Vanmiddag nemen we de Express Highwaybus door de bergen naar Takayama. We hebben eerst nog een ochtend in Matsumoto en we gaan het zwarte kasteel van binnen bekijken. Nadat we een Ninja en een Samurai hebben verslagen (gelukkig zit ik al een half jaar op Krav Maga) mogen we door. Het is een toeristische plek en dus erg druk. In een soort van optocht lopen we door het kasteel. Iedere bezoeker heeft een plastic tasje met daarin zijn/haar schoenen. Die moesten uit bij de voordeur, zelfs in een kasteel. Het hele gebouw (6 verdiepingen) bestaat uit prachtige houten constructies. Onderweg gelukkig ook wat informatie in het Engels. We vragen ons af hoe de samoerai uit die tijd het zouden doen in een rechtstreeks gevecht met onze ridders in Europa.

We slaan lunch in voor onderweg en nemen de bus. Niet mijn favoriete vervoersmiddel, maar dit was echt een geweldige rit. Het helpt dat het een luxe bus is en dat we voorin kunnen zitten. We rijden bijna 2,5 uur over een mooie slingerende bergweg door de Japanse Alpen. Spannend ook, want vaak is het zo smal dat grote voertuigen elkaar niet kunnen passeren. Met name in de tunnels denken we regelmatig dat we gaan crashen...

Aan het einde van de middag komen we aan in Takayama. Onze ryokan is iets meer dan 10 minuten lopen van het busstation. Via een smal steegje komen we bij een
traditioneel gebouw van 250 jaar oud. Midden in het centrum aan de rivier. We zijn behoorlijk oververhit, maar gelukkig worden we vanaf de eerste seconde verwend door 'de oma' (zo noemen we haar vanaf nu) en de andere gezinsleden die de ryokan runnen. De tassen worden via smalle gangetjes en steile trappen naar de kamers getild. Daar staat een glas koud water en groene (soort boerenkool?) thee of soep (daar zijn de meningen nog over verdeeld) klaar. Dit alles blijkt nog maar het begin van de servicegerichtheid te zijn. Ze doen er echt alles aan om het ons naar de zin te maken. Het is een belevenis om te gast (want zo voelt het) te zijn bij dit Japans gezin. Omdat wij met z'n vieren zijn, hebben wij de 'suite'. Het zijn drie aaneengesloten kamers. Uiteraard met tatami-matten en rijstpapieren schuifwanden. Geen bedden, de futon- matrassen liggen klaar in de kast. Op wonderlijke wijze blijken deze opeens opgemaakt klaar te liggen als we terugkomen van het diner dat wij in de privé-eetkamer beneden geserveerd krijgen. Hoe doet ze dat? Eten serveren (ze rent continu heen en weer met schaaltjes, op een bepaald moment staan er meer dan 50 op tafel!) en bedden opmaken tegelijk en dan ook nog verdeeld over twee verdiepingen? En dan zijn er ook nog 7 andere kamers.... Na het eten maken we gebruik van de onsen. We merken dat we al aardig thuis beginnen te raken in de badcultuur. We moeten ook wel. Kamers in traditionele ryokans, hebben geen eigen badkamer en/of toilet. Het hete water went niet. Dit keer houd ik het drie minuten vol, voordat ik gekookt ben. Nicky is er al veel beter in. De rituelen met de slofjes hebben we inmiddels wel onder de knie. Bij de voordeur voor de verhoging; schoenen uit en slofjes aan. Voor het betreden van tatami-matten in de kamer; slofjes uit. Voor de drempel bij het toilet; slofjes uit en overstappen in speciale toiletsloffen. Ik denk dat we dit thuis ook gaan invoeren.

Na het eten lopen Nicky en ik nog een kort rondje door donker Takayama. Het lijkt een sfeervol historisch stadje. We hebben morgen de hele dag om te verkennen.

(Douwe)

Geschreven door Familie-bilder-on-the-go