Vandaag ben ik om 6 uur wakker, de hemel kleurt roze-rood en ook de cicades zijn wakkker geworden. Ik probeer nog wat te slapen, maar ik ben zo benieuwd naar de zonsopkomst, dat het niet echt lukt. Dan maar opstaan en foto's maken.
We vertrekken om 9 uur voor de wandeling naar Potamos, waar markt is op zondag. We zijn nog maar net onderweg als we ingehaald worden door een meneer van een jaar of 70? Hij draagt een soort tropenkostuum en spreekt ons aan in het Engels. Na een beleefde conversatie komen we erachter dat hij ook uit Nederland komt en bij ons in het appartement verblijft. Hij vraagt of we al meer hebben gewandeld en ik vertel hem over onze spinnenervaring van gisteren. Nog meer beleefde conversatie en dan vraagt hij of we er bezwaar tegen hebben om samen verder te lopen.
Hij geeft niet op en past zijn tempo aan. Als we erg vertragen, staat hij stil en kijkt peinzend op de routebeschrijving. Hij loopt nog een paar passen. Ineens staat hij stil en pakt zijn camera, voor hem beslaat een web meer dan de helft van het pad en een cicade in doodsangst probeer te ontsnappen. Michael vindt het allemaal prachtig, maar ik wordt er misselijk van. Deze spin is nog groter dan die van gisteren en ik ben er helemaal klaar mee. Hij veegt met een stok een stukje van het web weg en loopt eronderdoor.
Ja, ik weet het zeker, ik kan geen spinnen meer zien.
We lopen een paar meter terug en daar hangt de volgende cicade paniekerig in een web. Ik kan het niet aanzien en zoek een stok om de cicade te bevrijden. (Niks 'laat de natuur zijn gang gaan', ik wil hem niet aan zijn lot over laten). Het web hangt hoog en ik kan er niet goed bij, dus ik gooi een stok tegen het web om de draden te breken. Het web scheurt, maar niet genoeg. Een dikke, vette spin komt aanrennen om zijn prooi veilig te stellen en ik ren naar Amber. Aangedaan loop ik verder en dan komen de vlinders ineens tevoorschijn, gele, witte en grote wit met zwart gestreepte. Dat is beter, we volgen de vlinders.
Onderweg overleggen we wat we zullen doen, lekker naar het strand? Beetje niksen? Het gaat zo tegen mijn natuur in, dat ik naarstig naar een andere oplossing zoek. Ik laat me toch niet kisten door en paar van de rot spinnen. Ik loop het appartement voorbij en steek mijn duim op, liften dan maar naar Potamos? De eerste Griek die langs komt stopt en brengt ons in zijn Hyundai met airconditioning keurig naar Potamos. Hij spreekt (bijna) geen Engels en wij (bijna) geen Grieks. Toch weten we dat hij twee kinderen heeft, een jongen en een meisje en hun leeftijd heeft hij ook verteld. Zijn zoon werkt op Kreta als masseur in hotel Anoma aan een groot strand. Ik doe ook een poging door in het Grieks te zeggen 'er is geen bus vandaag', maar aan zijn verbaasde uitdrukking te zien zei ik 'ik ben geen bus vandaag'.
Potamos is een kneuterig plaatsje met een kleine markt, waar van alles te koop is; kruiden, groente, zeep, likeur, kaas... Midden op de markt zit een oudere man achter een tafeltje met kruiden, hij lijkt een beetje op Gimli uit Lord of the Rings. Op zijn hoed staat een bordje met de tekst: Weedking. Om hem heen staan mensen met filmcamera's, geluidsapparatuur en andere crewleden. Ik kom wat dichterbij om een foto te maken. De crew is druk in overleg en ik maak een praatje met Gimli. Als de regisseur in beweging komt, stap ik snel weg. Hij gebaart dat het prima is en ik mag gerust mijn gang gaan. Ik wrijf de kruiden tussen mijn vingers en ruik overal aan. De regisseur komt naar me toe. 'Ga zo door', zegt hij bemoedigend. 'We nemen een korte film op, maar als je het niet erg vindt speel jij daarin mee.' Ik vind het natuurlijk prachtig en geniet van mijn 'two seconds of fame'. Na de opnames moet ik mijn gegevens achterlaten, voor de credits op de aftiteling en voor het sturen van een link waarmee ik zijn vorige film kan bekijken.
https://www.reelhouse.org/kythera/kythera-mon-amour
We besluiten daarna lekker koffie te drinken op de markt en te genieten van het schouwspel dat nog een poosje doorgaat. Dan komt de regisseur weer naar me toe om te vertellen dat ik een natuurtalent ben, nou deze dag kan niet meer stuk.
Wanneer we uitgekeken zijn, lopen we verder en om de hoek staat een barbecue met daarop twee stukken octopus. Het ruikt heerlijk en we besluiten ook op dit terrasje even plaats te nemen om iets te eten. Na het eten loop ik naar binnen voor een bezoekje aan het toilet, maar daarvoor moet ik naar buiten, dan drie keer rechtsaf en daar is het (aan de achterkant van het restaurant dus). Het toiletgebouw is zo klein dat er maar één persoon tegelijk binnen kan staan, ook al zijn er twee toiletten. De deur kan open tot aan de toiletpot en wanneer je jezelf dan naar binnen wurmt, kan daarna de deur weer dicht. O nee, toch niet. De deur is te groot voor het kozijn en sluit niet, maar wanneer je je voet er tegenaan zet, blijft hij op zijn plaats. Het is er wel schoon en het ruikt ook fris. Als ik mijn handen wil wassen bij de provisorische kraan, blijkt daarnaast een volautomatische zeepdispenser te hangen. Je houdt je handen eronder en de dispenser puft een wolkje schuim automatisch in je handen. Grappig die tegenstellingen.
We lopen nog een rondje en strijken dan neer op een terrasje vlakbij de markt. Binnen wordt live-muziek gespeeld en sommige Grieken zingen de bekende liedjes mee. Dan komt Michael naar ons toe. Eerst vraagt hij of we zin hebben om samen iets leuks te doen vanavond. Ik antwoord dat we altijd vroeg naar bed gaan en hij zegt: 'Ik ook, want ik rook niet en ik drink niet.' Ik probeer de beelden die ik krijg van een 'gezellige' avond met Michael te verbannen en het gesprek op een ander onderwerp te krijgen. Daarna wil hij met ons gaan wandelen maandag, naar de oude stad Paleochora. Toeval wil dat Amber en ik dat ook van plan waren, maar ik denk toch dat we Michael misschien wat moeten afremmen.
Michael is daar al geweest en het is heel erg mooi, dus hij begrijpt dat wel. Hij probeert nog of we samen terug kunnen lopen, maar ook dat is voor mij geen optie.
We lopen even later langs de hoofdweg naar het theater, waar we veel van verwachten. Een soort Pompeï met oleander en bougainville ... De werkelijkheid is een soort halve cirkel van betonblokken in een bos. Gewapend met een grote tak loopt ik als één of andere grote tovenaar, de tak voor me uit zwaaiend als in een bezwering, het pad vrij te maken van denkbeeldige spinnen. Waarschijnlijk zijn Amber en ik voor altijd getraumatiseerd :).
Na dit teleurstellende bezoek lopen we weer verder langs de asfaltweg. Het gaat best snel, dus misschien kunnen we wel helemaal terug lopen. We stoppen even bij een schaduwplek en kijken nieuwsgierig naar een brandweerauto die in het bos geparkeerd staat. Kort daarna komt een man schreeuwend naar de brandweerauto toe en met loeiende sirenes vertrekt hij in de richting van Potamos. Ik besluit bij de eerstvolgende auto direct mijn duim op te steken, ik ben wel weer klaar met dat bos en wil zeker niet het risico lopen dat we ingesloten raken door een of andere bosbrand. Een sportauto met twee macho's erin stopt, we twijfelen even, maar de hostess heeft ons verzekerd dat je op Kythira gerust kunt liften. De jongens doen hun best om erachter te komen waar de brand is, ze bellen vrienden en kennissen, maar niemand weet iets. Ze zetten ons bij het appartement af en we beginnen te geloven dat je op deze manier toch veel van het eiland kunt zien. Vanaf morgen rijdt de bus weer, maar alleen om 9.00 uur heen en in de middag weer terug.
Vanavond eten we weer bij die pizzeria van dag 1, waar je dat lekkere drankje krijgt en die soort arretjescake. We nemen pasta carbonara en souvlaki en het smaakt heerlijk. Daarbij bestellen we een wijntje om de verjaardag van (o)pa te herdenken. Toch blijkt mijn uitspraak erbarmelijk te zijn, want we bestellen rosé en krijgen witte wijn. Het is niet zo belangrijk, de witte smaakt ook prima, dus we laten het zo. (Misschien moet ik toch eens een afspraak maken met een logopodist:D ).

Geschreven door Hazenreizen