Vandaag begin ik mijn verslag in de ochtend. Helaas is er bij nadere inspectie over deze camping weinig goeds te vertellen. De wc’s zijn ronduit smerig. Details bespaar ik jullie. De camping maakt onderdeel uit van een oud sportcomplex uit de tijd van het communisme. Alles is verwaarloosd en in zeer deplorabele staat. Gaten in de deuren geslagen, afgebladderde verf, deuren die niet op slot gaan en overal zijn ongebruikte ruimtes met oud meubilair dat daar gewoon staat te staan en nooit meer wordt gebruikt.
Daarbij komt dat de camping naast een spoorlijn ligt waar de hele nacht goederentreinen rijden. Tegen zessen in de morgen begint de stationsomroeper haar verhaaltjes af te draaien.
We zouden vandaag nog een keer kamperen, maar die camping blijkt onder een snelweg te liggen. Daarom wijselijk maar weer een hotel geboekt. Dat vinden we oprecht jammer, want kamperen vinden we echt leuk. Echter, het moet wel een beetje comfortabel zijn.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat er rond 7.15 was schoongemaakt dus we konden onze tanden poetsen in een schoon sanitair.
Rond 8.45 konden we vertrekken. Mijn voorband was een beetje zacht, dus ik wilde die band nog even oppompen. Klapt het hele ventiel eruit. Dat betekende dus dat de band moest worden verwisseld. Gelukkig was het de voorband dus vuile handen bleven me bespaard. Het akkefietje kostte alles bij elkaar toch nog een half uur.
Tot ons genoegen was de route veel leuker dan gisteren. We fietsten door het dal van de Elbe, met aan weerszijden bergen. Meestal volgde de route de rivier, maar, zoals dat altijd gaat in berggebied, na verloop van tijd moet er geklommen worden en hoe. Weer steeds klimmetjes van boven de 15%, weliswaar niet lang, maar het is echt heel steil. We moesten geen enkele keer van de fiets af, want het wegdek was goed.
Toen hadden we nog geen brood. We hadden al gezien, dat er bakkers waren in Litomerice. Daar aangekomen bleek dat stadje op een heuvel te liggen. Dat betekende dus weer klimmen. Deze keer hadden ze kasseien voor ons bedacht, omdat dat zo “lekker” omhoog fietst.
Na wat gezoek vonden we een bakker en verder werden we aangenaam verrast door de schoonheid van het centrum. Een prachtig pleintje met leuke huizen en een kerkje. Gelijk maar koffie gedronken. De gebakjes die ze hadden waren onweerstaanbaar. Inmiddels was het 11.30 en hadden we al 18 km van de 70 die we moesten erop zitten. Dat schoot niet echt op. Gelukkig was het heerlijk fietsweer en dat hield de moraal hoog. Het landschap bleef mooi met leuke uitzichten op de rivier.
Na de lunch kwamen we bij een stuw. De route liep naar links, maar daar was alleen een trap. Moest de fiets onder een tunnel via een trap naar het fietspad langs de stuw. Wij de fietsen over de trapjes gehesen, stukje verder gereden en toen zaten we weer vast. De fietsen moesten over een grote metalen trap naar boven en dan weer naar beneden. Dat betekende: bagage eraf, fietsen naar boven en beneden, bagage over de trappen sjouwen en de bagage weer op de fietsen laden. Toen konden we verder fietsen. Even later kwamen we langs een tunneltje waar andere fietsers uitkwamen. Je had ook over de autoweg gekund. Ach, als je alles van tevoren weet, wordt het leven zo saai.
De route bleef mooi en na nog een keer een procent of 18 kwam Decin in zicht.
Nu op hotel en heerlijk gegeten bij de Vietthai voor €24,- inclusief voorgerecht.
Morgen de laatste etappe naar Dresden.

Geschreven door Bert.en.marijke.fietsen