In de wolken

Ik heb vandaag mijn lievelingspersoon vaak op de foto gezet. :-) Aangezien hij mijn uitzicht was gedurende een 16,3 km lange wandeling, omdat we verder omringd waren door een dichte ondoordringbare mist. Je kunt zeggen dat we letterlijk in de wolken liepen. De wandeling langs de kraterwanden beloofde spectaculaire uitzichten. Het staat bekend als één van de mooiste plekjes op São Miguel: Lagoa das Sete Cidades. Een gedoofde vulkaan waar de krater door een berg wordt opgedeeld in twee grote meren. Het meer is een tweelingmeer dat bestaat uit het grotere noordelijke deel Lagoa Azul (Portugees voor 'blauw meer') en het kleinere zuidelijke deel Lagoa Verde (Portugees voor 'groen meer'), die zijn verbonden door een smalle doorgang waarover een brug ligt. Volgens de legende is het groene meer ontstaan uit de tranen van de prinses toen haar vader haar verbood om met haar geliefde te trouwen. Het blauwe meer ontstond uit de tranen van haar geliefde. Het is een triest verhaal, maar prachtig romantisch.

Elk uitzichtpunt vroeg ik Douwe waar we naar aan het kijken waren. Wat we wel konden zien werd hierdoor nog intenser bekeken. De mooie bloemen langs de route, de prachtige tinten groen van de planten. De verschillende soorten ogenschijnlijk zachte mos. De route was uitdagend. En de mist was een warme deken, soms met een harde warme wind. En gelukkig geen regen. Onderweg hebben we lol gehad over instagram-waardige foto's en foto's met alleen wolk. Insta vs reality

Na 7,7 km doemde een grijs gevaarte op uit de mist. Een enorm desolaat gebouw. Ooit een grand hotel, Hotel Monte Palace, gebouwd voor de rijken in 1989.
En hier begint een heel ander verhaal. Na de bouw van Hotel Monte Palace stond er hoog boven het Lagoa das Sete Cidades een prachtig vijfsterren hotel. Misschien wel gelijk het mooiste hotel van de Azoren, op eveneens de mooiste locatie. Maar er ging iets mis, slechte marketing of onvoldoende promotie? Niemand weet het zeker, maar de toeristen bleven in ieder geval weg op een adembenemend eiland en dan nog op de mooiste plek. Binnen twaalf maanden was het al over en moesten de eigenaren de deuren sluiten. Nadat het hotel werd gesloten werd er een bewaker aangesteld die met zijn hond zo'n 20 jaar de wacht hield. Maar toen hij geen salaris meer kreeg vertrok hij en deden de zeewind, inbraak, vandalisme en de zwaartekracht hun werk. Nu is het overdag een bijzondere plek met een mooi uitzicht, het is fotogeniek tot in het kleinste detail, luguber en bizar genoeg ook populair voor bezoekers van het eiland zelf. Het is verboden om in te gaan, maar we voelden ons avontuurlijk... De mist maakte het extra spannend en mysterieus.

Op de terugweg reden we onder de wolken door en ontdekten de zon. Bij een uitkijkpunt genoten van het uitzicht. Het hoge witte huisje is een walvisspot-huisje. Hier zaten mensen in met een verrekijker te speuren naar walvissen om de locatie door te geven aan de harpoenboten. Nu worden ze gebruikt om te zoeken naar dolfijnen en walvissen om het door te geven aan de walvisspot-boten. Hopelijk kunnen ze ze vinden zondag! We hebben heerlijk gegeten bij een strandtentje vlakbij onze appartement en heel in de verte een paar dolfijnen gespot vanaf het zwarte strand.

Geschreven door Familie-bilder-on-the-go