Het is inmiddels woensdag, onze laatste dag in Kalambakka. Er is één klooster dat we n og niet gezien hebben en dat is Ypapanti. Ik denk dat we er dicht in de buurt kunnen komen met de auto, over een gele weg (op de wegenkaart). Wandelen kan ook, maar dat lijkt toch wel ver, 2,5 uur voor een enkele reis 😊.
We stappen in de auto en er gaat gelijk een lampje branden; lekke band! Jan laat zich niet afschrikken. Loopt om de auto heen, schopt wat tegen een band en stapt weer in. Bij een tankstation even verderop controlleert hij de bandenspaning voor alle zekerheid en dan kunnen we weer verder.
We zijn de gele weg al voorbij voordat ik er erg in heb, keren dus en weer een stuk terug. Nu ben ik erop gefocust en inderdaad, na het voetpad, een bruggetje over en dan rechts. Jan rijdt door en zegt dat hij dat echt niet gaat proberen. Het weggetje is wel van asfalt (zover ik an zien), maar heel smal en redelijk steil omhoog. Ik wil het klooster echt heel graag zien en opper om te parkeren bij het Great Meteoron Monastery en vanaf saar een stukje te lopen. We hoeven dan niet de hele route te doen, alleen maar zover dat we het klooster kunnen zien. Al is het van een afstand.
Op naar het grote klooster dus. Onderweg bedenkt Jan dat de auto’s in één lange rij langs de weg geparkeerd staan, de kans is dus groot dat we al een eind moeten lopen voordat we aan het begin van de wandeling zijn. Gelukkig is het nog geen half tien en is het klooster nog gesloten, de rij valt dus mee. Jan vindt nog een plekje tegenover het startpunt van de wandeling en we kijken even sceptisch naar het soort geitenpad dat behoorlijk rap de berg op gaat. Ik trek in ieder geval mijn bergschoenen aan, die achter in de auto staan. Jan is in een paar tellen boven, hij is vast een geit geweest in zijn vorige leven (of een bok 😊).
Terwijl we over kleine paadjes lopen, tussen struiken door over keien stappend, denk ik aan de woorden van onze gids: in het Meteora gebergte leven wolven, bruine beren en dergelijke. Gewoon stevig doorlopen dus en aan leuke dingen denken 😊. Het pad is niet gevaarlijk of erg moeilijk, maar het is wel vermoeiend. We stranden op een rotsplateau waar we geen kant meer uit kunnen. Even een blik op de kaart werpen: aha we hebben de afslag gemist en izjn nu op het uitzichtpunt. Het uitzicht is hier zeker schitterend.
We lopen iets terug om verveolgens afte dalen naar een ander pad. Even later komt het klooster in zicht. Het is gebouwd in een inham van de rots en daardoor weer heel anders dan de andere kloosters.Via een trap kun je de ingang bereiken, maar er hangt een ketting voor de trap. Er is niemand te zien en daarom lopen we toch maar de trap op, al is het klooster gesloten. Wanneer we boven zijn, komt er een groepje toeristen aan, die ook de trap gaat beklimmen, maar de gids blijft beneden. Ik vertel hem dat ik had gelezen dat het klooster weer open was, en hij antwoord dat het klooster door de corona weer gesloten is. Nou ja, het was een mooie wandeling.
We lopen terug naar de auto en rijden naar Prinos om de route te bekijken onder het genot van een kopje Griekse koffie. Na de koffie breng ik een bezoekje aan het toilet, die dit jaar waarschijnlijk nog niet is schoongemaakt. Ik hang een beetje boven de bril en gooi het toiletpapier in de pot, omdat ik de deksel van de prullenbak niet durf aan te raken. De kraan geeft een miniem straaltje water en met veel zeep was ik extra goed mijn handen. De deur heb ik al open gedaan, zodat ik de deurkruk niet meer hoef aan te raken. Snel verder naar Prodromos.
Onderweg komen we een schildpad tegen, maar verder is het heel erg rustig. Het is hier vlak met op de achtergrond wat bergen. We stoppen even bij een meertje waar geiten grazen aan de overkant. Aan onze kant zitten ganzen, die we onze broodjes voeren die nog in de auto liggen.
Even later krijgen we zelf honger en we sstoppen in Itea bij het eerste restaurant dat we zien. Het heeft een heel groot, overdekt terras en er zitten een paar tafels met Grieken die hun middagmaal al (bijna) op hebben. Er is geen menukaart, maar ze noemt iets op van kip, salade en patat en dat vinden we prima.Gelukkig is de toilet hier schoner, dat is altijd een fijn idee wanneer je ergens gaat eten 😊.
We komen in een plaatsje dat er qua straten uitziet als een vierkant met een raster binnenin. We proberen alle straatjes, maar nergens vinden we een wegwijzer. Ik vraag de weg aan een meneer die een vrachtwagen staat te lossen. Hij wijst steeds naar Larissa, maar daar wil ik niet heen, ik wil naar een plaatsje dat hier vlakbij ligt, iets meer naar het zuiden. Er komt nog iemand bij en ze vragen waar ik uiteindelijk naar toe moet, Thessaloniki? Larissa? Nee, uiteindelijk moeten we naar Volos. Ha, nu krijg ik aanwijzingen, hier links, dan rechts en daarna de vierde plaats. Wanneer we gaan rijden merk ik al snel dat ze ons gewoon met de makkelijkste weg naar de de snelweg sturen, zodat we zo naar Volos kunnen. Nou ja, geen probleem het is al laat genoeg.
In Pilion blijkt het behoorlijk geregent te hebben toen we weg waren, maar morgen zal de zon weer schijnen. Het is een verademing om weer in Kala Nera te zijn. Het is er zo rustig en ik heb de zee echt gemist. Nu lekker uitrusten van de reis en morgen zien we wel weer verder.

Geschreven door Hazenreizen