Cordoba dag 2

Een patio in de warme ochtendzon.
Heerlijke koffie en taart (keuze Geer).
Oei!! geen zonnebrand op.
Nog niet zo ver van het Marrokkaanse eethuisje dus terug. Krijg ik de deur niet open. Staat er net zo’n Matrix naast ons.
De man draait behulpzam het overslotje, dat had ik er net af, erop.
Heb ik een uitvouwsleutel mee die lijkt op een zakmes.
Begrijpt geen Engels, later snap ik dat als hij me in het Frans gedag zegt.

We hebben gekozen voor een klein Museum in het woonhuis van de Cordovaanse schilder : Julio Romero de Torres.
Die was geen armoedzaaier ;
zo’n prachtige beschilderde gevel
(Trompe l’oeil effect)
Ik zag een afbeelding van La Chiquita Piconera * en kreeg er zin in.

Het Alcázar zal weer druk zijn en we willen ook het plaatsje verder doorwandelen.
Het is een aardige portrettist, die met wat stijf en statig salonwerk begon.
Je ziet de gezichten persoonlijker worden, de poses levendiger.
Een dames clientèle uit de vroege jaren 1910-1920 en 1930

Het is geen fauvist zoals onze Kees van Dongen en de voeten, zijn steevast te klein,
Soms een hand of schaal die beter kan.
Maar ik mag niet fotograferen en dat is jammer want de entourage is fantastisch.
Groen marmeren bogen en donkerrode wanden het is een prachtige omlijsting van deze mooie dames.
Om toch wat afbeeldingen te bewaren loop ik naar de bali, nee (uit principe???) geen kaarten folders of enig drukwerk.
Bij Belle Arte ( museum ) hiernaast dan maar ??:
Nee doen wij niet aan.
Maar wel in de kaarten winkel aan de overkant! Kent u ze nog zo’n uitvouw kaarten strook? Samen vormen ze een boekje voor mijn verzameling.

* La Chiquita Piconera betekent:
Kleine kolenbrander.
En deze Cordovaan wordt volgens een Andalusisch volkslied als schilder van de koffie bruine meisjes vereerd. Hier uit hij kritiek op de situatie van jonge Andalusischen ,gekenmerkt door armoede en hopeloosheid.

Dat neemt me voor hem in want dat is momenteel ook mijn thema.( kinderen geen Andalusische schonen).

Nadat Loes haar dagelijks portie kunst beleving heeft geproefd, lopen we door de Joodse wijk. Het barst van de tapas restaurantjes. Je ontkomt bijna niet aan die verleiding. Een wat simpele deur met daarachter een lieflijk terras, met kleurrijke potten tegen de muren, lokt ons daar naar toe. Tot mijn schrik ontdek ik, waar zijn die ansichtkaarten voor het thuisfront? Op een draf naar het terras wat nogal druk en lawaaierig was. In mijn beste Spaans-Engels’ maak ik kenbaar dat ik die kaarten op tafel had laten liggen. Terstond drukt hij me een menukaart onder mijn neus. Nog meer gebaren, een jonge kelner begrijpt me, tussen potten en recepten, pakt hij de enveloppe met ansichtkaarten. Bedank hem hartelijk, het eten zal wel inmiddels geserveerd zijn, terug op het terras, heeft Loes gevraagd of ze het warm konden houden. Het smaakte des te lekkerder, heerlijke warme tapas gerechten, o a gefrituurde courgettes.
Het wordt onderhand tijd, om weer te verkassen. Terug op onze camperplaats, strak tegen het centrum van sfeervolle Cordoba, camper vanwege het schuine terrein, van de blokken af, betalen bij de automaat en dan door de slagbomen, naar bijzondere Cáseres.
Het wordt een veel te lange en wat saaie rit ernaartoe, dik 18.30, weer een plek tegen opnieuw een historisch centrum. Mooi om morgen weer zo’n parel te bezoeken.

Geschreven door Camperplezier