Vanmorgen moet ik vroeg op, want we vertrekken om 8:15 uur naar Oswiecim. Zo heette Auschwitz eerst. De Duitsers hebben er Auschwitz van gemaakt. Aan het einde van de middag zijn we pas terug. Ik ben heel benieuwd.

We moeten ruim een uur rijden. De groep is denk ongeveer 15 à 20 mensen, iets groter dan ik had bedacht. We zitten bij een schoolklas uit Nederland in de bus. Wel gezellig, ze zijn af en toe aan het zingen. Het uitzicht wordt steeds mooier als we de stad uit zijn. Een steeds glooiender landschap met landbouw, bos en kleine dorpjes.

Oh ja, het weer vandaag, heel verrassend…weer strak blauw en ongeveer 22 graden 😎 In de middag kwamen er nog wat wolken.

Om 10 uur zijn we bij Auschwitz, nu eerst in de rij voor de toegang en controles. Dat duurde denk een kwartiertje. De controles zijn behoorlijk aangescherpt, want blijkbaar is het ijzerwerk met Arbeit macht Frei tot 2x toe gestolen, eruit gezaagd!! Hoe verzin je het!

Wat een dag! Ik zit door mijn foto’s te kijken en krijg weer een brok in mijn keel. Ik hoor de gids nog de verhalen vertellen over wat er allemaal gebeurde in het kamp. Het is dat een aantal overlevenden dit hebben kunnen navertellen, en dat een groot deel van Auschwitz en Birkenau overeind is gebleven, anders had niemand het denk ik gelooft. Dit kun je niet verzinnen alle gruwelijkheden!!

De mensen die niet gelijk naar de gaskamer werden gestuurd, overleefden maar korte tijd, soms maar een paar weken. Het eten was heel slecht en heel weinig. Je moest 11 uur werken per dag. En voor en na het werk moest je nog op appèl staan, om te controleren of iedereen er was. Als er iets fout ging met het tellen, dan moest het weer opnieuw! Het maakte niet uit of het bloedheet was of sneeuwde, als je pech had, stond je daar uren, en moest je daarna nog werken. Als er iemand tijdens het werk overleed, dan moest je die mee terug nemen naar het kamp…want anders was de telling niet compleet. En dan gingen ze er vanuit dat er iemand ontsnapt was. Dan moest je helemaal lang op appèl staan, want dan moest het hele kamp doorzocht worden. Of er volgde represailles 😢
Er was 2x per dag gelegenheid om naar het toilet te gaan. Privacy was er niet, er was een lange rij met gaten, daar kon je op zitten…een netje zoals de Romeinen het vroeger hadden. Een kampbewaarder telde dan langzaam tot 5, en dan moest je klaar zijn. En als je nog niet klaar was, moest je toch je broek maar weer omhoog doen. Toiletpapier of water om je handen te wassen was er niet. Geen wonder dus dat er allerlei ziektes rond gingen!!
In de barakken werd er dus gevochten om de bovenste slaapplek. Veel mensen zaten onder de luizen, etc. en die springen niet omhoog. Bovendien als je je behoefte moest doen, kon je niet naar het toilet, dus dat liet je dan maar lopen. Je kunt je voorstellen waar dat heen gaat…naar de bedden onder je. Het was niet zo dat je dat bed voor jezelf had, je moest het met heel veel mensen delen. Je lag vaak met zijn allen op één zij, en kon niet omdraaien.
Als je de “mazzel” had dat je niet gelijk naar de gaskamer werd gebracht. Dan kreeg je een uniform, de welbekende gestreepte pakken. Daar kreeg je nog een overjas bij, maar die was ook heel dun. In de winter kan het in Polen serieus koud zijn. Daar was je met deze kleding niet tegen bestand. Volgens bepaalde internationale regels zou je voor verwarming moeten zorgen in een kamp. Dus de Duitsers legden verwarming neer. Zo zag het er voor de buitenwereld goed geregeld uit. Alleen waren er geen kolen/hout om de verwarming mee op te stoken!!
Dus je snapt wel dat je in dit soort omstandigheden niet lang kunt overleven 😢

We beginnen in Auschwitz met de rondleiding. Aanvankelijk was het alleen een concentratiekamp, waar voornamelijk Polen in zaten. Vanaf 1942 werd het ook een vernietigingskamp en kwamen er ook Joden en Roma. We lopen langs zalen met oa het afgeschoren haar van mensen. Dit gebruikten de Duitsers om kleding voor de soldaten van te maken bijv. We zien brillen, tassen, schoenen, huisraad en protheses…je kunt wel raden waar die mensen gelijk heen gingen. De Duitsers sorteerden alles uit, en de mooiste kleding, etc werd terug naar Duitsland gestuurd. We lopen ook door de Nederlandse barak, hier wordt verteld over Nederland in WO2, en Auschwitz.
Aan het einde lopen we door een gaskamer. Heel naar is dit. Je ziet de gaten in het plafond waar het zyklon b door werd gegooid.

Na een lunchpauze gaan we met de bus iets verder, daar is Auschwitz II - Birkenau. Jeetje, wat is dit groot zeg!! En dan zien we nog niet eens alles. Maar echt, zover als ik kan kijken zie ik prikkeldraad, barakken, en plekken waar vroeger barakken/gaskamers stonden. Niet normaal dit!! En dan is Birkenau maar één van de 40 subkampen van Auschwitz. Dan wel een hele grote, maar moet je nagaan hoeveel mensen er in deze omgeving vastgezeten hebben.
Birkenau is later gebouwd, en was eerst bedoelt voor Russische gevangen soldaten. Toen het in 1942 open ging, was de oorlog verandert: Duitsland verloor terrein in Rusland, en USA ging meedoen.
Birkenau werd een vernietigingskamp! Hier kwamen de treinen aan. Op het laadperron liepen mensen rond in gestreepte pakken om de mensen gerust te stellen. Ze waren überhaupt al blij dat ze eindelijk die verschrikkelijke trein uit konden, en hun benen konden strekken. De SS mannen deden ook heel aardig. De Duitsers deden er alles aan om alles zo kalm mogelijk te laten verlopen. Maar op deze plek werd wel gelijk een selectie gemaakt. Mensen die nog konden werken, mochten nog even in leven blijven, maar ouderen of kinderen gingen gelijk door naar de “douches” oftewel gaskamers. Mannen en vrouwen werden ook gescheiden. Als een jongetje bijv naar zijn moeder wou, dan lieten de Duitsers dat toe, maar dan werden ze wel gelijk naar de gaskamer gestuurd. Dat werd natuurlijk ook niet verteld dat ze naar de gaskamer gebracht werden. Er werd dan gezegd dat ze lekker even konden douchen. Er was een grote kleedruimte, kinderen konden er rondrennen, er waren haakjes waar je je kleding netjes op kon hangen. En dan werd je naar de “douches” geleidt. De deur ging dicht, en het licht ging uit. De zyklon b korrels werden door gaten in het plafond naar binnen gegooid. En dat was dan het einde.
We lopen ook nog langs de “doden barak”. Dit was in het vrouwen kamp. Hier wou je zeker niet terecht komen!! Na zulke zware omstandigheden was er natuurlijk niets meer over van die vrouwen. Dan moesten ze over iets heen springen van 20 cm hoog. Als je dat lukte, dan mocht je nog blijven. Lukte het niet, dan werd je in de doden barak gestopt. Er stond een muur om deze barak, zodat de gevangenen niet konden zien wat daar aan de hand was. Je kreeg daar geen eten en drinken meer. Na een dag of 5 werd iedereen in een laadbak geladen, doden en nog half levende vrouwen. Deze werden dan vergast. Wat gruwelijk!!

Rond half zes zijn we weer terug in Krakau. Ik loop een stuk door de Planty, het stadspark om Krakau. Even mijn gedachten laten gaan, en proberen alles wat ik vandaag gezien en gehoord heb, een plekje geven.

Bij mijn hotel heb ik mijn spullen gedropt, en toen ben ik nog richting het Wawel kasteel gelopen. Het is nog erg aangenaam buiten.
Ik loop nog een uurtje rond, en ga dan weer naar de pizzeria om de hoek van het hotel. Daar heb ik gisteren ook gegeten. Het was weer erg smakelijk.

Geschreven door De.wereld.verkennen.met.Rachel