"Dommage, on vol pas."
De wekker om 0645 en vlot uit de veren. Op een nuchtere maag een kwartiertje te voet naar het vertrekterrein du Montgolfière, het Franse woord voor heteluchtballon. Om 0730 worden alle deelnemers verwacht op de eerder reeds uitgestelde ballonvaart. Er kan enkel heel vroeg gevlogen worden in optimale weersomstandigheden en dat blijkt vandaag niet zo te zijn. Op de webcam van de Mont Blanc zie je enkel mist en deze organisatie zegt dat het gewoon gevaarlijk is én dat je door de mist helemaal geen leuke ervaring hebt mochten ze toch opstijgen. Dat het een domper is moeten we niet uitleggen en Alain vond wel dat er tenminste een vervangprogramma mocht zijn met jeux de boules. We mogen bellen na 0900 om de agenda in te plannen voor de eerst volgende mogelijkheid en dat is... morgheuh! Zelfde plaats, zelfde uur. Alain zijn verjaardagskado zal morgen hopelijk uitgebreid met foto's gedocumenteerd worden. Benieuwd hoe een heliumballon op een aansteker reageert? U leest er morgen over in de krant!
In de namiddag rond 1330, na een meloentje met ham, genieten we van het warme weer, Hilde met een boek in de zon en Alain in de schaduw. De vroege wekker zal er wel iets mee te maken hebben dus kiest Alain voor een ferme tuk en Hilde voor een drie uur durende wandeling met een hoogteverschil van maar liefst 600 meter! Ze moest een boer vragen of ze heel even door zijn koeienweide mocht. Hier worden de koeien niet naar de stal gebracht om gemolken te worden maar er wordt een melkmachine op een trailer op de wei gebracht waar zes koeien tegelijk gemolken worden terwijl de rest van de koeien blij in de file staan om verlost te worden van de volle uiers. Deze gigantische weide herbergt zo'n 50 á 60 koeien, allemaal met een koeienbel, omdat ze zo beter vindbaar zijn voor de boeren. De koeienbel is een eeuwenoude traditie en daarom niet meer weg te denken uit de Alpen. Toch een heel ander beeld dan in Vlaanderen, waar melkkoeien geen weide zien omdat elke stap die ze zetten minder melk produceert of omdat hun uier kan beschadigd worden. De koeien die je bij ons wel in de weide ziet zijn klaar voor het slachthuis. We weten dit van in Aartrijke om dat er naast CampManggoeste een melkbedrijf is. Wij schrokken ook wel van dit weetje. Hilde dus tussen de koeien om haar weg te vervolgen en niet dezelfde weg terug te moeten nemen. Rond 1815 staat ze uitgeteld aan de caravan en dan weet Alain hoe laat het is: etenstijd! We eten Fettuccini met verse Bolognaise. Nog wat bloggen terwijl Hilde leest, "Violetta" van Isabel Allende, een aanrader, zoals ze zelf zegt. Daarna douchen en iets vroeger naar bed dan gisteren zodat we ten volle kunnen gewellen van de Vol.

Geschreven door WieLuuS