De laatste echte vakantiedag is aangebroken. Vandaag hebben we de auto nog, dus dat wordt kilometers maken.
We vertrekken om half negen in de richting van Spoa, want het noorden hebben we nog niet goed genoeg gezien gisteren.
Vlak voor de afslag naar Spóa komen we weer langs het kapelletje Aghía Pelagía. Dit keer wil ik graag stoppen en het kerkje bekijken dat de brand zo wonderlijk doorstaan heeft. We worden vriendelijk begroet door een mevrouw en ze vertelt hoe God deze kerk heeft beschermd tegen het vuur. Ik geloof haar direct want het kippenvel staat op mijn armen wanneer ik dit van dichtbij zie. Het kerkje staat direct aan de weg en aan de overkant van de weg is alles verkoold. Wanneer ik met mijn rug naar de weg ga staan en naar de bergwand achter de kerk kijk, is daar ook alles verkoold.
De mevrouw laat me zien hoe de grote vijg op de binnenplaats van de kerk wel wat te verduren heeft gehad van de hitte. De bladeren zijn duidelijk aangetast door de hoge temperaturen. Ze vraagt me of ik veel foto’s wil maken en of ik die wil sturen naar haar kleinzoon in Amerika. Ik beloof het en Jan noteert een telefoonnummer waar we zijn emailadres kunnen opvragen.
Wanneer we bij de splitsing komen, slaan we linksaf richting Spóa. Gelukkig zijn ze klaar met de werkzaamheden aan de elektriciteitskabels en kunnen we in Spoa rechtsaf naar Ághios Nikólaos. Daar drinken we eerst even een kop koffie met baklava bij Hotel To Votsalo. Na de koffie gaan op zoek naar de cache The Geology of Karpathos. De cache bevat een uitgebreide beschrijving van het ontstaan van de verschillende aardlagen, hoe ze op elkaar zijn gebotst en omhoog geduwd, waardoor die prachtige laagjes in de rotsen zijn gevormd. We besturen de rotswand aandachtig en keren dan terug naar de auto om verder te rijden naar Diafáni.

Halverwege (ongeveer ter hoogte van de afslag naar Aghia Marina) is er nog een cache: Narrow Island. De cache bevindt zich op het smalste stukje van Kárpathos, dat ongeveer 4 kilometer breed is. Je rijdt hier over een bergkam en ziet aan beide kanten de zee, zowel oost als west. We vinden de plek waar we op zoek kunnen gaan naar de schat, maar het waait ongelooflijk hard hier, daarnaast ben ik mijn gympen vergeten en om op mijn pumps over de rotsen te klauteren lijkt me een slecht idee. DNF dus (did not found).

We rijden nu helemaal door naar Diafáni om daar te starten met een Griekse koffie bij een echte Griekse kafenion. Daarna lopen we wat door het plaatsje en we proberen nog of de cache Vananta Beach te doen is op hakken. Natuurlijk zijn het geen stiletto’s maar sleehakken, maar toch is het geen doen op die smalle, rotsachtige paadjes. We vermaken ons dus in het dorp zelf en gaan daarna lunchen bij Chrissi Akti. We bestellen papoutsia en gevulde tomaat en een alcoholvrij biertje.
Al gauw komt er een kleine kitten aanlopen. Hij draalt een beetje heen en weer en dan springt hij ineens op mijn schoot. Dat had ik niet zien aankomen! Zo’n klein poesje en dan zo’n grote sprong! Hij nestelt zich lekker op mijn schoot totdat het eten op tafel komt, dan zet hij zijn pootjes op de tafel en probeert mijn bord leeg te eten. Ik zet hem op de stoel naast me, maar dat heeft geen zin. Daarna zet ik hem op de grond, maar voordat ik mijn vork kan pakken zit hij alweer op schoot. Nog een keer op de grond dan en daarna gelijk goed mijn stoel aanschuiven. Dat helpt.
Na het eten springt hij weer op schoot, maar nu vind ik het prima. Hij zet zijn pootjes weer op de tafel, likt een keer aan mijn bord en grijpt dat het kapje van de gevulde tomaat en springt van mijn schoot af op de grond. Daar eet hij alles keurig op. De aanbevolen chocoladecake laten we toch maar voorbij gaan, want dit zijn vast wel weer genoeg calorieën voor de komende uren.

Terug in het appartement is het tijd voor een siësta. Ik denk niet dat ik kan kan slapen overdag, maar als het wakker wordt is het ineens vier uur. Tijd om aan mijn verslag te werken en daarna even langs Angolos.

We brengen daarna de auto terug, niet bij het kantoor hier vlakbij, maar bij het kantoor tegenover hotel Konstantinos. Dan hebben we gelijk een lekkere wandeling terug.
’s Avonds eten we voor de laatste keer bij Antama. Gisteren beloofde hij dat we vandaag Soutsoukia konden komen eten en dat doen we graag. Vooraf nemen we de mosselen in witte saus, die erg lekker zijn.
Na het eten is het hele terras leeggelopen, behalve wij en het tafeltje achter ons. We raken aan de praat met de beide vrouwen en het is een feest van herkenning. Zij komen hier ook al twintig jaar en we halen herinneringen op aan Thanassis en andere restaurants hier. Wanneer ook zij weggaan, trakteert Yorgos ons nog op een flesje raki. We maken hem niet helemaal leeg, want dan weten we de weg naar huis niet meer. We slapen er wel heerlijk op.

Geschreven door Hazenreizen