De 200 km die we vandaag moesten afleggen hadden we helemaal over secundaire wegen kunnen rijden. Dat is veel leuker dan de snelweg. Je komt door mooie dorpjes en je geniet meer van de omgeving. Nadeel is, dat er binnen een minuut een Italiaan in je staart hangt die alleen maar wil passeren. Zwaar irritant, dus de snelweg genomen. De bezoekmogelijkheden op de route waren oneindig, maar uiteindelijk viel de keus op Montepulciano.
Montepulciano is helaas erg toeristisch. Parkeren was lastig, overal tetterende Italianen en ik had hongerklop. Dat betekent voor mij, dat de wereld er ineens heel anders uitziet. Ik kan geen keuzes meer maken en ik moet dan eten, maar geen restaurant is goed genoeg. Marijke hakt in zo’n geval de knoop door en deed dat vandaag ook. Lekker geluncht, wel duurder uiteraard dan elders, maar Montepulciano is dan ook toeristische top.
Na het eten veranderde mijn blik op het stadje. De uitzichten waren werkelijk prachtig. Je kon de toren van het stadhuis beklimmen. Erg claustrofobisch, dus Marijke bleef beneden. De trap naar de toren kon ik eerst niet vinden, maar je moest door het stadsarchief. Alles lag er open en bloot, keurig per jaar geordend………... Een piepklein trapje leidde naar boven, waar het uitzicht fantastisch was.
Waar ik echt voor kwam was de Caravaggio die in het museumpje moest hangen. Wij naar binnen. Er hingen inderdaad een een paar prachtige werken o.a. een Lippi, maar in het zaaltje waar de Caravaggio moest hangen hingen alleen lege lijsten.
Ik terug naar de kaartjesverkoper. De Caravaggio bleek er wel te hangen, maar tussen vele andere portretten. Beleid van de nieuwe directeur, zo werd gemeld.
Wij terug naar boven en ja hoor, aan een lullig haakje hing een schilderij, dat waarschijnlijk tientallen miljoenen op zou brengen bij verkoop, onbeschermd tussen allerlei tweede- en derderangs werk. Dat kan alleen in Italië.
Op een terras ontmoetten we twee Zwitserse fietsers, die hier rondfietsten. Leuk gesprek gehad. Hij was leraar geografie. Zij corrigeerde teksten. Ook eens even gevraagd of Zwitserland voor Zwitsers nu ook zo duur is. Ja dus. Ze zeiden, dat ze bijna nooit meer uit eten gaan vanwege de duurte. Dat had ik niet verwacht. We hebben ook wat fietservaringen uitgewisseld.
Na Montepulciano was het nog 35 km naar de Agriturismo. Dat was ook met navigatie een heel gezoek. De navigatie gaf een pisweggetje aan waar we niet in durfden. Uiteindelijk maar gebeld en de dame van de Agriturismo heeft ons binnengeloodst. Nu zitten we in een prachtig appartement met uitzicht op de bergen.
Heerlijk gegeten in een restaurant op loopafstand, vol met “rumorosi” Italianen.

Geschreven door Bert.en.marijke.fietsen