Rustdag
zondag 02 juni 2024, Pergine Valsugana, Italië
Na de rustdag gisteren (Dolce far niente.)², lees: dolce far niente in 't kwadraat, gaan we vandaag weer de motor op.
Voor we echt aan onze motorrit beginnen gaan we altijd eerst tanken. Met 28 liter komen we makkelijk 350 à 400 kilometer ver. De Honda "Pan European" ST1300 is een echte toermachine, weegt 329 kg, heeft 130 pk en gaat van 0 naar 100 in 3,5 seconden, of van 0 naar 200 in 12 sec. Ondanks zijn gewicht rijdt deze moto vederlicht en stuurt haarscherp de bocht in. Hilde valt er net niet af door een topkoffer waar ze tegen kan leunen én waar onze twee helmen in kunnen. We hebben ook twee mooi geïntegreerde zijkoffers waar we onze voeringen van broeken en jassen in kwijt kunnen, alsook een spuitbus om de schermen van de helmen mee af te kuisen met een microvezeldoek, een extra trui, winter"buff"s (lees "sjaal"), reserve waterdichte handschoenen, reflexcamera, twee fluo reflecterende jasjes, Hilde haar handtasje, een wegenkaart, 3 liter water en een knabbeltje zoals nootjes, chocoladereep of koekjes. Het gewicht dat met ons en deze kleine bagage al snel oploopt naar 480kg wordt afgeremd met DCBS en ABS. DCBS staat voor Dual Combined Brake System, dat wil zeggen dat je voorrem automatisch ook je achterrem bedient in een 60/40% verhouding. Alain rijdt al 38 jaar met de moto en voelt er zich helemaal "één" mee. Hilde is er ook helemaal weg van. Motorrijden is nu eenmaal helemaal anders dan autorijden. Je zit letterlijk buiten in weer en wind, je ruikt en voelt de omgeving, je geniet van het rijden en het vrijheidsgevoel, de acceleratie is machtig en het bochtenwerk is super leuk. Let wel, met deze moto zit je comfortabel en uit de wind, een touringbike is aerodynamisch ontworpen met net dàt als doel. Wil je nog meer motorgevoel dan ga je voor een "naked bike", een machine zonder toeters en bellen.
Wij nemen dus graag iets mee en de luxe is aangenaam, het scherm vooraan kan zelfs omlaag als je de wind van voor wil 🤪 of helemaal omhoog voor bijvoorbeeld stukken autosnelweg. Ook het zadel is in de hoogte verstelbaar en de vering kan je makkelijk met een knop harder of zachter zetten. Een regelmatige pauze is zeker nodig want je houding op een moto is natuurlijk niet hetzelfde als thuis op de sofa! Je kont is na 100km als een pannenkoek, je knieën, enkels en rug doen pijn, je nek draagt reeds die lompe helm en daar zit de wind nog eens op, je op maat gemaakte oordoppen irriteren ook nog eens en het is in die motopakken ook snel te warm of te koud. Leuk he allemaal 🤪. Via de intercom is communiceren via Bluetooth super handig om aan te geven dat het tijd is om uit te kijken naar dat heerlijke terrasje in de zon, natuurlijk met de blinkende moto in ons zicht. Voilà, motorrijden in een notendop. Bij de tankbeurt vandaag vallen reeds de eerste druppels. We beslissen dus om onze voering aan te doen. Jaja, Alain staat daar mooi in zijn slip op zijn kousen om de waterdichte voering van zijn broek aan te doen. Ook van onze luchtige zomerjassen is de voering waterdicht en niet de jas zelf. Bij een plotse wolkbreuk heb je het dus vlaggen, daarom heeft Alain ook een reserve slip en T-shirt mee. Gelukkig is Hilde haar (nieuwere) broek dan weer waterdicht aan de buitenkant. Onze schoenen zijn voorzien van een Goretex waterdicht membraam, het laatste wat je wil zijn natte voeten! Motorkledij is altijd een beetje een compromis qua comfort, veiligheid en prijs. Op veiligheid sparen we niet, zo hebben onze zomer- en winterjassen een airbag ingebouwd die de jas opblaast bij een valpartij. De jas verbind je met een clip aan het chassis van de moto onder het zadel en bij een trekkracht van 30kg trek je de kogel uit de jas waardoor de veer een pin in de gasfles van 100 gram slaat en het gas de jas vult zoals een ballon. Deze technologie wordt ook gebruikt in de paardensport en het skiën, je kunt tegenwoordig zelfs fluo jasjes kopen voor op de fiets met dit systeem. Via onderstaande link zie je een ruiter die valt en het volle gewicht van zijn paard op zich krijgt. Na activatie ontplooit de airbag volledig na 100 milliseconden!

https://youtu.be/g-8RJHFkGf0?si=LwCfQjFR7UGMNE8Z

Alez hop, een toertje doen nu. De foto's geven een idee hoe prachtig de Dolomieten zijn. De matige regen hindert ons niet hoor, we rijden net zoals in het droge. 70km/u rechtdoor en de haarspeldbochten nemen we in tweede versnelling rond de 2000 toeren per minuut zodat we niet stilvallen. Hier heb je gewoon ogen tekort, te snel door al deze pracht sjezen is nergens voor nodig. Bovendien is defensief rijden in de bergen cruciaal, achter elke blinde bocht moet je een stilstaand voertuig, voetganger of fietser verwachten, en als die er is moet je in een flits kunnen anticiperen. Na een paar cols is het tijd voor een tussenstop. Helaas blijkt alles hier de maandag dicht, behalve het wolkendek dat nu helemaal opentrekt. Ook het hotel met ruim terras waar we plaats nemen blijkt gesloten, dat komt de dame van de receptie ons heel vriendelijk zeggen. De overdreven aandoenlijke teleurstelling op ons gezicht 🤭 kan ze niet aan en ze zal kijken wat ze voor ons zal doen. Én jawel, daar is ze terug met twee cappuccino's. Als we wel even willen zeggen aan potentiële andere terrasgang(st)ers dat we in het hotel verblijven en dat zij niet zullen bediend worden.
Zeker! Doen we! Grazie mille. "Zit er bij jou ook een smaakje aan?", vraagt Alain, waarop Hilde bevestigend knikt. Zure €6,00😂... Maar goed, we morren niet, zo erg is het niet. Alain wil terug de moto op, hij heeft het alweer te warm, maar dat is zonder Hilde gerekend. Zij bloeit in de zon. Hilde is een echt zonnekind en fleurt helemaal op als het mooi weer is. Geef haar nog een boek en ze is gelukkig. Ze vraagt nog een kwartiertje respijt en natuurlijk heeft ze gelijk, het zal de enige zon zijn die we zien vandaag. Alain geniet het liefst in de schaduw, onder een luifel of met zijn hoed. Samen kiezen wij dus ook, als het kan, voor deze combinatie, een tafeltje met zon en schaduw. Na deze heerlijke plas- en rustpauze rijden we verder maar Hilde twijfelt over de nog af te leggen aantal kilometers. Alain gelooft er wel in en zet de uitgestippelde route verder maar zal iets later toch inbinden. Er vallen weer dikke druppels en hij beseft dat het niet leuker wordt. Nog maar eens via Cavalese de route terug in omgekeerde zin. En dan gaan de niet normaal wijde sluizen open. In een mum van tijd zijn we "zuipende nat" en gelukkig zien we een tuinhuis met een luifel waar we net onder passen. De voering van de jas zo snel mogelijk uit de topkoffer halen, met de sleutel klaar, om niet te lang onder de douche te moeten sukkelen. Gelukt. Alain zijn t-shirt is nauwelijks nat, dus dat valt wel mee en de voering zat al in onze broeken en Hilde haar jas. Vergis je niet, voor ons is dit genieten!
Het is heerlijk warm en de regen stroomt bergaf langs de steile weg. Vijf minuten later bevinden we ons weer op ons stalen ros, de lichte regen deert ons niet. Grappig hoe er bewegwijzering staat via het bos, "offroad" staat gelukkig afgevinkt in de gps, dat gaan we nu niet doen hé. Ook hoe de gps de kortste route interpreteert waar je met je moto gewoon niet kan draaien maar moet keren. Blindelings een gps volgen is natuurlijk niet altijd het slimste wat je kan doen, toch komen wij nog met deze "Garmin motor-GPS" nog voor verassingen te staan. Deze Garmin is echt wel handig om routes uit te stippelen. Je steekt er bijvoorbeeld 10 adressen in en je klikt op "optimaliseer route" en hop, klaar. Je kan, in de onze enkel op de computer, ook nog eens "bochtige wegen" aanvinken, en dat maakt het nog zoveel leuker. Zo rij je van punt naar punt, al dan niet in een lus, zonder zorgen. Een duw op de knop als je een punt wil overslaan of op "omrijden" als er een belemmering is. Je kan ook simpelweg routes downloaden en rechtstreeks op je Garmin zetten. Bij motortreffens zie je zo soms drie lange rijen motards aanschuiven om de route via de organisatie op je gps te krijgen. Je klikt je gps op je moto en je kan via je intercom de aanwijzingen volgen. Van bochtige wegen gesproken, we hebben er net weer zo´n 50 achter de rug als daar plots een bord staat met "gevaarlijke bocht".
Mocht daar nu echt een gevaarlijker bocht zijn dan de vorige dan zou je nog zeggen dat ie op zijn plaats staat, maar nee hoor, niks te bekennen. Ook in Italië is er af en toe, komt ie, een gemeentewerker met een hoek af, die een bordje overhad, misschien een geëmigreerde Belg, wie weet...Deze rit zit er weer op, we kunnen weer met de superlatieven gooien hoe mooi het hier wel is, maar euh, ze zijn ontoereikend. Misschien deze dan: Supercalifragilisticexpialidocious.

(Super- "boven", cali- "schoonheid", fragilistic- "delicaat", expiali- "goedmaken", and docious- "leerbaar".)

Geschreven door WieLuuS