Vanmorgen om 5:30 tringgg, tringgg! Ik schrik wakker, het is toch nog niet 8 uur. We vertrekken namelijk om 8 uur naar het Tuol Sleng museum. Maar nee, het is pas 5:30. Ik gooi de hoorn er weer op en probeer verder te slapen. Ik ben wel gaar als ik bij het ontbijt zit. Daar hoor ik dat er nog een paar mensen zijn wakker gebeld. René had voor morgenochtend een wake-up call geregeld, maar die hadden ze dus te vroeg uitgevoerd! Vandaag wordt een heftig dagje!
Om 8 uur vertrekken we dus naar de school, die is omgebouwd naar de Tuol Sleng gevangenis, ofwel S-21. Meer dan 17.000 gevangenen hebben hier vast gezeten. Daar werden ze gemarteld totdat te toegaven dat ze iets fout hadden gedaan, ook al hadden ze het niet gedaan. Alle gevangen, op 7 overlevenden na, zijn naar de Choeung Ek killing field afgevoerd. Daar werden ze doodgeslagen om kogels te besparen.
We beginnen vandaag dus bij de school. In het eerste gebouw was elk klaslokaal een cel. Daar stond een bed in zonder matras. Daar zaten de hogere geplaatste mensen vast. In het schoolgebouw ernaast waren op de benedenverdieping met cementblokken kleine cellen gemaakt. In de muur van het klaslokaal was een gat gemaakt zodat de bewakers zo door alle lokalen kon lopen. Verschrikkelijk! De verdieping erboven vond ik nog erger! Daar hadden ze van hout hele kleine cellen gemaakt. Ik heb het al snikheet als ik hier rustig rond loop. Stel je eens voor dat je in paniek bent en dan in zo'n ieniemienie cel vast zit! Eens in de maand werd er met een slang door het raam water naar binnen gespoten, dat was de douche?! De gevangenen kregen ook heel slecht te eten en werden op gruwelijke wijze gemarteld.
Niemand had door wat er hier gebeurde. Pol Pot had namelijk verteld dat de Amerikanen een aanslag op Phnom Penh aan het voorbereiden waren. Daardoor waren een heleboel mensen naar het platteland getrokken. Dat was ook zijn bedoeling, want hij wilde een communistische landbouwstaat oprichten! In Phnom Penh bleven slechts 30.000 mensen over! Zo konden ze dus ongestoord te werk gaan met de martelingen en verhoren. Ze hebben van iedereen foto's gemaakt, voor en na de martelingen! Er stond ook een kist met kleding van de gevangenen.
Iedereen is er stil van! Het is toch verbazingwekkend dat dit steeds gebeurd in de wereld.
De killing field van Choeung Ek is heel indrukwekkend. We krijgen allemaal een audiotour met het verhaal in het Nederlands. Dat is "fijn", want dan komt het verhaal indringender over. Het is stil, omdat iedereen naar zijn audiotour aan het luisteren is. Dat geeft een serene sfeer aan het geheel. In de grond zie ik een stuk van een gebit liggen, blijkbaar komen er nog steeds botfragmenten naar boven zetten!
In de paar jaar dat Pol Pot met zijn Rode Khmer aan de macht was, zijn 3 miljoen van de 8 miljoen Cambodjanen vermoord. Op het killing field waar wij zijn, zijn 20.000 mensen vermoord. Er waren meer dan 300 killing fields verspreid over Cambodja.
Toen Pol Pot de macht greep, werden binnen 48 uur alle fabrieken, scholen, politiegebouwen, etc gesloten. Gezinnen werden gedwongen om naar het platteland te verhuizen en de stad te verlaten. Ze moesten 12 uur per dag werken op collectieve boerderijen zonder pauze. Velen hadden niks anders als de kleding die ze aan hadden en een rijstkom. Het eten was slecht, waardoor vele mensen stierven.
Na zijn studie in Frankrijk, werd Pol Pot leraar. Het rare was, zodra hij aan de macht kwam, dat alle leraren werden veroordeeld tot de dood.
Choeung Ek werd als killing field gekozen, omdat het afgelegen lag én het was al een Chinese begrafenis.
Er was een generator zodat er 's avonds licht was. Verder werden er overdag revolutionair liederen gespeeld om de werklui aan te moedigen. 'S avonds werd er harde muziek gespeeld om het geschreeuw van de gevangenen te overstemmen! De omwondenen dachten dat er Rode Khmer vergaderingen werden gehouden. Zodoende wist men lange tijd niet wat er gebeurde.
Over de gevangenen werd DDT gegooid om de geur te maskeren.
In 1997 werd Pol Pot verdreven. De Rode Khmer hergroepeerden in de jungle. Gek genoeg werd de Rode Khmer nog steeds erkent door wereldleiders als o.a. Amerika, Engeland, Frankrijk en Australië. Ze kregen een zetel in VN én kregen zelfs financiële steun. Pol Pot bleef 20 jaar leider van Rode kKhmer. Het wrange is dat hij zijn hele leven heeft kunnen genieten van zijn familie en kleinkinderen. Hij stierf in vrijheid op 82 jarige leeftijd. Zijn slachtoffers waren vele malen jonger!
De mensen werden vermoord door stokslagen, of met een mes, of met het blad van een palmboom, etc., zodat ze kogels konden gesparen. Er is zelfs een killing tree, dat is helemaal luguber! Soldaten pakten baby's bij hun benen en smakten ze tegen de boom, vervolgens werden ze in een put gegooid. Waarom kinderen? Volledige families werden vermoord om wraak te voorkomen! Hier draait je maag toch van om! Ik snap niet hoe mensen dit andere mensen kunnen aandoen!
In 1998 is een gedenk stupa gebouwd. Het bestaat binnen uit 17 niveaus, dat gedenkt aan
17-4-1975. Dat was de dag dat de Rode Khmer Phnom Penh binnen marcheerden. Op de eerste niveaus liggen schedels van de slachtoffers, op de bovenste niveaus liggen de grotere beenderen. Het is vreemd om er rond te lopen, wetende dat dit mensen waren met dromen voor een mooi leven, en dat zij hier op een wrede manier zijn vermoord. Wat mij nog bozer maakt is dat er maar een paar mensen gestraft zijn!
Na deze pittige morgen gaan we lunchen langs de rivier, daar is een beetje een windje.
Het is bloedheet in Cambodja midden op de dag. Met Chris en Anja gaan we op zoek naar een massage. Dat heb ik nog nooit gedaan, ik ben benieuwd! We nemen een full body massage Khmer stijl, dat is zonder olie, over je kleding. Ik wordt in allerlei poses gevouwen, waarvan ik niet wist dat ik dat kon! Alle drukpunten worden aangepakt. Ze trekt aan mijn armen, benen, vingers, tenen, zelfs mijn haar! Het is eigenlijk best lekker! Na een uur is alles gemasseerd, van mijn tenen tot mijn hoofd. We doen hierna nog een onderbeen massage van een half uur. Dat is ook heerlijk, vooral je voeten. Volgens mij kostte dit wel $ 11, dat is toch niet normaal! Mijn voeten zijn de laatste week dikker door de reisdagen en de warmte, maar nu zijn ze weer even iets dunner.
We lopen hierna nog even over de boulevard. Er staan sporttoestellen, waarop mensen bezig zijn met hun conditie. We ploffen neer bij een tentje, in heerlijke stoelen, voor een cocktail. Piña colado deze keer.
Na deze pitstop gaan we op zoek naar een supermarkt, want morgen vertrekken we om 6:30 naar Vietnam. We hebben een lange reisdag voor de boeg, waarschijnlijk 12 uur! Dus we moeten lunch mee nemen voor onderweg, zodat we wat tijd kunnen besparen. Ik heb een paar muffins en wat te snaaien gescoord, daar red ik het wel mee!
We gaan weer terug naar de boulevard, het is nog steeds 30 graden, maar ondertussen is de aerobics klas al fanatiek bezig, zijn er jongens aan het voetballen en mensen aan het joggen. Knap hoor in die hitte!
Ik ga zelf weer naar Friends, ik wil de ravioli nog een keer eten! Daar kom ik nog een paar mensen van de groep tegen, dus daar sluit ik bij aan. Het is weer voortreffelijk! Daarna ga ik terug naar het hotel. Het is pas 7 uur, maar dan kan ik ff lekker douchen, kleren zoeken voor morgen, tas weer inpakken ... en dan is er nog tijd om ff een boekje te lezen, ipv gelijk te moeten slapen.
Dus dat ga ik nu ff doen, welterusten alvast!

Geschreven door De.wereld.verkennen.met.Rachel