Met de shinkansen ben je zo weer 350 km verder in 1,5 uur. De kids zaten prinsheerlijk met hun bentobox voor zich. Ik werd vreselijk misselijk in de trein, ik ben er niet voor gemaakt om zo snel over rails te gaan. Ik vlieg liever ;-) Maar zo gauw we 'geland' waren, ging het beter. We gaan hier drie nachten verblijven. De kids zitten in een hotelkamer verderop in de gang. We komen vroeg aan en gaan naar het Hiroshima Peace Memorial Museum. Het kost bijna niks om binnen te komen. De kids gratis en voor ons heel weinig. Het is belangrijk dat het gezien wordt, zodat het nooit weer gebeurt. Wat indrukwekkend. Vooral de foto's en filmpjes grijpen ons aan. Ik moet vaak mijn tranen terugdringen. Het is onvoorstelbaar dat mensen in staat zijn dit soort dingen te doen. Lente en David zijn diep onder de indruk van een glazen flesje, niet stuk gegaan, maar gesmolten (kun je je voorstellen dat het zo heet is dat glas smelt). Er zijn foto's van 'schaduwen' van mensen op het trottoir. Ontstaan door de felheid van de flits...

En dan het verhaal van een meisje, Sadako. In Japan is er een legende die vertelt dat als je 1000 papieren kraanvogels vouwt, je een wens mag doen. Dat is wat Sadako probeert te doen als ze tien jaar na de atoombom op Hiroshima leukemie krijgt. Ze is dan 12 jaar oud. Helaas is haar wens om te blijven leven niet uitgekomen. In het Peace Memorial Park, de centrale herdenkingsplek van de aanval op 6 augustus 1945 in Hiroshima staat een monument voor Sadako, het 'Children's Peace Monument'. Elke dag komen honderden schoolkinderen langs met papieren kraanvogels als teken dat kinderen vrede willen. Sadako werd het symbool voor kinderen die getroffen worden door oorlog, niet alleen in het verleden, maar ook tegenwoordig. Het park en vooral het beeld van het meisje is een bedevaartsoord voor grote groepen schoolkinderen die hier massaal op geschiedenisles komen. Het is traditie geworden dat elke schoolklas die het vredespark bezoekt 1000 kraanvogels vouwt en deze aan de hekken van het park bevestigt. Zo ontstaan grote kluwens papier in allerlei bonte kleuren. Wij hebben niet zelf onze kraanvogels gevouwen, maar gekocht. Lente heeft wel een doe-het-zelf-pakket gekocht met uitleg, maar dit blijkt best ingewikkeld, dus ze gaat hier de tijd voor nemen in het hotel. We hebben de vogels neergelegd en de vredesbel geluid. Deze vredesbel staat in het teken van de slachtoffers van de atoombommen. Bezoekers worden aangemoedigd om de klokken te luiden om zo een geluid tegen nucleaire oorlogvoering te maken. We hebben zo hard mogelijk geluid!

Bij het hoofdmonument is ook een vlam. Deze brandt altijd, maar er staat duidelijk bij het geen eeuwig vuur is. Deze vlam zal doven wanneer alle atoombommen op de wereld zijn vernietigd en er geen gevaar van een nucleaire genocide meer is.

De tijd nemen om heel bewust stil te staan bij deze ramp en vorm van oorlogvoering is overweldigend pijnlijk, vooral als ik naar mijn kinderen kijk. Wat zijn we gezegend en wat goed om regelmatig stil te staan en je zegeningen te tellen en je intens dankbaar te voelen.

's avonds zijn we het centrum ingegaan en hebben de plaatselijke specialiteit gegeten. Okonomiyaki, het begint met een pannenkoek, dan veel kool, taugé, ei, noodles, spek en nog meer. Alles op een bultje op een plaat voor je neus klaargemaakt. We hebben ervan genoten, erg lekker!

(Nicky)

Geschreven door Familie-bilder-on-the-go