Nieuwe banden moet je de eerste 100km "inrijden", liefst onder ideale omstandigheden zoals droog en effen wegdek. Hier in de bergen vindt Alain 50km al voldoende om de gladde laag, die de banden beschermt tijdens transport en stockage, eraf te krijgen. Het loopvlak is hier in no time ruw geschuurd, en dat is precies wat we vandaag reeds in de voormiddag achter de kiezen hebben. Dat het weer in de bergen snel kan omslaan weet iedereen en wij ervaren dit zo regelmatig dat we bij de minste druppel overgaan naar fase twee van het rampenplan, de voeringen van jas en broek onder een afdakje aandoen dus. We hebben geluk en stallen de moto op de ruime parking van deze prachtige zaak. Bij "stilstaande fasen" zoals wij ze ondertussen noemen, gebeurt het al eens dat er een voet grip verliest in de kiezelsteentjes, hooi of vettigheid en dan is het de kunst om de moto recht te houden. En jawel, hier zijn kiezelsteentjes én een voet schuift. De moto dreigt naar links te vallen en Hilde zet haar voet zodat we met twee uiteindelijk de moto met gebundelde krachten recht houden. Kan gebeuren. Het vreemde is dat Hilde hier weer in een lachbui van jewelste geraakt, echt, ze komt niet meer bij. Allicht denkt ze aan die keer dat Alain in Brugge, onder toezicht van een volle terras, zijn moto op zijn zij legt waardoor de airbag van zijn jas met een knal ontploft en hij eruit ziet als een Michelinmannetje. Jaja, grappig hoor. Na een minuut neemt de jas weer zijn normale vorm aan en kan je een nieuwe gasfles indraaien en werkt ie weer als vanouds. Maar goed, geen gênant moment vandaag.
We lopen kleddernat de zaak binnen en verdelen onze wetsuits over de stoelen. Een uur en elk twee cappuccino's later klaart het op en volgens onze beste vriend "buienradar" kunnen we weer twee uur in het droge rijden. Dat je constant op je hoede moet zijn waarschuwde ik al voor en dat wordt nog maar eens bevestigd als daar plots in het midden van de weg een hertje wandelt. Het schuchtere dier is bij het horen van de moto wel snel het bos in, al strompelt het eerst op het wegdek. Ook twee dames met een loslopende hond en drie paarden doemen plots voor ons op, net voorbij de bocht. Eén paard loopt gewoon los voor hen uit en het is dus inschatten hoe het paard zal omgaan met onze 130 paarden(kracht). De dame roept het paard en de hond gaat er ook al heen. Even wandelt het paard naar links waar wij ondertussen uitweken maar uiteindelijk luistert het en stapt rustig uit onze weg. Vandaag wordt misschien wel de mooiste én langste motorrit van onze reis met 300.3km op de dagteller, onderbroken door nog maar eens een stortbui. Gelukkig kunnen we schuilen onder een brug om te genieten van het watergeweld en de ruige hoge rotsen. Wat ook heel erg opvalt is het effen wegdek waar de Giro passeert. Een droom voor fietsers en motorrijders. De talrijke versiering is ook een streling voor het oog als je, net als Hilde, van roze houdt. Twee reuze pizza´s later, bediend door een koppel in traditionele klederdracht, rijden we in het donker naar onze homebase. Dat het morgen een rustdag wordt is zo klaar als een klontje, al moet Hilde haar wekker zetten. Deze kip moet om 7u30 uit haar kip.

Geschreven door WieLuuS