Vannacht weer aardig goed geslapen. Werd ik voorheen 15 tot 20 keer per nacht wakker, afgelopen nacht was dat hooguit een keer of tien. Dat is natuurlijk nog steeds tien keer teveel, maar het is al wel een verbetering. Verder voel ik me in de ochtend het slechts, dan heb ik de meeste moeite met ademhalen en de meeste last van hoesten. Na een uur of vijf gaat het altijd veel beter, geen idee waar dat aan ligt.

We gaan eerst ontbijten en douchen of andersom en daarna trek ik mijn wandelschoenen aan, want Jan wil nog een stukje terrein ontdekken in de buurt van het paard. We starten vanaf het appartement en lopen vanaf daar richting de zee en dan linksaf langs de boulevard en het strand. Op het strand ontmoeten we Bruno en zijn vrienden, die ons een stukje begeleiden. Bruno is een hond die we tijdens een vorige vakantie hier ontmoet hebben. Bruno is een teefje, maar dat wist ik niet toen ik haar Bruno noemde en daarna wilde ik haar naam niet meer veranderen, dat werd zo verwarrend.
We lopen in één keer door naar het paard om daar het laatste brood aan te voeren. Dat is alweer een verbetering, want de vorige keer kon ik dat nog niet in één keer halen. Voorbij het paard beginnen we wat te dwalen en alle begaanbare wegen zijn voor ons bekend terrein of ze lopen dood. Dan maar via een karrespoor door een olijfboomgaard en kijken waar we uitkomen. Weer loopt het dood, tegen een groot hek aan, maar rechts van ons is een greppel die we doorsteken en zo komen we in een andere boomgaard. Nu is het wel tijd om even uit te rusten op een muurtje en zo komt het dat we onze eerste hagedis kunnen fotograferen.
We dwalen weer verder door de boomgaard en dan door een groentetuin naar een karrespoor. Waarschijnlijk hetzelfde karrespoor als daarvoor, maar nu een eind voorbij het hek. Een grote, witte geit slaat onze gade en mekkert zachtjes. Ze vindt het allemaal prima en komt zelf even aan mijn hand snuffelen of ik misschien iets te eten heb meegenomen. We lopen via het pad naar de asfaltweg, waar rietpluimen staan van wel vier tot zes meter hoog.
Nu slaan we linksaf of weer terug te komen in Kala Nera. Al met al toch een wandeling van ruim drie kilometer!

Thuis gekomen rusten we even goed uit op het balkon met een boekje en een kop koffie en pas als ik weer helemaal op adem ben, zoeken we weer een ligbedje op. Dit keer trek ik mijn bikini aan, want vandaag gaat het echt gebeuren: ik ga de zee in. Het water lijkt minder warm dan een paar dagen geleden, maar voetje voor voetje ga ik steeds verder de zee in. Tot mijn enkels, kuiten, knieën en dan nog iets verder. Het omslagpunt ligt bij de bovenrand van mijn bikinibroekje, daar ligt de grens en kan ik niet meer langzaam steeds iets dieper gaan. Ik verzamel genoeg moed en dan ineens laat ik me voorover vallen, zodat ik me niet meer kan bedenken halverwege. Eenmaal tot mijn schouders onder water is het best aangenaam en dobber ik een poosje rond. Zwemmen kan ik niet, maar een beetje gebukt rondlopen of kruipen gaat prima. Dat is ver genoeg in de zee voor mij.

Wanneer we klaar zijn met zwemmen, zonnen en lezen, breken we weer op en stappen we in de auto. Jan heeft nog een weg ontdekt die we nog niet gereden hebben en dus gaan we aan het eind van Afisos linksaf richting Afetes. We hebben hier al wel eens gelopen, maar met de auto is toch anders. Het is werkelijk prachtig hier en heel rustig. We kunnen zelfs midden op de weg stoppen en uitstappen om in alle rust wat planten te fotograferen.
In Afetes kunnen we helaas niet terecht voor de lunch, dus rijden we maar terug naar Afisos en bestellen daar bij Selini Dakos en pasta met zeevruchten. Dakos is eigenlijk een stuk oud brood met daarop een Griekse dorpssalade, volgende keer toch maar weer zonder oud brood dus. De pasta is rijk opgemaakt met enorme garnalen, die nog wel even schoongemaakt moeten worden. Voorlopig kunnen we er weer tegen.

Na de lunch is het tijd voor de siësta en ik merk dat deze vakantie aan elkaar hangt van slapen en eten. Nou ja, volgende keer zijn we vast weer wat energieker.

Slapen zit er niet in deze keer en daarom gaan we lekker op ons balkon zitten met een boekje, daar kun je ook goed bij ontspannen. Dit keer lees ik De Kroongetuige van Maarten 't Hart. Spannend en heel interessant.

's Avonds eten we gevulde groente, kipfilet met metaxasaus en aardappelen uit de oven. Zoals gewoonlijk smaakt het weer heerlijk.

Geschreven door Hazenreizen