Om kwart voor 6 moeten de koffers bij de receptie staan. Hoe laat denk je dat de eerste koffer al langs kwam rollen....juist, om 5:10!!! Gelukkig is het hotel niet zo gehorig (ehum!), dus alle andere gasten zullen nu ook wel wakker zijn!
Om 6 uur vertrekken we richting de grens met Honduras. We rijden door bergachtig gebied, begroeid met bomen. Dit is FLSN gebied (van de guerrilla oorlog in de jaren 70), want je ziet regelmatig stenen die rood en zwart geschilderd zijn. Soms zie je er ook FLSN op geschilderd. En sommige stenen zijn rood/zwart met een 2, dat duidt op de 2e ambtstermijn van Daniel Ortega. Hij heeft de FLSN in 1960 opgericht.
Genoeg geschiedenis, we gaan weer verder. Rond Matagalpa zien we nog veel grote koffieboeren. Er liggen bonen te drogen, en veel zakken waar al bonen in zitten. Nu zitten we tussen de rijstvelden en maïs.
We ontbijten bij een tankstation. De ananasvlapjes zijn heerlijk. Een drinkyoghurt erbij, en klaar is Rachel. De benzine kost hier trouwens 33 cordoba, oftewel € 0,94. De meeste mensen reizen hier, denk ik, in deze volgorde: lopen, fiets, met openbaar vervoer, taxi en weinig mensen met de auto.
Het is vandaag wat slechter weer. Maar dat is niet erg als je vrijwel de hele dag aan het reizen bent. In de bergen zijn de wolken over de bergen gezakt.
Om 9:45 zijn we bij de grens. Het is gelukkig is het niet druk. We mogen de paspoorten in 1 keer inleveren én de bagage mag op het dak van de bus blijven. Dat scheelt een hoop tijd! Na een uur en 20 minuten zijn we Honduras in. Het valt op dat hier wat meer rotzooi langs de weg ligt. En de weg is een stuk slechter. Het is nog wel asfalt, maar er zitten veel gaten in. De chauffeur slingert er behendig omheen. Honduras schijnt wel een hogere levensstandaard te hebben. Ik zie ook mooiere huizen, maar ook best arme. Het weer is opgeknapt, warm met zon en wolken.
We komen om 14:10 bij de grens met El Salvador. Eens kijken hoe lang het hier duurt. We moeten eerst in een rij om ons paspoort te laten zien. Dat gaat vrij vlot. We kunnen allemaal in de bus. We rijden, denk ik, 8 km door niemandsland. Het lijkt net alsof we El Salvador al in zijn, er staan allemaal huizen en winkels. Dan komen we bij een soort dock. Daar moeten we de bus parkeren. Er staan 4 mannen, strak in het uniform, van de narcotica controle. Er wordt een drugshond gehaald. Deze loopt rond de bus, maar vind niks. Dan moet de chauffeur nog naar een paar loketten. We hebben onze vingers gekruist, in de hoop dat de bagage niet van het dak hoeft. Dat helpt, we mogen gelukkig door! Na een uur zijn we El Salvador in. Het is ondertussen 3 uur 's middags. We gaan ff een half uurtje lunchen bij een tankstation, en dan snel weer verder. El Salvador heeft ook veel vuilnis langs de weg liggen, maar de huizen zien er over het algemeen beter uit. De weg is wat hobbelig, met gaten. In de Lonely Planet staat dat het de grootste economie heeft van deze regio. Het land is ongeveer de helft van Nederland, heeft 7 miljoen inwoners en 17 vulkanen. Onderweg zien we een nog werkende vulkaan, met een typische conische vorm. We maken een fotostop bij een prachtige plek. De zon gaat bijna onder, en in de verte zien we een bergachtig landschap met een vulkaan. De lucht wordt stilaan oranje. De zon zit achter een paar wolken en je ziet de stralen van de zon erdoor heen komen. Werkelijk magisch!!
Om 18:10 komen we bij het hotel aan. Er zijn allemaal lodges met twee aparte slaapkamers en badkamers, tegen de berg gepakt. Gelukkig zijn er genoeg sterke mannen om de bagage omhoog te tillen, want we moeten 20 m omhoog. Al met al zijn we dus 12 uur onderweg geweest om Perquin te bereiken. Ff soep en guacamole eten, dat is wel genoeg na zo'n dag. Het is hier lekker rustig, niet zo gehorig als gisteren, dus ik ga lekker op tijd slapen. Zo'n dag in de bus hangen is best vermoeiend.

Geschreven door De.wereld.verkennen.met.Rachel