Zondag paardrijdag. Jaime kwam me ophalen bij het Hostal en de weg naar Caldera toe alleen al was schitterend. Groen, rustig, mooi.
We waren met z'n drieën plus Jaime als guide. Lekker klein groepje. Daar hou ik van.
Paarden waren ook erg goed verzorgd en zo ook het tuig. Daar hou ik ook van. Maar het meest houd ik wel van het vrijheidsgevoel om op de rug van een paard te zitten en dan door zo'n landschap heen te rijden.....!!!! Geweldig.
Alles ging heel relaxed. Jaime vertelde het een en ander over de bomen of vogels of rupsen die dansend in de bomen hingen, maar het was vooral rijden en genieten....
Hoe simpel kan het zijn.

Daarna heeft Jaime me afgezet aan de andere kant van het dorp Caldera, daar waar de taxi's je ook zouden afzetten bij een dirt-road met veel grote stenen. Daar kom je met een een gewone auto niet overheen, zeker niet met bijv onze huurauto van de eerste twee weken... Het zou zo ongeveer 45 minuten lopen zijn vanaf daar naar de pozos termales waar ik graag even in wilde soaken... De zon scheen gemeen fel en het was bloedheet, maar kom op, daar ging ik....
Ik denk tien tot 15 minuten later stopte een auto met Panameño Martin en Colombiana Nancy erin, die "zo'n meisje alleen daar natuurlijk niet konden laten lopen" dus hop, daar zat Sandy achter in wederom een airconditioned car, op weg naar weliswaar een andere pozo omdat bleek dat door een landslide de weg naar de oorspronkelijke pozos echt onbegaanbaar was geworden... Maar dat maakte me niet zoveel uit, want het was er niet minder lekker door én ik had weer leuke mensen ontmoet met wie ik dit samen kon beleven!

Deze pozo hoorde bij een Lodge-achtig iets wat Casa de la Abuela ofzo heette. Ten eerste stond Martin erop dat hij de $5,- entree die ze hieven daar, voor mij betaalde. Ten tweede had ik de hele middag hun gezelschap én fotograferende kwaliteiten van Martin en Nancy tot mijn beschikking. Ten derde mocht ik weer met ze terugrijden naar Caldera, waar ze me vertelden dat precies die dag -en dat gebeurde maar één keer in de maand! Qué suerte!- de heerlijkste tamales die ik ooit gegeten heb werden verkocht bij een hole in the wall tentje middenin "downtown" Caldera. Zooooooo, dat was me toch lekker. Stonden we daar op de motorkap van hun auto, vanuit het bananenblad dat eromheen gevouwen zit, de maishapjes te verorberen die ik alweer niet mocht betalen van hem! Het water loopt me alweer in den mond als ik dit opschrijf...
Ten vierde wilde ik dat ze me, teruggekomen op de Panamericana, bij een bushalte zouden afzetten zodat zij linksaf richting David konden rijden waar ze wonen, maar nee hoor, dacht je nou echt dat ze me daar langs de snelweg gingen achterlaten?!? No way, het was full service, dus daar werd Sandy weer voor de deur van Mamallenas afgezet. Ongelooflijk wat een lieve mensen ik toch altijd tegenkom....

Zondagavond was echt zondagavond daarna: rustig een hapje gegeten en op tijd op bed.

Geschreven door Sandy.op.reis