Omdat de Fundatie Joan Miro halverwege de MontJuice gelegen is moeten we overstappen in Paralel. Dat duurt even want alhoewel een kort stukje is het ook technisch een hoogstandje …een schuin hellende metro trekt ons keurig omhoog.

Even genieten van de koffie met uitzicht op Barcelona. Alvorens te informeren of we zonder reservering, naar binnen mogen.
Dat mag, maar helaas zijn ze deze week aan het herinrichten, zodat we maar de helft kunnen zien.
( Daarom lukte het reserveren ook niet).
Dat geeft niets, de andere helft zag ik een al eens. Blij om deze mooie plek aan Geer te kunnen laten zien.
Miro heeft met zijn speelse tekenstijl en geestige composities, een plaatsje bij mij veroverd.Ik zag hem in een docu (op ver gevorderde leeftijd) zijn doeken met opzet brandgaten toebrengen en kirrend van enthousiasme de resultaten bekijken.

Niets is voor de eeuwigheid zei hij, al doen wellicht de prachtige gebouwen van het Modernisme die Gaudi en collega’s in de uitbreidings wijk Eixample voor de Guel’s en consorten bouwden, er een gooi naar. Dat het daar wemelde van de rijke Aziaten die zich in de chique panden voor veel geld lieten bedienen, verwonderde ons niet.
Maar de aantallen van de toegestroomde jonge mensen wel.

Ook hier weer de opvallende gewilligheid van de vriendjes die de jonge vrouwen hún ijdele rondjes voor de camera lieten draaien.
Ik zag eerder een meisje van 8 of 9 in een zeer professionele houding poseren. Ze was een copy van haar moeder die de foto nam.

Bij het prachtige Casa de la Punxes is een heerlijk terrasje in de laatste zonnestralen.
Tot mijn vreugde alleen plantaardige hapjes en alle ingrediënten zijn smaakvol: de bloemkool in een zoetzure gefrituurde jas ga ik thuis geheid proberen!( Verzoek van Geer).
Wild food kookt goed.

Geschreven door Camperplezier