Tussen de oren

Vandaag logeren we de laatste dag in Maple Bank Guest House bij Kate en Ann. Voor de vierde dag op rij wordt er gewandeld (voor Douwe, voor Nicky de derde dag, tenzij wandelen tijdens het shoppen telt ;-). Dit keer 12,5 kilometer langs Scarr Crags, Causey Pike en Borrow. Het aantal Wainwrights komt op daarmee op 10 voor Douwe en 5 voor Nicky. But hey, who's counting? Goed bevoorraad gingen we op pad. Crackers met een blok cheddar, 4 flesjes cola en 2 bidons water. Nog een paar Flakes en Twixxen en gaan! Het was een heerlijke wandeling. Ik (Nicky) moet er altijd even inkomen, de eerste kilometers vind ik altijd zwaar, maar daarna ga ik als een hinde (haha, of berggeit). Douwe wees de fells aan die we konden beklimmen, maar verzekerde me dat we ook konden besluiten om er maar één te doen en ik dacht.... nou ééntje dan misschien! Maar toen ik éénmaal lekker aan het wandelen was ging het superlekker en hebben we alle toppen bereikt.

Je kunt heel ver kijken vanaf boven en je hebt onderweg de mooiste uitzichten. Het is echt een adembenemend landschap. Grillig afgewisseld met lief. Elk jaar komen mensen in de problemen op deze fells, er zijn diverse rescue teams en helikopters die altijd klaarstaan. Als je over de 'bergkam' loopt en struikelt val je gerust heel diep. Je zou ze heuvels kunnen noemen, omdat ze niet heel hoog zijn maar dan beledig je ze eigenlijk. In het Nederlands heb je geen woord voor rotsachtige heuvels en geen vertaling voor het woord fell. De Engelsen hebben niet voor niets deze bergjes een heel eigen woord gegeven. Bovenop voelt het als een hoogtewandeling. Sommige stukken moet je echt klimmen met handen en voeten. Sommige zelfs met touwen en berguitrusting maar die vermijden wij. Douwe roept elke keer "denk eraan, drie contactpunten!!" De foto's doen geen recht wat steilheid betreft. Onderweg mooie gesprekken met diverse andere wandelaars. Levensverhalen worden uitgewisseld. Een ouder stel die we inhaalden en mee aan de praat kwamen vertelden dat hij 77 was en sinds 2022 kanker had. Hij dacht dat zijn leven voorbij was. Hij zat nu midden in zijn chemo's. Een maand geleden lag hij voor pampus op bed, totdat de buurman, zelf kankerpatiënt, hem uit bed sleurde en een spreekwoordelijke schop onder zijn kont gaf. Het zit tussen de oren, je moet leven elke dag alsof het je laatste is zei hij! En zodoende dat hij weer met zijn vrouw met de caravan voor de 46ste keer in The Lake District was en zich echt niet liet tegenhouden om een Wainwright's te lopen. Het ging langzaam maar hij had geen haast. En hij en zijn vrouw genoten. Hij bedankte ons voor het praatje en zei dat het hierom ging in het leven...

Terug in het dorp trakteerden we onszelf op een heerlijk ijsje en cappuccino. Het bier liepen we deze keer voorbij want misschien gaan we vanavond nog even naar het stadje met de auto. Daar eten we curry bij de Indiër. Heerlijk! Bij zonsondergang nog even langs de prehistorische steencirkel in de buurt gegaan. Hier niet alleen toeristen, maar ook steenknuffellaars. Ook dat is Engeland.

Geschreven door Familie-bilder-on-the-go