Na een onrustige nacht sta ik toch maar op als het even na achten is. Die stomme verkoudheid houdt me aardig uit mijn slaap 's nachts. Misschien moet ik proberen om zittend te slapen, dan gaat mijn neus niet zo dicht zitten.
We ontbijten met een sneetje paasbrood (van Amber) en een mok thee op ons dakterras, waar de zon net haar gezicht laat zien. Ondertussen schrijf ik het verslag van gisteren af en zo word ik langzaam maar zeker wakker.

Even later gaan we op zoek naar ons 'nieuwe' appartement, zodat we weten hoe lang we met onze koffers moeten lopen morgen. We slaan linksaf en gelijk weer linksaf en lopen dan door tot de boulevard. Daar ontbijten we nog een keer met een tostada en koffie. Voor 1,80 kun je zelf kiezen wat voor koffie je wilt en krijg je een heerlijk vers gegrild baquet met tomaat, olijfolie en zout. Het is hier zo rustig, je komt helemaal bij.

Na het ontbijt lopen we door naar het appartement, dat nog een stukje verder naar het zuiden ligt. We vinden het makkelijk en het ziet er erg gezellig uit. Vlak om de hoek is een kleine supermarkt waar we een broodje kopen, wat ham en tomaat, Zo kunnen we vanavond weer een kleinigheidje maken als we trek krijgen.

Met een omweg lopen we terug naar huis en we zijn verrast door de vele bloemen. Ik zal proberen om binnenkort de namen te achterhalen.

Het dakterras is inmiddels zonovergoten en een heerlijke plek om te lezen. Zo brengen we de dag door tot we trek krijgen. Het is al half vier geweest en voordat we de hoek om gaan horen we al het geroezemoes van heel veel mensen. Iedereen zit te eten en de meesten zijn al bijna klaar. We kiezen een restaurant uit en krijgen dan te horen dat we niet niet kunnen eten, want het is bijna vier uur.Dat blijkt bij de meeste restaurants in deze straat het geval te zijn. Uiteindelijk komen we bij El Redoli,waar een bord buiten hangt met het menu van de dag. Als ik zeg dat ik het menu wil bestelllen, pakt de man het bord demonstratief van de muur en zegt:
'Dat geldt maar tot vier uur.
'Even ben ik verbaasd door zijn reactie, maar dan geeft hij me het menu op een kleine kaart en zegt dat we nog mogen bestellen. De mosselen zijn al op, dus kiezen we de kaascroquettes, patatas bravas en Aroz al Banda. De kaaskrottetjes liggen op een abrikozenjam en het lijkt een rare combinatie, maar bij nader inzien is het heel lekker samen. De patatas bravas zijn met bravassaus én met aioli, dat is fijn want de aioli is een frisse tegenhanger van de pittigheid.De rijst doet denken aan paella, maar dan eenvoudiger.Het heeft wel veel smaak. Als toetje krijgen we nog een bol chocolade ijs met stukje chocolade erin. De koffie slaan we dit keer over.

thuis is het tijd voor een siësta en dit keer val ik echt in slaap.Nu kan ik op het dakterras verder lezen tot de laatste zonnestralen zijn verdwenen, maar dan is het ook al bijna acht uur!

Nu is het tijd voor wat hapjes en een film. Tijdens de reclame ga ik snel naar het toilet en dan plof ik weer op de bruine chesterfield (look alike), precies zo één als mijn moeder had, maar dan tweezits in plaats van driezits. Ik spring net zo hard weer overeind, want ik voel iets raars. Ik kijk om en zie een natte plek op de bank.Hoe kan dat nou? Ik schuif het kussentje in de hoek (over de natte plek) en ga weer zitten. Weer spring ik gelijk overeind en voel met mijn hand aan mijn billen: nat! Wanneer ik mijn hand weer naar voren haal, kom ik de boosdoener tegen; Ik heb zo'n onesie aan die op de rug gestrikt wordt en de linten hebben waarschinlijk in de toiletpot gehangen toen ik ging plassen. IK hoor jullie reacties: o getsie, vies, bah, maar gelukkig was het mijn eigen plasje (of misschien wel alleen water). Ik kleed me dus maar even om en na de film lees ik mijn boek nog even uit, dan kan ik het hier laten. Welterusten en tot morgen.

Geschreven door Hazenreizen