Hilde is al vroeg wakker en gaat alleen het ontwakende Venetië ontdekken én heeft daar deugd van. Ze ziet hoe werkelijk alles via bootjes de stad binnen komt, zoals frigocellen op wielen, twee betonmolens!, alles voor restaurants, hotels of grootwarenhuizen. Na een praatje met vroege bouwvakkers weet ze nu dat het voor hen niet altijd makkelijk is. Een boot kan maar zo ver dan dat er water is, de rest moet dus te voet... Afval moet dan wel de stad uit en opgehaald worden van de deurklink of van de haak aan een touw uit het raam. Met nu al 22 graden wordt het vandaag weer warm al zet er wat bewolking op. Rond 9 uur is Hilde terug en Alain net wakker. Ze spijst hem met yoghurt en kersen en een koffietje op bed. Toch krijgt Alain na een kwartier buiten een appelflauwte. De warmte. Migraine. Eerst een terrasje in de schaduw alvorens we naar de auto gaan met onze rugzak en tas. Hierna slenteren we gewoon door de vele pittoreske straatjes en er is iets wat heel erg opvalt. Bijna alle winkels en eetgelegenheden worden uitgebaat door Indiërs of Chinezen. De Italianen die hier wel nog werken wonen ver buiten de stad en pendelen met de trein om het helse verkeer te ontwijken. In Venetië hebben hebben werknemers voorrang tot de watertaxi's om tijdig op hun werk te geraken. Na een praatje met een tachtigjarige glaskunstenaar leren we dat huizen verkocht worden aan woekerprijzen en verbouwd worden tot restaurants, hotels en appartementen om te verhuren. Zijn glaswerk 100% handgemaakt, dat zien we hier gewoon live. Boven zijn bunsenbrander smelt hij het kleurrijk glas, zijn adem inhoudend tegen de giftige gassen, en maakt de mooiste figuren. Hier vind je geen massaproductie maar unieke stukken en de prijs is er dan ook naar, bijvoorbeeld €150,00 voor een vogeltje. Zijn zestigjarige ervaring wordt noch door zijn zoon of kleinzoon opgevolgd. Ze hebben het "niet in zich". We praten ook nog met een dame die maskers verkoopt in papier-maché, die dan prachtig beschilderd worden. Ook hier is dit handwerk te koop, €290,00.
We slenteren verder en zetten ons dan maar ergens op de grond. Alain zijn omgekeerde hoed, voor hem geposteerd blijft na een uur leeg, dus besluit deze schooier met zijn madame terug naar huis te gaan. Onderweg rijden we nog een doodlopende straat in, grenzend aan een bos, om rustig in de koffer zittend, broodjes te eten met water dat we, na sluitingsuur, kochten in Venetië. We vervolgen de 2u50 durende rit naar huis tot plots, efkes vol gas, de motor afslaat, gevolgd door een signaal en "STOP" op het display. Met de vier richtingaanwijzers aan hoopten we niet aangereden te worden door de leerling-bestuurder die we net inhaalden. Daar stonden we dan in het donker. Een geluk bij een ongeluk, beschermende blauwe zwaailichten achter ons, en een agent die onze richting komt aangelopen. "Problema motor display 'STOP' ". Geen woord Engels, maar we begrepen dat, als de motor startte, dat er verderop een parking is. Oef. De auto doet het, de foutmelding is verdwenen en de auto rijdt weer als normaal. Toch stoppen we even op die parking om even te bekomen. What the hell was this!?
Thuisgekomen blikken we toch weer terug op een geweldige tweedaagse, ondanks de levensgevaarlijke situatie daarnet.
Morgen even Apeldoorn bellen.

Geschreven door WieLuuS