Vanmorgen pakken we de koffers in en ontbijten we bij Angolos. We kiezen voor het ‘Full Breakfast’ met brood, boter, jam, eieren, spek, ham, kaas, koffie/thee en verse jus d’orange. Het lijkt veel te veel, maar het is zo lekker dat we toch alles op krijgen. Thula (de moeder van Angolos) maakt voor ons broodjes klaar voor in het vliegtuig, zodat we niet hoeven te verhongeren op de terugreis.

Wanneer we terug lopen naar het appartement, zit Apostolis op een terrasje, zodat we nog even afscheid nemen. Daarna schrijf ik nog even het verslag van gisteren af, load het up en probeer de foto’s in de juiste volgorde te krijgen.

Dit keer heb ik trouwens de potjes met dag- en nachtcrreme in een extra plastic zakje gedaan, zodat niet weer alles onder de crème zit. O, wacht … dat had ik helemaal niet verteld. Toen we aankwamen deed ik mijn toilettas open en zat alles onder de crème. Het potje was goed dicht, maar het leek of het er onder grote druk uitgeperst was. Nou ja, ik heb alles afgeveegd aan mijn gezicht en voilà: twee vliegen in één klap. Spullen schoon en gezicht ingevet 😊.

Om 10:50 moeten we bij hotel Sunrise staan, waar we opgehaald worden door de bus. We zorgen dat we ruim op tijd zijn, dan kunnen we daar nog wel even rustig zitten. We zitten er nog maar net als de bus al arriveert, dat is snel! Wij worden als laatste opgehaald, dus we sjouwen de hele bus door om helemaal achterin nog een plekje te vinden. Het gangpad van deze bus is zo smal dat ik zijwaarts moet lopen. Wanneer ik gewoon loop stoot ik telkens links of rechts mijn bovenbeen tegen een armleuning.
Het voordeel van laatste zijn, is dat je in één ruk door naar het vliegveld wordt gebracht. Ik verheug me al op een kopje koffie en iets lekker bij de taverne tegenover het vliegveld. Op het vliegveld vertelt de reisleidster dat het momenteel erg druk is binnen. Er is maar één balie open en wij zijn de laatste bus. Ze verwacht dat er straks meer balies open gaan, dus we moeten maar buiten wachten tot ze ons komt halen. Buiten kun je alleen bij je koffer blijven staan, dus dat ben ik al na vijf minuten zat. Wanneer ik toch moet staan wachten bij mijn koffer, dan wacht ik net zo lief in de rij binnen.
We staan nog maar net in de rij als er nog twee balies opengaan. De rij wordt ineens een stuk korter en de kop koffie komt steeds dichterbij. Tot er nog een man of twintig voor ons is. Ineens stagneert alles, niet alleen bij ons maar ook in de rijen naast ons. We staan ruim een half uur op dezelfde plek en proberen ons niet gek te laten maken. Om kwart over twaalf staan we er nog en het vliegtuig vertrekt om kwart voor één. Dat wordt geen gezellig kopje koffie bij de taverne. Er blijkt een probleem te zijn met het computersysteem en ze schakelen nu over op handmatig inchecken.
Om kwart voor één zijn we eindelijk door de douane en kunnen we in een stuk door naar de bus die ons naar het vliegtuig brengt (dat tien meter verderop staat). In de bus moeten we nog een poosje wachten tot hij vol is en dán gaan we het vliegtuig in.

De rust keert weer en ik verleg mijn wensen: wat heb ik zin in dat kopje koffie straks in het vliegtuig met zo’n heerlijke sandwich van Thula er bij. Het is een zacht stokbroodje met een dunne omelet, ham, kaas en tomaat. Ik heb er helemaal zin in 😊.

Geschreven door Hazenreizen