Al vroeg beslissen we weer ons stalen ros te bestijgen en een rondvaart te maken. Het is stralend weer dus dat belooft! Op een zondag als deze is het echt een feest voor motards dus zijn ze talrijk de baan op. Alweer genieten we van de slingerende wegen bergop en -af. In deze streek, waar het nergens plat is, heb je ogen tekort. Een terras lonkt waar we elk een cappuccino drinken. De parking staat vol moto's. Zalig. Vandaag maken we toch een iets langere rit en Alain ondervindt wat last van de warmte. Gelukkig vinden we afkoeling op de top van de San Pellegrino, op zo'n 2000 meter hoogte, ook bekend als de "Champagne van het water". Nog meer water maar dan vanuit de lucht, dikke koude druppels op het moment dat we weer willen vertrekken. We haasten ons de moto op en letterlijk 100 meter verder zitten we alweer in het droge. Onderweg doen motards nog teken om rustig te rijden en jawel, een vijftal kilometer verder staat er een carabinieri post, al kan het ook de Polizia Stradale, de verkeerspolitie, zijn. Oef, wij moeten niet aan de kant. Schijnheilig rustig doorrijden. Ook hier vind je belachelijke snelheidsbeperkingen tot zelfs toegelaten snelheden. Op plaatsen waar geen kat te zien is, kilometerslange beperkingen van 50 en dan borden van maximum 90 op plaatsen waarvan je weet dat zelfs Max Verstappen dat niet haalt. Enfin, hopelijk krijgen we bij thuiskomst geen boete in de bus door de talrijke flitskasten langs de kant van de weg. De gps laat ons een onmogelijk baantje de berg opgaan, Hilde moet zelfs even afstappen om Alain een stukje achteruit te helpen om de bocht te halen. Duidelijk een foutje in de planning. Na een aantal kilometer laten we het twee meter brede baantje achter ons.
We krijgen het er ook behoorlijk warm van en passeren een terrasje. Oef, rust en cappuccino. Ja, Lap, begint er daar een te kwelen met een accordeon. Boereleute. Al speelt ie wel goed en is accordeon een moeilijk te bespelen instrument, toch hadden we liefst kunnen genieten van een kalm terrasje. Motorrijden is fantastisch maar kan ook behoorlijk vermoeiend zijn. Je zit tenslotte letterlijk buiten onderhevig aan de weersomstandigheden, constant gas geven en remmen en de krachten die daarbij komen kijken, uitkijken naar putdeksels, bulten, putten, oliesporen, kiezelstenen en andere objecten, anticiperen op wat andere weggebruikers uitspoken en tenslotte rekening houden met elkaar op de moto. Te vlot of te traag moet het niet gaan en het is wel de bedoeling dat je met twee geniet van de vrijheid, het uitzicht, elkaar, de weg en het bochtenwerk, de natuurpracht of gewoonweg de omgeving. Maar genieten doen we hoor, met volle teugen! Bij aankomst thuis valt Alain quasi onmiddellijk op bed in slaap. Die is even uitgeteld. Zo vermoeiend kan het zijn haha. Na het avondeten gaan we beiden met onze neus een boek in. Het was weer een fijne dag!

Geschreven door WieLuuS