Niet ver van onze agriturismo ligt Cortona. Dat is volgens ons reisgidsje de moeite waard. Eerst wilden we er zelfs logeren. Gelukkig voelde ik op tijd nattigheid, want het ligt op een heuvel. Waar parkeer je dan je auto en hoe krijg je je spullen in het appartement? Dat bleek inderdaad niet mee te vallen. Overal betaald parkeren en de toegang tot het stadje was zo steil, dat ze roltrappen hebben gemaakt. Dit ziet er natuurlijk niet uit, maar als je slecht ter been bent is het wel makkelijk. Veel helpt het niet, want ook na de roltrap is het steil. Fijn dus, dat we daar niet logeren.
Het stadje is zeer de moeite waard. Dat vinden wij uiteraard niet alleen, maar in april is het nog te doen, hoewel je ook nu al overal Engels hoort. Je wordt ook gelijk in het Engels aangesproken. Dat willen wij natuurlijk niet, want we hebben niet voor niets een cursus Italiaans gevolgd. Soms is de situatie dan zo, dat wij Italiaans praten tegen de Italiaan en de Italiaan Engels tegen ons. Hilarisch, zeker omdat ons Italiaans nog niet zo vloeiend gaat.
Maar goed, Cortona dus. Eerst wilden we koffie. We gingen het eerste en beste tentje binnen en voelden het gelijk, foute boel, verkeerde tent. Maar we zaten al. We hebben het bij twee cappuccino’s gelaten en dat kostte ons €3,50 per cappuccino. Een croissant van €3,- erbij had de rekening gebracht op €13,-. voor zijn tweeën. Dat is voor Italiaanse begrippen schandalig veel.
Om het nare gevoel weg te spoelen hebben we onze tweede cappuccino genuttigd in een tentje 20 meter verder en ook nog een croissant erbij genomen. Rekening €5,80. Het kan dus wel, ook in Cortona.
Ik wist dat er in het diocees museum een aantal topwerken hingen, maar ze overtroffen nog mijn verwachtingen. Een vijftal prachtige schilderijen van Luca Signorelli (één van de grote schilders van de renaissance) hingen keurig belicht in een klein zaaltje. Dit maakte de dag al goed. Daarna helemaal naar het hoogste punt van de stad gelopen met een magnifiek uitzicht op de omgeving.
Als lunch pasta gegeten op een terrasje. Bij bezoek aan het toilet werd ik verrast door een pikante tekening. Zoiets zie je alleen in Italië, maar o zo grappig. Verder kom ik steeds bordjes op het toilet tegen waarop staat, dat je vooral niet met je voeten op de bril moet gaan staan. Lijkt me redelijk onhandig poepen, maar blijkbaar hebben Italianen de neiging om het op die manier te doen. Misschien kunnen ze moeilijk afscheid nemen van de hurk wc’s. Het blijft gissen.
Na de lunch nog even een blik geworpen in het Etruskisch museum. Dat was ook wel leuk, maar je ziet ook veel van hetzelfde. Potjes, vaasjes, pijlpuntjes, zwaarden, etc. Ik vond dit museum de twee sterren uit de reisgids niet waard.
Daarna de thuisreis aanvaard en met een fles wijn van de agriturismo en een borrelplank de dag op het terras voor ons appartement afgesloten.

Geschreven door Bert.en.marijke.fietsen