Hier gaan we weer. Bellen naar TotalAssistance om te vragen als Hilde gerepatrieerd kan worden als de auto niet klaar is tegen vrijdag. Volgende week maandag begint ze opnieuw te werken en ze wil daar graag voorbereid aan beginnen. We zijn er niet gerust in dus is het beter kort op de bal te spelen. Ons dossier blijkt afgesloten. Makkelijk zo. Alain ziet de humor er niet echt van in maar blijft bewonderenswaardig rustig. Als je iets wil bereiken moet je vriendelijk zijn. "Laat u mij uitspreken aub?", vraagt Alain, en kan dan aan (alweer) een nieuwe medewerker zijn verhaal doen. Er komt zowaar begrip en het gesprek eindigt zelfs persoonlijk. Ons dossier wordt opnieuw geopend en weldra worden we gecontacteerd door een andere dienst die ons verder zal te woord staan. Afwachten dus. Al valt het deze keer wel mee. Een half uur later worden we gebeld met een volledig uitgewerkte terugreis vanuit luchthaven Venetië of Milaan naar Airport Brussel. Er is een budget van €500,00 waarmee je kan kiezen hoe je je repatriëring invult. Oef, daar kunnen we wat mee mocht de auto vrijdag niet klaar zijn. Alain zou Hilde dan met de moto naar Venetië brengen met wat bagage en kledij en met haar motorkledij terugkeren. Heen en terug is dat wel zes uur rijden maar met het openbaar vervoer duurt het 5u38 enkele reis. In Brussel kan Hilde dan met de trein naar huis gaan. Alles onder voorbehoud, we hoeven enkel een seintje te geven als Hilde effectief wil gebruik maken van hun diensten.
Vannacht is Hilde haar verlovingsarmband losgekomen door te haperen aan het slotje dus gaan we eerst naar Cles om een veiligheidsketting.
Wat Hilde wil hebben ze niet en zonder die extra ketting zal ze haar bandje niet meer dragen. In Oostende kopen we dan wel het juiste.
Vandaag staat er een bergrit op het programma die eindigt omdat... tja, je niet verder kan. Dit is het einde. Moto parkeren en te voet of terug. Dít is ons ding. Weg van alles en de bewoonde wereld. Toch is er een terras en een klein winkeltje met ham en zelfgemaakte kaas. De ligzetels nodigen ons uit om daar onze koffie te drinken. Een hond brengt zijn bal en Alain trapt al eens graag, dus die twee hebben elkaar gevonden. De koeien worden naar de stal gebracht. Wat een plaatje.
Als we aanstalten maken om weer te vertrekken worden we aangesproken door een koppel, wat echt typisch is aan motorrijden. Sociaal contact verzekerd! Best wel leuk die spontane gesprekken over reizen, toeren, van waar je bent, heen gaat en al geweest bent, hoe oud de motor is, hoeveel cc die is, hoe snel die gaat etcetera etcetera etcetera. Ook vandaag zal dat een half uur duren met deze super aangename mensen.
Eenmaal terug in Coredo bezoeken we eerst een ander appartement dat de Familie Widman voor ons had geregeld op twee kilometer van hen. Helemaal onze stijl met veel hout en knus ingericht. Er wordt goed voor ons gezorgd. Hopelijk moet we hier ook geen gebruik van maken maar we hebben dus al oplossingen genoeg om gerust verder te kunnen genieten van onze reis.

Geschreven door WieLuuS