Jullie zullen misschien denken, wat voor weer is het in Madagascar? Gisteren hadden we s morgens dus regen. Het was denk ik overdag een graad of 20. S middags toen de zon erbij kwam, werd het snel warmer. S avonds koelt het best af. Ik heb dus bijna de hele morgen met met lange broek, fleece vest en regenjas aan gelopen. Rond de middag kon ik mijn fleece uit doen. Later in de middag heb ik mijn regenjas weer aangetrokken, want het begon weer te spetteren. S avonds koelt het best af. Dus ik zat binnen met lange broek, fleece én regenjas aan 😳
Vandaag is het een stralend blauwe lucht. 8 uur gaan we rijden, het is nog fris met 18 graden. Gedurende de dag wordt het weer warmer.
Onderweg stoppen we bij de smederij. Een roodgloeiend stuk ijzer wordt op een aambeeld vastgehouden. Vervolgens slaan 3 mannen heel ritmisch, om de beurt op het ijzer. Ernaast staan 3 vrouwen met een dikke stok te stampen in een bak met rijst, zodat de vliesjes los komen. Dat wordt voor het huis op een zeil gelegd, zodat de vliesjes weg kunnen waaien.
Ik raak aan de praat met een meisje, ik schat een jaar of 16 à 17? We proberen te tellen. We hadden al tot 5 geleerd, maar zij leert ons nog verder tellen tot 10. Ik zal het fonetisch opschrijven: 1 raie, 2 roea, 3 teloe, 4 efatsja, 5 diemi, 6 en, 7 fiet, 8 faloe, 9 siewie en 10 foeloe.
Ondertussen staan er denk ik wel 15 kinderen, jongeren om mij en Petra heen. Ze lachen elke keer als we het nazeggen. Ik wijs naar een kind en schat in hoe oud hij/zij is en zeg het in het Malagassisch, ik blijk er een goed oog voor te hebben! Wij leren ze ook in het Nederlands tot 10 tellen, dat vinden ze helemaal raar. Dan bedenk ik dat ik ook kan zeggen: hoe heet je? Dus we zeggen hoe wij heten en zij zeggen hoe zij heten...maar dat is niet na te zeggen of te onthouden. Ik krijg een paar rijstkorrels mee, als kadootje. Als we weer terug moeten naar de bus, komen ze ons allemaal uitzwaaien. Wat was dit top zeg! Dit vind ik het leukste van reizen, contact maken met mensen, en proberen in hun taal een gesprekje te voeren. Wat een fantastisch land is dit!
We stoppen nog bij een paar dorpjes. Ze zeggen “vazaha” tegen ons, wat betekent blanke. Ze kijken me allemaal aan, ik denk dat ze nog niet eerder zo’n lange blonde vrouw hebben gezien.
Het landschap verandert langzaam, het wordt wat leger, en er liggen meer hele grote keien op het land en in de bergen. Net kwamen we langs een wegomleiding, langs de kant stonden houten takken die ze rood en wit hadden geschilderd. Dat is creatief! Door alle stops, wat heel leuk is, hebben we weer een lange vakantiedag. Maar ik wilde graag nog naar het Anja community park. Evelien vertelt net wat we morgen gaan doen, blijkt dat we er morgen langs gaan. Dat is dus ook opgelost!
We gaan nog even kijken bij de papierfabriek van Ambalavao. Ambalavao staat bekend om het geschepte en ingelegde papier. We lopen nog een klein rondje door het dorp. Er zijn een groepje jongeren aan het basketballen. Alice vraagt of ik mee mag doen, dus dan ga ik toch maar een poging wagen. Het is 3-3. Het is best leuk, maar ik bak er niks van 😂
We zouden eerst in Ambalavao slapen, maar we hebben een upgrade gekregen! We slapen nu in de Betsileo Country Lodge. Dit is de streek van de Betsileo. Het wordt gerund door een Nederlandse vrouw. We hebben een prachtig uitzicht op het gebergte. Mooie plek is dit weer! Vanavond ga ik bananensoep, waterkers lasagne en een citroenmousse eten. Het smaakt weer prima.

Geschreven door De.wereld.verkennen.met.Rachel