Uit nood geboren, moeten we onze prachtige stek aan de Costa del Sol verlaten. De cassette van ons chemische toilet was gisteren al overvol. Om nog een nacht te rekken, heb ik 2 grote plastic flessen gebruikt, om weer wat inhoud te genereren. Het ging me te ver om( zoals sommige camperaars) de helling ermee te bevuilen. De hippies hebben zo hun eigen methode, ze graven kuilen, zand erover. Niet ver daar vandaan aan de A-7, zijn uitstekende voorzieningen bij pompstations.
Handig is ook, wasboxen om je camper te kunnen reinigen, met een hoge drukspuit.
Heel bijzonder daarbij is: een hoge stellage rondom, waardoor je ook het dak kunt reinigen. Net klaar, ziet Loes dat daar ook een wasserette bij aanwezig is, het wordt tijd om beddengoed te wassen, wie weet vinden we die verderop.

Blinkend schoon zijn we de berg opgereden. Louis mijn fietsmaat, adviseerde om een mooi wit dorpje Frigiliana te bezoeken, hij kende het van de tijd, dat hij daar 1,5 jaar gewerkt heeft. Daar aangekomen, bleek er geen parkeerplaats te vinden zijn.
Niet zo vreemd, het is zondag, het ultieme moment voor de Spanjaarden om daar te gaan lunchen.
Jammer, stralend witte huizen in de blakende zon.,
Zullen we maar een lokatie bij Malaga gaan zoeken, de schrik sloeg ons om het hart:
Direct aan zee, tussen hoge hekken staan ze daar, hutje aan mutje, onbegrijpelijk dat je daar tussen wilt staan.

Weer speuren op de camper app, ongeveer 11 km ten westen van de stad, een parkeerplaats, daar van daan, kun je met de bus in 45 min, de stad bereiken. Een ongezelligere plek kun je niet bedenken.
Toen naar dichtstbijzijnde pompstation gereden, zouden ze daar ook een wasserette hebben? Helaas!
Kijken of er niet een betere plaats is om te overnachten, en jawel hoor, lijkt heel aantrekkelijk, op de app.
Nederlandse eigenaar, kleine camperplaats met palmen, zwembad, hot tube, toilet en douche, elektra, eigen kraan met water en nog veel meer. Even bellen of we er terecht kunnen, het begint al te schemeren.
In het donker arriveren we, via een landweg.Een wat vreemde inrit. Aan de poort een bel, na wat wachten komt een heel vriendelijke heer ons verwelkomen. Binnengereden, overtreft het onze verwachtingen, het lijkt wel een oase.
Wel een gevaarlijke doorgang met stenen zuilen, bijna de bocht te kort genomen, Loes zag het buiten net op tijd!
Nu maar afwachten hoelang we ons hier kunnen verpozen.

Geschreven door Camperplezier