Vanmorgen werden we voor ons doen laat wakker. Ik om 7.45 en Marijke om 8.30. Blijkbaar hadden we de slaap nodig.
We hadden nog brood, maar we besloten toch maar een Italiaans ontbijt in een barretje te halen, cappuccino en een croissant.
Gisteren werden we gewezen op een tentoonstelling in het museum van moderne kunst over de schilder Giovanni Fattori. Nooit van gehoord, maar het leek ons wel wat. Daar hebben we geen spijt van gehad. Eigenlijk mag je hem gerust een Italiaanse impressionist noemen, zo mooi gaat hij om met het verschijnsel licht.
De ontvangst bij de tentoonstelling mocht er zijn. We waren, op een man na, de enige bezoekers. Dat betekende dat de museummedewerkers alle tijd voor ons hadden. Voor zichzelf trouwens ook, want men zat met zeven man/vrouw sterk bij de receptie.
Een man die we buiten tegen het lijf liepen wees ons de weg naar de tentoonstellingsruimte. Een vrouw heette ons welkom. Bij de garderobe zaten twee vrouwen om onze spullen aan te nemen. Bij de kassa zaten twee mensen om kaartjes te verkopen. In het winkeltje zat ook nog iemand. Vaak hebben ze ook nog iemand om de kaartjes te knippen, maar die zag ik nu niet. Ik kom zo op zeven mensen die werk deden, dat makkelijk door één persoon gedaan had kunnen worden. Italië op zijn best.
Dat is nog niet alles. Je mocht nl. niet fotograferen. Een suppoost volgde ons op afstand en hield me in de gaten. Ik keek even op mijn telefoon om een Italiaans woord op te zoeken. Daar kwam zijn kans, om zich nuttig te maken.Helaas voor hem stak ik mijn telefoon weer in mijn broekzak en hij droop af. Marijke zag het allemaal en vond het vreselijk leuk. Ik had niets door.
Overigens was iedereen vreselijk aardig. Van een knul kregen we zelfs een boekje over het museum voor moderne kunst, dat we na de tentoonstelling bezochten. Hij wilde graag een keer naar Nederland, maar dat is voor Italianen veel te duur, zei hij.
Het museum was ook prachtig. Allemaal onbekende schilders die prachtig werk hebben gemaakt, vooral uit de 19e en vroeg 20e eeuw.
In de middag hebben we ook het andere museum nog bezocht, maar dat viel tegen. Er hing één topwerk van Botticelli. De rest was bagger. Ook hier zag je weer overal mannetjes en vrouwtjes achter bureautjes zitten. Wat ze doen is volstrekt onduidelijk.
Daarna nog een paar kerken bekeken en een terrasje gepakt. Toen naar de supermarkt en vanavond verder rustig aan gedaan.

Geschreven door Bert.en.marijke.fietsen