uitzetten.
Af en toe zien we een verdwaalde geit, maar die zijn hier echt in de minderheid. Wij hebben nog nooit zoveel reeën op één dag gezien, sterker nog: wij hebben zelfs in een jaar nog niet zoveel reeën gezien als vandaag.
 

Monolithos

In Monolithos bezoeken we de restanten van het kasteel. We lopen de treden van de oude trap op en het blijkt mee te vallen, het is lang niet zo ver als het leek. Er schijnt hier een multicache verstopt te zitten, maar door het ontbreken van internet kunnen we die niet doen.
De omgeving is schitterend en we schieten wat mooie plaatjes voor het blog.

Als we weer onderweg zijn voel ik ineens iets bewegen bij mijn been. Ik schrik en kijk omlaag, maar ik zie niets. Dan realiseer ik me dat ik mijn fotocamera in de rugzak heb gedaan die bij mijn voeten staat. Na een bepaalde tijd schakelt hij zichzelf uit en dan trekt hij de lens in. Dat voelde ik natuurlijk.

Siana – Kritinia
De hertjes zitten blijkbaar weer achter slot en grendel, want we zien er niet één meer en de geitjes zijn weer tevoorschijn gekomen.
We zien een wegwijzer naar links voor Kritinia en Rhodos. Rhodos?? Ik weet het, ik val in herhaling, maar door die oude kaart kan het best zijn dat we inderdaad links moeten tegenwoordig. We slaan dus linksaf en komen in een klein dorpje; Kritinia. Er blijkt een taverne te zijn die open is en we bestellen pasta carbonara en een chef’s salade. De pasta is heerlijk! De salade is ook heel lekker en na deze stop kan ik er weer tegen.
Ik vertel aan Jan dat ik me soms net een baby voel; als ik niet goed heb geslapen, als ik honger heb en al sik moet poepen begin ik te janken. Dan daalt mijn humeur en komt er weinig zinnigs meer uit mijn mond. Jan vindt dat ik dan erg weinig heb bijgeleerd in de afgelopen 62 jaar 😊.

Ruïnes
We bezoeken een stuk verderop de ruïnes van het kasteel van Kritinias. Deze trap is veel breder en moderner en de ruïne lijkt behoorlijk restaureert. Na een rondje door de restanten van wat eens een machtig kasteel heeft moeten zijn, gaan we weer verder.
Ons volgende doel is het oude Kamiros. Gisteren is het niet gelukt door het slechte weer, maar nu is het prachtig weer en in de late middag is het licht schitterend voor het maken van foto’s.
Als we de weg indraaien om naar boven te rijden vraagt Jan zich hardop af wat er deze keer fout zal gaan: zouden ze gesloten zijn op maandag? Gelukkig zijn ze niet gesloten op maandag, maar op dinsdag. Alleen is het hek wel dicht. Wat blijkt: ze zijn open tot 15:10 uur en nu is het 15:38. Er rust geen zegen op dit bezoek, maar volgende keer proberen we het beslist nog een keer.
 

Speelgoedparadijs

Wanneer we langs een Moustache komen, vraag ik Jan of we hier kunnen stoppen. Moustache is een enorme speelgoedwinkel, waar ze echt alles hebben. Hier kunnen we vast wel een cadeautje kopen voor de tweeling die gedoopt wordt.
Jan kwam vorige week al met het idee om voor ieder kindje een pluche haasje te kopen, omdat we Haasjes heten, dus daar gaan we naar op zoek. Eerst vinden we een haasje in een puntzak met enge, grote, glimmende ogen. Op de verpakking staat dat er een verrassing in zit, maar dit is niet echt een cadeau voor baby’s.
Daarna vinden we hele kleine haasjes, die er heel erg goedkoop uit zien. Dit bedoelen we ook niet.
In een ander pad staan bovenop hele grote hazen, die waarschijnlijk nog groter zijn dan de baby’s zelf, die vallen ook af.
Ik loop nog wat heen en weer en dan zie ik ineens Jan staan met drie schattige haasjes in zijn armen. Het formaat is precies goed, ze zijn er in drie kleuren en ze zijn superzacht zonder verrassingen. Helemaal goed!
 

Avond

’s Avonds brengt Jan de auto weer terug en ik schrijf het eerste deel van het blog.
Daarna gaan we eten bij eten bij 4 Rodies. De naam slaat op de vier granaatappelbomen in de tuin, maar ook op de drie broers en de zus, die samen het restaurant runnen.
Eergisteren hadden we de Pitaroudia, Pastourmadopitakia en Tigania, nu gaan we voor de stuffed mushrooms, baked aubergine rolls en gegrild varkensvlees. De namen klinken niet Grieks, maar het smaakt wel goed.
Na het eten, doen we een klein rondje door de oude stad. Alles is gesloten en het is er donker, dus we zoeken ons appartement weer op en nemen daar nog een klein afzakkertje.

Geschreven door Hazenreizen