De airco heel de nacht op 16°Celsius laten van jetje geven was niet zo'n goed idee. In combinatie met Alain zijn gesnurk kon dit niet anders dan resulteren in een slechte nachtrust voor Hilde. Of beter, het was een garántie voor een slechte nachtrust. De wekker op 10u garandeerde ook slechts zes uurtjes slaap. Als de poetsdienst aanbelt om 10u zijn we onaangenaam verrast, uitchecken moest pas vòór 11u. Een foutje van de firma of Booking.com, we krijgen respijt van 10 minuten. Na 25 minuten geven we te kennen dat we klaar zijn voor vertrek. Of we het duo kunnen plezieren met een padje voor de koffiemachine, vraagt Hilde, wat met heel veel plezier aanvaard wordt, een praatje kan er vanaf. Deze alleenstaande, vriendelijk Pakistaan werkt tien uur per dag en blijkt in Italië slechter af te zijn dan in Duitsland of Frankrijk. We weten natuurlijk niet hoe de man hier verzeilde maar gelukkig is ie in ieder geval niet. We versassen onze spullen naar de auto en wandelen terug naar Verona om nog eens te genieten van deze wondermooie stad. In een bushokje ziet Hilde een portefeuille liggen maar we hebben minder geluk, er zit maar €10,00 in🙄🤭. We achterhalen de identiteit van een jong meisje en vragen ons af wat we ermee zullen doen. Brengen we dat vanavond naar haar huis of geven we dat af aan de Polizia Stradale. Dan moeten we wel zolang voor die portefeuille zorgen en beiden zijn we licht gekleed. Een extra portefeuille in Alain zijn broekzak, terwijl zijn broek al aan zijn benen plakt van de warmte, is niet zo prettig. We zien wel, voorlopig zorgen we voor het kleinood. Toch hoeven we niet lang te wachten tot we in de drukke straten twee agenten zien. Hen gewoon de portefeuille geven blijkt er niet in te zitten, we moeten mee naar hun auto om een verklaring af te leggen, identiteitskaart voor te leggen, nagaan waar we de portefeuille vonden etc. Wat een rompslomp, vooral in die warmte en als je moet plassen.
Nu toch maar vlug naar onze liefdesbron gaan waar we gisteren reeds zaten. Na WC-bezoek en waterfles te vullen drinken we gezellig weer cappuccino. De collectie kopjes van Alain wordt aangevuld met zowaar een Vespa-kopje. Te mooi om te laten staan toch. Een "10 op 10", zoals wij dat noemen. Grappig is de volledig uitgedoste Romein in de klederdracht van weleer, inclusief sacoche, gsm en sigaret. Cultuurbarbaar, of zoiets... Even later passeren we een "Pandora" juwelenshop, met de mooiste Vespa ooit. "Kom, we gaan even binnen kijken.", zegt Alain, om even later buiten te komen met een verlovingsarmband in plaats van een verlovingsring. Een zilveren armbandje waar je juweeltjes, "bedeltjes" genoemd, kan aanhangen naar wens. Hangt daar natuurlijk die Vespa aan omdat we in Italië zijn, een Cupido omdat Alain raak schoot🤪, een "A"-tje van "Aaa tis gelukt", en een roze hartje. De wieltjes van de Vespa kunnen draaien, wat Hilde super leuk vindt. De armband heeft een slotje in ❤️-vorm met het infinity♾️teken in. Hilde is nogal aangedaan en heeft flanellen benen. Zij blij, hij blij. Een hongertje stillen we met zelfgemaakte Italiaanse ham rolletjes gevuld met rucolasla en een fris tomaatje erbij, leunend tegen een reuzenpilaar van een kerk. Als we recht staan herkennen we plots de gids van gisterenavond. In zijn haast kan er nog een selfie vanaf. Leuke mens. Na nog wat slenteren en bewust verloren lopen in Verona sluiten we af met een laatste terrasje met voor Alain een extra taartje erbij, te kiezen binnen in de etalage. De jonge dame vraagt of wij er een extra vorkje bij willen om te delen... so cute. Maar euh, nee hoor. Alain deelt niet hahaha. Twee uur later zijn we moe maar voldaan terug thuis, enkel de innerlijke mens nog spijzen en bed in, mijmerend over Vespa´s, de Arena, Cupido en flanellen benen.

Geschreven door WieLuuS