Habemus Prikkie

KM 56/1.308 - HM 607/13.498 🌥️20°
Het is woensdagavond 22:00. Er wordt op mijn deur gebonsd. Het is de eigenaar van het hotel, die mij dringend oproept naar buiten te komen in verband met een „emergency”. Het vreemde is dat ik geen paniek bespeur in zijn stem, ook ruik ik geen rook en ik zie geen ander onheil. Ik maak dus zonder haast aanstalten. Buiten gekomen zie ik ook niets vreemds. Dan wordt er naar mijn fiets gewezen. En daar staat ie: Prikkie de Pool himself ! Hij heeft het weer geflikt om mij te verrassen. Opnieuw ging er een staaltje planning aan vooraf. Hij is van Warschau naar Izmir gevlogen. Daar een busje gehuurd. Met het busje een fiets bij een verhuurder opgehaald en vervolgens 250 kilometer gereden naar mijn overnachtingsplaats. Omdat ik de naam van het hotel had genoemd in het verslag kon hij mij vrij makkelijk opsporen. Het is alweer bijzonder hoeveel moeite hij gedaan heeft om een dagje met mij mee te fietsen. Dat wordt door uw verslaggever zeer gewaardeerd.
Het derde wiel aan de wagen, de Kale Kruidenier, zou eigenlijk ook meekomen maar moest door persoonlijke omstandigheden helaas afhaken. Wij denken vaak aan hem, vooral tijdens hygiënische momenten…
Na bijgepraat te hebben, is het bedtijd. Er was voor De Pool nog een bezemkast beschikbaar zodat hij niet buiten in een kartonnen doos hoeft te slapen. De wekker hoeft eveneens niet gezet, want de moskee is vlak naast het hotel gelegen. In plaats van de wektoon is er de volgende morgen de oproep tot gebed. Die negeren we en begeven ons linea recta naar het ontbijt. Dat is op zich goed maar niet al te veel.
Gelukkig heeft Prikkie deze keer een fatsoenlijke fiets gehuurd voorzien van een respectabel aantal versnellingen, dus we kunnen met een gerust gevoel vertrekken.
Na de fiets lopend de steile straatjes van het stadje naar beneden gebracht te hebben, brengen wij een laatste groet aan Aristotales en gaan op weg. Al vrij snel komt de eerste klim en die valt niet mee voor mijn reisgenoot. Hij komt toch boven en om bij te komen, last de reisleiding een vroege koffiestop in. Daarna gaat het een stuk beter en slaat hij zich manmoedig door de uitdagingen heen.
Het eerste stuk gaat door een op Griekenland lijkend heuvellandschap. Daarna gaan we een landbouwgebied in, waar de wegen stenig, zanderig, modderig en in ieder geval onverhard zijn. Als we eindelijk de kust bereiken gaan we op zoek naar een eettentje. Veel is er niet te vinden dus we landen bij Café Ali Cyaankali, die ons een soort pizza voorzet. Het vlees gaat naar de bedelende katjes en de rest is prima te eten of goed weg te spoelen met de yoghurtdrank Ayran.
We zijn klaar voor het laatste stuk dat over een onverharde weg direct langs de kust gaat. Na het laatste klimmetje kunnen we afdalen naar onze bestemming Dalyan. De uitbater denkt nog dat we een kamer delen, maar er zijn grenzen aan de vriendschap.
Na de verfrissende douche doen we ons in een troosteloos horeca-landschap tegoed aan dooie vis met patat. Het toetje is niet te hachelen maar het ijsje compenseert dit enigszins.
Het was een bijzondere dag met mijn grote vriend !

https://youtu.be/mWoL4D3xPg0?si=ZHcPbCQFDnGJ3HgA
https://youtu.be/zuC8XBOL5pk?si=-LmIXtDGzx-km6rS
https://youtu.be/lgO4_NTmQeM?si=ibBvRWuNGlCqZ8Rg
https://youtube.com/shorts/zuC8XBOL5pk?si=BBclFxYb9X4s5WD9
https://youtu.be/w081MI0D3bg?si=1jOHzvzyfpiWob6i
https://youtu.be/0ksbB3pvTeQ?si=hyOmgpEfve1nMhpC
https://youtu.be/SVlQzxTgO10?si=h_l5RfnaQLJ7tDpH

Geschreven door WillemDeMol