Hoewel woensdag en donderdag geen duikdagen meer waren hebben Sandra en ik toch nog best veel leuke dingen ondernomen hier op Nusa Lembongan, Ceningan én Penida! Heerlijke eilanden zijn het.
Woensdag konden we lekker rustig ontbijten, daarna gechild in de kamer. Zij moest verhuizen naar het andere eiland omdat het hier 'fully booked' was en ze dus niet kon verlengen, maar we konden heel makkelijk haar spullen in mijn kamer zetten zodat we de dag nog gewoon konden doen wat we wilden doen en dan pas tegen de avond haar verhuizen. We wilden de middag op Dream Beach doorbrengen en dat is gelukt! Onderweg daarheen nog bij een local tentje heerlijke maar dan ook echt heerlijke saté kambing (geit) en ayam gegeten, van die kleintjes met daarbij een overheerlijk avocado sapje, mmmmmjammie. En daarna dus lekker liggen lezen op het strand, af en toe even afkoelen in het water, maar zwemmen ging daar niet echt want die megagrote golven trokken zo je bikinibroekje naar beneden!
Sandra's spullen opgehaald, als volleerde indo's met volle bepakking naar haar hostel gereden en ook op Nusa Ceningan een tentje gevonden, Seabreeze, waar we terwijl we van de zonsondergang genoten met een happy hour cocktail en tempeh goreng als hapje erbij, later ook nog avondeten hebben genoten.
Ik heb mezelf 's avonds voor de vijfde keer laten verwennen met een uur durende massage en ben daarna als een blok in slaap gevallen in mijn fijne kamertje bij Soka Homestay.

Donderdag werd Nusa Penida dag. Gewéldig!
Eerst weer even de transport maffia, hier dus uitgevoerd door de bootmannetjes, moeten trotseren. Daarna onderhandelen over vervoer daar op het eiland, maar eerst maar even weglopen en ontbijtje scoren zodat we na konden denken wat we gingen doen. Besloten niet zelf te gaan emmeren met zijn tweëen op een scooter op de nogal gevaarlijke wegen van Penida, dus we hebben twee motorbike mannetjes ingehuurd waar we bij achterop konden springen en die ons toen vier mooie plekjes aan de westkust van Penida hebben laten zien. Wat een superplek is het zeg. En dan hebben we nog maar een klein (westelijk) stukje van het grote eiland gezien!

We begonnen het 'verst' weg op Kelingking strand. Vanaf een klif keek je naar beneden op n belachelijk mooi strand, maar daar moest je dan eerst wel een belachelijk gevaarlijk en megasteil paadje voor af strompelen. Ik had gelukkig mijn Teva's na die ik om kon strappen, maar Sandra liep op haar teenslippers én is behept met hoogtevrees, geen goede combinatie voor dit padje..... ik ben dan ook verder gekomen dan zij, maar ik was al niet van plan helemaal naar beneden naar het strand te gaan (je moest nl diezelfde weg ook weer terug omhoog). Op sommige stukken miste het toch al gammele hekje die nog enigszins houvast bood bij het klauteren.. het was een avontuur zeg maar. Maar wat ongelooflijk mooi. En als je dan ook nog vier manta's in de wateren naast je van bovenaf ziet zwemmen kan ik mijn geluk al helemaal niet meer op. Amazing.

Daarna over behoorlijk slechte, zanderige, met stenen en gaten bezaaide wegen door naar de volgende stop: twee in een eigenlijk. Angel's Billabong, een ruige klif waar met veel geweld de hoogste golven tegenaan sloegen waardoor het die dag echt onmogelijk was in de natuurlijke infinity pool te badderen. Maar de kleuren blauw van het water en de groentinten in de pool waren stunning. Iets verderop, een klimmetje naar boven was Broken Beach te vinden: een soort binnenmeer, waar het water onder een natuurlijke brug naar binnenkwam. Wederom, die kleuren... je mond valt er van open. Je kon hier een cirkeltje omheen lopen en ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben, want daardoor kwamen we op een punt waar je van bovenaf op Manta Bay kon kijken, de plek waar ik tijdens het duiken ook die Manta had gezien.
Nu zou het écht te gek voor woorden worden, want terwijl we daar van het natuurgeweld stond te genieten zagen we eerst één, toen nog een en nóg een totdat we bijna gillend tot 16 (!!!!!!) Mantas op een spot telden. Allemaal cirkelend om elkaar, spelen, ws aan het eten, superdicht aan het wateroppervlak. Ik kon er geen genoeg van krijgen en wilde nooit meer weg. How I wished dat ik er in kon springen met duikspullen zodat ik met ze mee kon spelen, maar dat was helaas onmogelijk. Toen kwam er ook nog even een schildpad lucht happen....nou jaaaaaa, doe even normaal zeg! Dit kán toch allemaal niet?!?!

Uiteindelijk hebben we ons dan toch maar losgerukt en zijn we weer bij Achmed en Moko achterop gesprongen om het laatste stuk naar Chrystal Bay naar beneden te rijden. Ze zijn hier volop bezig de weg te asfalteren en dat is wel nodig ook want de weg is eigenlijk niet te doen zoals hij nu is. Maar aangekomen op het strand waar we eerder met onze duikboten voor de kust voor anker hadden gelegen tussen de duiken in, was het fijn om voor twee uur op rond te hangen, onze meegebrachte nasi bunkus te smikkelen en te sippen aan een grote Bintang, want ik had me toch een dorst van al dat stof onderweg! Nog even gesnorkeld, best mooi en toen kwamen de mannen ons al weer ophalen zodat we precies om 17.00uur het bootje terug konden nemen naar het op laag water gelegen Lembongan.

Tussendoor even terug gereden naar mijn Soka Guesthouse. Gelukkig werkte de enige BNI ATM op het eiland na twee dagen buiten bedrijf te zijn geweest eindelijk weer, zodat ik de diveshop en de Homestay kon betalen. Daarna heerlijk gedoucht en even op bed gechilt en toen weer op de scooter door de donkerte bij Mama Mia afgesproken met Sandra want we wilden zo graag de seaweed salade eten, omdat seaweed farming op deze eilanden wel de grootste activiteit is. Lekker!
Na het eten stortte ik in en kon ik het niet eens meer opbrengen Sandra heen en weer te rijden naar de ATM, dus een andere oplossing gevonden. Terug in mijn fijne kamertje lekker de rest van de avond tranquilo doorgebracht. Ik had nog met andere Sandra, van Gili Air de Duitse divemaster die net op Lembongan was aangekomen, een borrel kunnen gaan drinken, maar ik had er de kracht niet meer voor... voor mijn doen redelijk vroeg gaan slapen.

En toen was het vanmorgen opnieuw tijd om weer eens mijn spulletjes in de koffer te krijgen, op mijn terrasje mijn laatste breakfast geserveerd te krijgen, de sleutel van mijn gehuurde scooter in te leveren en door de vrouw des huizes naar de haven te worden gebracht zodat ik keurig op tijd op het strand was om in de boot van 11uur te kunnen stappen. Ik had via de kapitein van het bureautje in Sanur een plaatsje gereserveerd. Ik had een bevestiging gekregen via de sms, dus dat zat goed dacht ik....
Nou toen begon de chaos: het was súperdruk, dat was me al opgevallen. Niet alleen met de boatladingen chinezen die in kleine bootjes vanaf grote boten als dagjesmensen op het eiland werden geloosd, maar ook met allerlei andere nationaliteiten. Allemaal van en naar Sanur reizend. En toen werd me dus verteld dat er geen plaats meer was voor Little old me, want de boot was "perrie pull !" Het werd me zelfs toegeschreeuwd, iets wat indo's toch niet vaak doen. Ik kon met geen mogelijkheid mee op die 11-uur boot en al snel werd duidelijk dat de 13uur boot ook niet ging ivm een crematie-cumpulan ofzo.... dusssssss het zag er naar uit dat het 15.30 ging worden voordat ik een mogelijkheid, misschien, zou hebben van het eiland af te komen.... neeeeeee, dat méén je niet!
Ik heb heeeeel please please pretty please with sugar on top aan een meneertje gevraagd of hij me alsjeblieft kon helpen en tegen al die charmes en zielige hondenogen kon hij niet op en heeft uiteindelijk een plekje op de boot van 11.30 voor me geregeld, waar ik niet eens een kaartje voor had. Natuurlijk waren er heel wat mensen te laat en vertrokken we pas om 12 uur, maar het bleek een veel stabielere boot dan waar ik op heen was gekomen, dus ik en mijn ruggetje waren allang blij..... Dus zo stond ik alsnog om 12.30 op het strand van Sanur waar mijn koffer gelukkig voor me van de boot werd gedragen want het was intussen behoorlijk vloed geworden met hoge golven.

Met een Grab taxi (oooooooh, dat mag niet.....) naar mijn D'Astri Guesthouse gegaan, want 21 minuten in de hitte lopen met die koffer zag ik niet zitten hoor. En daar weer een heel fijn kamertje gevonden mét een (klein maar fijne) pool en een lief vrouwtje Kantie die me achterop de scooter naar een simpele warung bracht om een nasi Bunkus lunch te kopen. Geen geld, maar de lekkerste gerechten. Ik heb weer zitten smullen aan ons eigen barretje, terwijl zij honderduit vertelde over alle problemen die ze in haar leven had.... oh well, ik kon het hebben. Ik zat te smullen van mijn inktvis, garnalen, jackfruit, kangkung, katjang met visjes, perkedel jagung en sedikit sambal en dan kan ik alles hebben, toch?

Daarna rondje om en strand gelopen en toevallig gestuit op Balinese dansles met mooie danslerares en te schattige kinderen, het tentje weer gevonden waar Pieter en ik een maand geleden op het strand hadden gehangen (goed voor morgen) en in een gazebo aan het water nog even dit bij zitten schrijven. Kan ik het straks lekker uploaden allemaal. Is dat ook weer bij.

Het laatste staartje van mijn vijf weken is begonnen...

Geschreven door Sandy.op.reis