De laatste zaterdag alweer en de zon schijnt, nog niet op ons balkon maar al wel op andere plekken. Vanaf ons balkon zien we hoe Dino de haven binnen vaart en we lopen die kant op om te kijken wat hij gevangen heeft. Het waait trouwens wel behoorlijk en het voelt best fris aan, tijd voor een jas dus.
Dino (een afkorting van Konstantinos, hebben we gehoord van Renate) haalt een doos vol Palamides van de boot en dan vertelt hij lachend dat zijn broer, Andreas, vandaag maar één vis heeft gevangen. De klanten staan al klaar, dus wij gaan door om bij Kathy koffie te drinken.
Takis trakteert weer, want vandaag is de naamdag van Anna en zo heet zijn vrouw. Het is een bijzondere man zoals hij daar zit, de Gotfather van Karpathos. Hij zit op zijn stoeltje en houdt iedereen in de gaten en hoort alles, als mensen hem bedanken ergens voor wuift hij dat een beetje weg. Diezelfde man komt dan wel op zijn scootertje met een doosje gebak in een plastic tasje aan het stuur, de verjaardag van zijn vrouw vieren 😊. De gebakjes zijn trouwens heerlijk, een soort baklava gevuld met gele room. De porties zijn gelukkig klein, want het zet best aan.
Dino komt binnen met een blauwe plastic tas met een vis er in en gooit die grijnzend bij ons op de tafel. We weten inmiddels dat we niet mogen betalen, dus bedanken we heel hartelijk en bedenken ondertussen naarstig wat we met de vis gaan doen.
Kathy komt ons een klein plastic tasje brengen met daarin een papieren zakje met twee broodjes van de warme bakker. ‘Wel vandaag opeten’, waarschuwt ze, ‘want morgen zijn ze niet lekker meer.’ Dat gaat helemaal goedkomen. Daarna krijgen we nog een tas met twee dozen kerstkoekjes, de inmiddels bekende koekjes die overladen zijn met poedersuiker en nog andere, die we deze vakantie ook al eerder gegeten hebben.

We rijden richting Spoa en de auto geeft aan dat het 16 graden is buiten, de zon is inmiddels achter de wolken schuil gegaan en de bewolking is dicht getrokken. Ze zijn flink aan het snoeien langs de weg, maar verder is er bijna geen verkeer.
We nemen dit keer de afslag Myrtonas wel en rijden door tot het eindpunt, daar parkeren we de auto en gaan we een rondje lopen. De trappetjes voeren steil naar beneden en die moeten we dus ook weer omhoog. Eén trappetje is doodlopend en eindigt in een dikke laag bladeren waar je helemaal in weg zakt. We horen het klagelijke geluid van een klein geitje die om zijn moeder roept, het klinkt ook echt als: mama, mama! Hij loopt nu voor ons op het pad en draait zich om, met zijn kopje scheef kijkt hij ons afwachtend aan. Hij heeft al snel door dat we niet zijn moeder zijn en gaat er weer vandoor. Als we bijna bij de auto zijn hoor ik een ander, zachter en lager, soort gemekker. Dat is vast zijn moeder, dus nu kan ik met een gerust hart verder gaan.
Inmiddels is de temperatuur gezakt naar 13 graden, maar we zitten in de auto en hebben er geen last van. In Spoa zetten we de auto weer aan de kant en lopen we een rondje door het dorp, alvorens door te gaan naar Messochori. In Messochori is destijds de foto camera van Mirjam gestolen. Ze liet hem, na het koffie drinken, op een tafeltje liggen en toen we vijf minuten later terug kwamen had niemand hem gezien. Alleen het personeel was aanwezig, dus dat was heel vreemd. Nog vreemder is het dat het nare gevoel terug komt zodra je in dit dorp loopt. We keren gelijk weer om en gaan door naar Lefkos. Bij Lefkos is een heel mooi kapelletje, Aghios Georgios, waar nog een cache verborgen ligt. We hebben deze caches allemaal al een keer gedaan, maar onze gegevens zijn verloren gegaan en dus loggen we alles nog een keer opnieuw. Ik doe alsof ik de weg nog weet en we klimmen en klauteren door een rivierbedding met grote keien en rotsblokken. Jan vraagt of we terug gewoon over het pad gaan en ineens herinner ik me dat er inderdaad een keurig pad is. Maar ja, nu zijn we al aan deze survivalroute begonnen, dus zullen we hem ook af moeten maken. Het kapelletje is nog net zo mooi als in onze herinnering en de cache is ook redelijk snel gevonden. ‘In front of the olive tree’, is de aanwijzing. Dat lijkt een mooie aanwijzing, maar de cache is verborgen in een olijfgaard (of is het toch ‘olijfbóómgaard’?) 😊. Er zijn ook keurige toiletten hier, alleen doet het licht het niet en er zit geen raam in het toilet. De deur moet dus open blijven wil je nog een beetje kunnen volgen wat je doet. Er is zelfs toiletpapier en het water doet het ook.

Van Lefkos rijden we naar de kust, naar Kato Lefkos. De zon is weer gaan schijnen en het is al 17 graden. Voor deze cache moeten we omhoog klimmen, langs een verlaten huisje, nog verder omhoog ploeteren tot we bovenop een soort plateau staan. Volgens de aanwijzing moeten we een stuk steen vinden waar grote blauwe letters op geschilderd zijn. Ik vind er wel drie, maar die kloppen allemaal niet. Jan staat naar me te zwaaien en hij heeft de juiste steen gevonden. De cache is snel gelogd en begint de zoektocht naar beneden. We moeten telkens goed kijken waar we onze voeten kunnen neerzetten en dan moeten we nog in de juiste richting lopen en zien waar we kunnen afdalen. Uiteindelijk komt het goed en we dalen langs het verlaten huisje weer af.
We rijden verder richting Arkassa, dat is misschien wel de mooiste weg op het eiland. We belanden nog in een kudde geiten, maar verder is het hier heel rustig. Wanneer we langs een blauw geschilderd bankje komen, stoppen we. Hier heeft Jan een foto van gemaakt toen we hier 25 jaar geleden waren. Nu maken we weer een foto, maar dan een selfie. Dat hadden we toen ook moeten doen, dan was dat echt heel grappig geweest.

We komen langs het klooster als we verder naar huis rijden, vanavond is er een dienst om zeven uur dus misschien is er iemand. Het hek zit nog op slot en er is niemand te zien. Omdat dit de laatste keer dat we hier langs komen (in deze vakantie) wil ik toch graag een blik in de tuin werpen. Renate heeft verteld dat na de Italiaanse bezetting een Italiaan is achtergebleven die niet terug wilde omdat hij verliefd was op een meisje hier. Hij verstopte zich in een boom in het klooster en is later met het meisje getrouwd. De man is de (over)grootvader van Gatoulis (van de autoverhuur). In ieder geval lopen we om het klooster heen, maar nergens zien we de boom. We komen bij een groot hek en dat hek ziet niet op slot. Ik schuif de hendel opzij, maar Jan denkt dat dat echt niet de bedoeling is. Dat kan wel zijn, maar ik wil echt de boom zien. Ik loop de tuin in en ga op zoek. Ja! Daar staat hij, een grote boom die helemaal hol is van binnen en makkelijk een man zou kunnen verbergen. Voldaan ga ik terug naar Jan, die nog keurig buiten de poort staat te wachten. Hij wil niet mee om te kijken of een foto te maken, hij gelooft me zo wel.

Thuis eten we lekker de broodjes van Kathy en verder hangen we een beetje op de bank met een boek. Het is weer aardig afgekoeld en de wind is toegenomen. Tegen de tijd dat we trek krijgen begin ik aan het schoonmaken van de vis. Jan sluipt het mes voor me, zodat ik niet zo hoef te hakken. Dit keer haal ik de kop eraf, want ik heb nu gezien hoe dat moet. De vis past nu beter op de barbecue. Ik kruid de vis met knoflook, de mediterrane viskruiden, olie en citroen en de aardappels besprenkel ik met de sesamolie en het gekruide sesamzaad. Het barbecuetje zetten we op de eettafel buiten, want inmiddels is de wind weer gaan liggen en is de temperatuur aangenaam. Het smaakt weer voortreffelijk en we worden steeds handiger in het ‘slopen’ van de vis, zodat er nu bijna geen graat meer achterblijft.

Geschreven door Hazenreizen