Rond 9u onmiddellijk een stressbom ten huize #wieluus, Alain in extase, Hilde de kalmte zelf natuurlijk. We gaan met de Téléphérique naar het hoogste punt dat we waarschijnlijk in ons leven met de voeten op de grond zullen bereiken en dat brengt nogal wat enthousiaste bewoners hier in bepaalde sferen.
Vorig jaar waren wij in de Hautes-Pyrénées, op de Pic du Midi de Bigorre met een hoogte van 2877 meter al eens behoorlijk onder de indruk, de verwachtingen zijn nu dus hoog gespannen. Vandaag brengt de lift ons eerst naar een tussenstation waar de meest sprongen gewaagd worden met een parapente op een hoogte van 2317 meter, wij blijven rustig staan en gaan helemaal naar de 3842 meter! Onze foto's zeggen alweer een fractie van wat je hier kan aanschouwen. Dit YouTube-filmpje toont veel beter wat je hier kan zien van begin tot einde:
https://youtu.be/CbkAVkdIeAc
Ter plaatse zie je de echte klassebakken van klimmers aan het werk. Veel van hen zijn gidsen met ervaren klimmers in hun zog. We raken aan de praat met gids Bertrand en co en Alain dringt aan om de piek onder begeleiding te beklimmen, maar Bertrand´s zoontje dient door hem opgehaald te worden aan school. Er wordt nog even getwijfeld maar ter plaatse is het op dat moment net iets drukker waardoor het kleine feestje niet doorgaat. De adrenaline moet nu wel even wachten. Als wij terug zijn van reis nemen we ons wel voor dat Hilde meegaat met Alain naar een klimzaal waar zij onder begeleiding van hem zal leren klimmen, hij heeft immers zijn Indoor Toprope Klimvaardigheidsbewijs. In de toekomst willen we nog Via Ferrata klimmen en ook Hilde wil zich daarin bekwamen. Wij genieten dus op deze Aiguille du Midi en gaan zelfs nog met een lift naar een hoger gelegen platform en komen zo op 3867 meter! In de verte, op 7 kilometer in vogelvlucht, zien we wel de Mont Blanc, maar het is voor ons moeilijk te beschrijven hoe het hierboven ervaren wordt. Je kan ook heel moeilijk inschatten dat de Mont Blanc 4809 meter hoog is, nog eens 942 meter meer dus. Maar goed, wij kuieren boven nog wat rond, genieten van elkaar en het prachtige weer. Door een ijstube, "Le tube" moet je wel opletten dat je niet valt en het is verderop aanschuiven in de rij om een foto te laten trekken door een al te gekke dame die vol enthousiasme je gsm van je overneemt om plaatjes te schieten in een glazen kooi. Het is echt onwennig om op het glas te gaan staan maar het was dus wel de moeite om ervoor in de rij te staan, waar we tijd hadden om te praten met een getrouwd koppeltje, zij van Rusland, hij van Armenië, wonende in Nantes, Frankrijk. Alain heeft er een handje van weg om te vragen van waar iemand is om er dan een vluchtig praatje mee te slaan, dat zal later op de dag wel veranderen. Maar wat een internationaal publiek in deze streek, ongezien! We bevinden ons dan ook op een van de grootste trekpleisters van Europa! Na drie uur ons te vergapen aan deze natuurpracht van rotsen, sneeuw, ijs en wolken beslissen we om af te dalen naar het tussenstation op 2317 meter nadat we nog een koppeltje trakteren op een foto, genomen net als ze via de rug van de Aiguille du Midi het station komen binnengewandeld met hun guide. Ook hier blijven we nog twintig minuutjes hangen. In de cabine naar het tussenstation liet een Koreaan daar ons toch een scheet om u tegen te zeggen. Hilde komt alweer niet bij, jawel, ook in zo´n cabine ben ik ze kwijt... maar het moet gezegd, in de ijle gezonde berglucht, waar we dachten even makkelijker te kunnen ademen, had deze Kiezige Koreaan zich even mogen inhouden. Even voor de thuisblijvers het leven zoals het is in de Téléphérique.
Nu komt het serieuze werk. Wij gunnen ons een korte rustpauze, schaffen ons anderhalve liter Evian aan in de "Terrasse Mont Blanc" en besluiten dan om totaal risicoloos de veel te duur betaalde Téléphérique, twee keer €75,00... straal te negeren en een wandelingetje te maken van 2317 meter hoogte naar de parking waar onze auto staat, met behulp van de in de Garmin opgeslagen coördinaten van Alain zijn uurwerk, naar een hoogte van 1035 meter. Wat kan er fout gaan? Na twintig meter zakt Hilde al met haar rechterbeen helemaal in de sneeuw, haar linkerbeen in accordeon naast haar. Hier komt Alain nog eens goed van pas, al is het niet zo makkelijk om Hilde uit deze benarde en toch wel grappig situatie te halen. Misschien wordt deze onderneming toch geen vingers-in-de-neus-show. Wij houden echter van een streepje avontuur en hou Hilde maar eens tegen van Alain zijn zottigheden. We proberen zoveel als mogelijk de reeds aangedrukte sneeuw te volgen waaronder volgens Garmin het juiste pad is. Alain loopt voorop en waar hij dieper inzakt vult hij met zijn voet de afdruk met extra sneeuw zodat Hilde veilig kan volgen. Wetende dat de sneeuwgrens op 2000 meter ligt moeten we "slechts", hahaha, 317 meter (hoogteverschil) sneeuw trotseren, al liggen er wel al stukken rots er sneeuwloos bij. In totaal moeten we dus een hoogteverschil van 1300 meter maken, wat neerkomt op een wandeling van 7,21 km, waar we 3u13min zullen over doen. Er komt onderweg nog een echte glijbaan op ons sneeuwpad, voor ons helemaal door voorgangers aangelegd! Alain weer voorop om Hilde te kunnen filmen voor het nageslacht. Wat zo'n kort stukje glijbaan aan snelheid kan genereren, je houdt het niet voor mogelijk! Bij aankomst beneden roept Hilde: "Ik wil nog een keer, help mij eens recht!?". Ja maar ja, het is filmen of rechthelpen. De keuze is snel gemaakt, er volgt een resolute "Nee!". "Dan gooi ik je hoed weg!", lacht Hilde. Alweer een stukje het leven zoals het is bij een afdaling van de Aiguille du Midi. Wij strompelen verder naar benee, zo goed en zo kwaad als het maar wil. En het wil wel heel goed eigenlijk, de benen willen mee, dalen is makkelijker dan stijgen, het weer is ongelooflijk goed dat we zelfs in t-shirt verder moeten en we bereiken stilaan de sneeuwloze boomgrens en het echte "wandelpad". We ontmoeten hier nu wel een paar mensen zoals trailrunners, hikers waar we tijdens het wandelen oerwoudgeluiden mee deelden en lopers. Steeds een smalltalk babbeltje en hop weer verder. En verder. En verder. En daar komt weer geen eind aan, behalve laatste loodjes. Als we weer een dame kruisen vraagt Hilde of ik niet moet vragen van waar ze is... maar Alain geeft geen krimp. Meer een kramp. En hoewel Hilde over het algemeen beter te been is dan Alain moet ook zij nu toegeven aan oververmoeide benen. "Het enige wat hier plat is, is dan nog vals!", perst Alain er nog uit. Van de 7,21 kilometer telt het uurwerk af, 400 meter, 300, 100... 33... Oef.
We bereiken de parking en kunnen nauwelijks begrijpen wat er met onze benen gebeurt. Plots is wandelen op effen en vlak parkeerterrein zo onwezenlijk dat we bijna door onze benen zakken. Alain moet echt opletten dat hij zijn benen niet strekt of hij zakt door zijn knie. Ter hoogte van de auto gaat hij op de grond liggen om zijn rug te laten rusten en een poging te wagen zich te ontspannen. Hilde wil vooral van de parking afrijden want deze kost een euro per uur 🤣. Helemaal boven verlekkerde ze zich nog op een etentje in Chamonix. Onderweg werd de zin daarin steeds minder tot helemaal onder nul. Zo vermoeid zijn we. Auto in en naar de dichtstbijzijnde bakker die nog open is, ondertussen in de gietende regen! Daarna naar #wieluus waar we niet gewiegd moeten worden, na een stukje brood.... Wat een dag alweer.
Een hoogtepunt dus.

Geschreven door WieLuuS