Bij cafe Toulouse, tegenover de bakker, bestel ik twee ontbijtjes met tostado en tomaat en daarna probeer ik een ontbijtje met een boll…, ik weet echt het Spaanse woord voor croissant niet meer. Ah, croissant, zegt de meneer achter de bar. Daarna vertelt hij in rap Spaans dat een croissant niet bij het ontbijt hoort, maar dat ik er wel een kan krijgen. Of ik die dan gegrilt wil met boter en jam? Jus d’orange erbij? Tegen de tijd dat ik naar onze tafel terug loop weet ik niet zeker meer of alles goed is gegaan, ik ben bang dat we straks misschien drie ontbijtjes krijgen met allemaal een extra croissant, maar ja dat zien we zo wel.
De koffie en thee wordt gebracht en even later volgen twee ontbijtjes, drie glazen sinaasappelsap én een heerlijke gegrilde croissant met een pakje roomboter en perzikjam. Dat heb ik keurig gedaan, al zeg ik het zelf.
We laden na het ontbijt de auto in en rijden richting de snelweg, deze keer willen we er bij Benissa af en dan via een klein weggetje via Pinos richting het zuiden, naar het Fort van ??. Ik probeer de navigatie in te stellen, maar ze snapt er niks van. Ze laat ons wat heen en weer slingeren, maar toch vindt Jan op een gegeven moment de goede weg: de cv-749. Voor een weg die zo lastig te vinden is, is het er erg druk. De navigatie geeft aan dat we over de 9 kilometer naar het fort ruim een half uur doen! Dat lijkt ons een vergissing en we grappen dat ze denkt dat we met de fiets zijn. Even afslaan en ineens ziet het zwart van de auto’s en de mensen. Is dit het? Nee, dit is Port de Benidinges? een uitzichtpunt en een plek waar je blijkbaar mooi kunt wandelen. Honderd meter verder eindigt onze tocht op een parkeerplaats. Het fort is in geen velden of wegen te zien. We gaan op onderzoek uit en komen tot de ontdekking dat het fort 3 kilometer verderop is, je kunt het alleen te voet bereiken door om de berg heen te lopen. Dat is dus 3 kilometer heen, even naar een ruïne kijken en 3 kilometer terug, dat maar zo twee tot tweeeneenhalf uur. Jan ziet het niet zitten, die heeft geen schoenen aan om zover te lopen langs een berg. Het fort moet dus wachten tot een andere keer.
We rijden nu verder door Pinos en Moseraf, deels door het bos, soms door olijfboomgaarden en af en toe zien we prachtige huizen. De eindbestemming van deze etappe (sorry voor dit woord, maar het is hier vergeven van de wielrenners) is Xalo, ik herken het bijna niet zonder de langgerekte markt. We drinken bij Casa Aleluya koffie en nemen er iets lekkers bij. De touristinformatie is gesloten, dus lopen we op eigen gelegenheid een stukje door het dorp en kopen bij de bodega een fles wijn in de vorm van een druiventros.
Via de CV-720 vervolgen we onze weg naar Parcent, maar eerst gaan we even tanken, want we komen niet zo vaak een benzinepomp tegen. We slaan af naar de CV-715 en ook hier hebben ze weer een paar blikken wielrenners open getrokken. Om twee uur arriveren we bij Ca’s Pelut. De eerste parkeerplaats is vol… en de tweede ook. Jan parkeert de auto dus zo dat we twee andere auto blokkeren. Ze komen vanzelf binnen als ze weg willen.
Ik vraag of er plek is en weer krijg ik een waterval aan Spaanse woorden over me heen. Ik vang op dat we ongeveer 30 minuten moeten wachten, want dat het terras vol zit. We mogen gerust binnen een plekje zoeken. Dat doen we en een kwartier later hebben we een drankje en een bakje doppinda’s. Wanneer ik naar het toilet ga, heb ik via het raampje uitzicht op het terras. Ik weet wel dat die mensen alleen mijn gezicht kunnen zien, maar toch voelt het ongemakkelijk. Ik doe het raam dicht, dan heb ik iets meer privacy 😊.
We krijgen nu ook brood met aioli en ze neemt onze bestelling op. Helaas geen paella, dan hadden we moeten reserveren. We bestellen iets anders van het menu doen ons intussen tegoed aan het brood. Inmiddels is er een muzikant gearriveerd met een gitaar. Hij neemt plaats op het terras en daar ben ik blij om. De muziek is nu al behoorlijk hard, stel je voor dat hij binnen had gezeten. Omdat de muziek zo hard is, gaat iedereen het gesprek voortzetten op standje 10 en is het een grote kakafonie van geluiden. Inmiddels is het drie uur geweest en de serveerster komt vertellen dat het nog vijf minuutjes duurt. Vijf Spaanse minuutjes, maar de meiden lopen de benen onder hun kont vandaan, dus ik vind het geen probleem. Een half uur later krijgen we een salade en nog een half uur later komt het hoofdgerecht. Het is 16:20 als we weer verder rijden.
Ik wandel met Amber nog een tijd door het centrum van Benidorm en dan halen we Jan op voor een glaasje wijn op een terrasje bij de cervezeria. De jongen is gecharmeerd van Amber en noemt haar keurig bij de naam. Dat heeft hij onthouden van die ene keer dat we binnen hebben gegeten en onze ID-kaart moesten laten zien 😊. Hij vraagt hoe lang we nog blijven en is zichtbaar teleurgesteld dat we vrijdag weggaan. Hij steekt nog even de kachel voor ons aan en we genieten van de lekkere wijn, de heerlijke hapjes en het aanbod aan vreemde figuren die ons passeren.

Geschreven door Hazenreizen