Langs het wondermooie Gardameer op weg naar Verona maken we een tussenstop in Albisano. Hier is eindelijk de eerste plaats waar we kunnen parkeren, na 43 kilometer "gevangen" te zijn op de weg langs het meer. Ja, het is weekend en ja, het is prachtig weer, maar het wordt hier wat spannend in de auto als je moet plassen. Op dit moment rijden we al een uur en drie kwartier langs het meer, en hoe prachtig het hier ook is, wij zien er onze vakantie niet doorbrengen. Om de zoveel kilometer kan je zonnebaden op een verhoogd stukje keien met het klotsende water aan de ene kant en het verkeer aan de andere kant, wel genietend van de passerende bootjes, en het eindeloze zicht op het 51 kilometer lange en maximum 17 kilometer brede Gardameer, geflankeerd door de steile bergen. Zonnebaden is sowieso niet aan ons besteed, maar we vragen ons wel af hoe de liefhebber hier geraakt. Te voet en of met de fiets dus, en ook al is hier nergens een fiets- of voetpad. "Je moet het maar durven!", denken wij voortdurend. Enfin, de auto geparkeerd, 2 euro per uur vinden we wel meevallen, en al snel zien we zo'n wc die je ook op een festival tegenkomt. De ene euro dat hier vereist is vinden dan weer teveel, zeker als we van plan zijn een cappuccino te gaan drinken op een terras. Zogezegd zo gedaan, maar eerst gaat Hilde in de rij staan met vier wachtenden voor haar en als zij terug is dan is het de beurt aan Alain met drie wachtenden voor hem. Het wachten was het waard. En dan, na deze heerlijke plaspauze, én de cappuccino's, bezoeken we het dorpje met zijn pittoreske straatjes. Het ene winkeltje na het andere waar de sfeer is zoals de omgeving... zalig, en de kleedjes die er hangen zijn toch o zo verleidelijk, al is het een lange jeansbroek die de deur uitgaat. Hilde weer blije kip🐔. "Maar euh, nu is het genoeg geweest met kledij kopen!", zegt Hilde. Haha, dat zien we nog wel... lol. Animo aan de aanlegsteiger waar je je motorboot voor vijf euro kan aanleggen, bewaking inbegrepen. Een hele familie beklimt hun boot, twee dames gaan uit de kleren tot op de string na. Showtime.
Misschien is een vakantie aan het Gardameer toch nog zo slecht niet...🤭🚤👙👀Gelukkig hebben we cash voor de betaalparking, van de bankkaart blijkt de automaat even genoeg te hebben. Nog even rijden we langs het meer om dan de gps op kortste route, zonder autosnelweg en tolwegen, ons te laten begeleiden naar Verona. Doen we wel vaker op deze manier. Zo zie je nog eens iets. Sommige baantjes zijn bijna te smal voor een auto, dat is even moeilijk met een tegenligger, maar moeilijk gaat ook. We rijden echt tussen de wijnranken en olijfbomen, Italië is de nummer 1 ter wereld met bijna 55 miljoen hectoliter geproduceerde wijn per jaar. Bijna een derde van de Europese wijnen komt uit Italië. Het klimaat van het land is erg geschikt voor wijnbouw, waardoor overal in het land wijn wordt geproduceerd. De Italiaanse wijnen zijn afkomstig uit maar liefst 29 verschillende regio’s. Voilà, een stukje cultuur. Bij het binnenrijden van Verona besluiten we al vroeg de auto te parkeren met de app "Easy Park". We betalen meteen tot 20u, zo zijn we op ons gemak voor vier euro. Met Google Maps wandelen we naar het centrum waar de enorme stadswallen opstijgen uit het kolkende water dat onder de enorme poorten stroomt. Deze Romeinse binnenstad, terug te vinden op de Werelderfgoedlijst van UNESCO, is enorm in alle opzichten. Het Romeinse amfitheater uit de 1e eeuw na Christus, de Arena, is het op twee na grootste amfitheater in de wereld: alleen het Colosseum in Rome en het amfitheater in Capua zijn groter. Het heeft een uitstekende akoestiek, die per ongeluk ontdekt werd in 1913 toen een operazanger wilde oefenen op zijn rol als Radames in Aida. Sindsdien wordt er elk jaar in de zomer het Operafestival Verona gehouden. De Arena biedt plaats aan ongeveer 20000 toeschouwers, van wie het merendeel nog op de originele stenen zittingen plaats kan nemen. Misschien komen we op 7 juni terug voor de live opera, we zijn er nog niet helemaal uit. Het zou wel een unieke belevenis zijn, een stukje opera gaat er bij ons wel in. Wordt vervolgd, spannend... 🏟🏛🎼🎶🎵
Vandaag is het hier super druk, in de verkeersvrije winkelstraat is er een file van shoppers, die zich te goed doen aan alle koopwaar, zoals die te vinden was vóór online shopping bestond. Alle merken zijn vertegenwoordigd en leegstand vind je hier nauwelijks. Eerlijk gezegd is dit wel zalig, ook al zijn wij heel regelmatige online shoppers. Als we aan de andere kant van de straat de file doorbreken geraken we in de Bialetti-winkel. Een speelgoedwinkel voor koffieverslaafde Alain☕️☕️☕️☕️☕️😁, maar, wonder boven wonder, we gaan buiten zonder kopjes, noch de door Hilde geliefde !Roze Bialletti koffiezetter. Tja, elk met onze espressomachine thuis... er zijn grenzen he? In heel deze binnenstad is het op de koppen lopen en het is moeilijk een rustiger binnenplein te vinden, met bovendien een terras in de 28 graden warmte van de stevige zon. Uiteindelijk vinden we dan toch een plaatsje en hopen we dat de vrijgezellenavond van een toekomstige bruid zich snel elders zal begeven. Ach, het valt wel mee hoor, niks leuker dan een stel meiden met veel plezier. Wij bestellen voor elk alweer een cappuccino, tja, ons Italiaans gaat niet verder dan dat, en worden bediend door een hele vriendelijke joviale ober. De setting is gewoon te idyllisch voor woorden. Die Romeinen kunnen er wat van. En het wordt nog vreemder als we de rekening krijgen: €3,60 voor twee cappuccino's, in een wereldstad als Verona. We kuieren nog wat rond in de rustigere straten en krijgen dan wel een hongertje.
In een van de talrijke restaurants krijgen we een plaatsje op het terras, Hilde bestelt vis met groenten en Alain een pizza Margherita. We krijgen alvast een zakje brood en een fles kraantjeswater, en wat later onze bestelling, die ons aangenaam verrast. Hilde haar bord is echt mooi gedresseerd, al mochten er voor haar wat meer groenten zijn maar voor de rest was het, net zoals Alain zijn pizza, overheerlijk. Zalig hier op terras kunnen genieten van een tête-à-tête in de juiste setting. Het zakje brood vonden we met zijn prijs van zes euro wat "in de zak gezet", net als het kraantjeswater van zeven euro, maar goed, de Romein moet ook leven. Een laatste terras met, je raadt het nooit...🤪... twee ☕️☕️, kostten ons dan weer €6,00. Helemaal voldaan stappen we terug naar de auto en werpen nog een blik op het laatste plein achter ons, helemaal vol met genietende mensen. Het mediterraans klimaat bevalt hier wel. De rit terug wordt een memorabel stukje van genieten in het donker. Zonder straatverlichting is voor ons wennen maar vooral heel speciaal. In de verte zie je de vele verlichte kastelen, die overigens meestal zeer goed bewaard en onderhouden zijn, kerken en monumenten. Plots duikt dan uit het niets een wandelaar op aan de kant van de weg, wijselijk helemaal in het zwart gekleed, zonder reflecter of lampje. De gps stuurt ons op dit uur via de snelste route en autosnelweg, al is dat in de bergen eerder "gewone, kronkelende" weg.
Onbegrijpelijk is het bumperkleven door de gemiddelde Italiaan. Die rijden, zonder overdrijven, op een meter afstand achter je, in je linker spiegel voortdurend opduikend, irriterend je op te jagen. Als je wat versneld blijven ze plakken en als je vertraagd halen ze niet eens in. Tot je natuurlijk zo veel vertraagt om van die kontridder af te geraken dat deze niet anders kan dan inhalen en dan rijdt deze niet eens sneller dan wat je aanvankelijk reed. Kop noch staart, begrijpe wie kan, wattefaa? Wij snappen er werkelijk niks van. Misschien is het hier wel de nationale sport elkaar wat te jennen, wat ze nog aardig lukt ook. Van de verkeersregels lijkt hier ook niemand zich wat aan te trekken. Volle witte lijnen, wegversmallingen, gearceerde stroken, snelheidsbeperkingen, ... , niets, maar dan ook niets houdt deze furies tegen. Wij passen ons stilaan aan maar zijn er ons wel van bewust dat we eind juni terug in België zijn. Met de vele flitspalen en trajectcontroles wordt het wel weer dimmen dan... Enfin, wij dus verder rijdend aan de maximum snelheid, genieten in het bijzonder ook van het lichtspektakel in de verte, dat bangelijk dichterbij komt. Jawel, bliksem, donder en een zondvloed. Tien centimeter water op de baan zorgt net voor geen aquaplanning en remt de auto verder af naar 30 km/u. De ruitenwissers kunnen het vele water niet aan en denken aan ontsnappen heeft geen zin want deze tweevaksbaan heeft aan weerszijden een vangrail.
Het rechter vak ligt er ook niet al te best bij, links rijden is een tijdelijke optie. Een tunnel is voor ons anders geen aangenaam tijdverdrijf maar deze op ons pad, eentje van 2100 meter is een welkome afwisseling, gevolgd door nog een verderop. Bij het uitrijden van zo'n tunnel volgt dan wel weer een, haha, koude douche, maar even was het toch ontstressen. In deze omstandigheden ben je wel blij met je goede banden onder je stevige auto, maar het kan toch altijd misgaan. Stel je voor dat je in dit weer een lekke band hebt, duik dan maar je koffer in op zoek naar je reservewiel, krik maar je auto op in het donker, op een tweevaksbaan zonder pechstrook... met Italianen op de baan... Brrrr... Maar, we naderen ons appartement en ligt het hier nauwelijks nat. Van timing gesproken... zijn we net binnen en breekt buiten de hel los... Wij maken ons nog de bedenking dat we eigenlijk met de tent op reis gingen en dat, als we ons enkel dat hadden, al lang weer thuis waren. Gelukkig zijn we hier en we zijn hier gelukkig. Wat een zalige dag.

Geschreven door WieLuuS