Aangezien Mikkel " the cook of the house" is en hij maandag naar Coronado was vertrokken om zijn kapotte auto op te halen bij de garage aldaar (mislukt overigens, want ze hadden m nog niet gerepareerd en dus moet hij nog een nacht langer daar blijven -op zijn minst!- T.I.P. man) kregen wij deze ochtend een simpel breakfast voorgeschoteld door Connie, yoghurt met cruesli en druiven. Maar daardoor zeker niet minder lekker. Alhoewel Pieter er wat minder van kon genieten aangezien hij zich niet lekker voelde......

Daarna kwam weer de tijd van tas inpakken -altijd fijn- en afscheid nemen -ook nooit leuk- (Voor wie nog geïnteresseerd is in de verhalen van een gepensioneerd Amerikaans koppel, die al hun schepen achter zich in California hebben verbrand om een nieuw avontuur aan te gaan in Panama, zie: www.ourthirdlifepedasi.com ) maar we zaten wel vóór 11u in de auto! Best goed van ons. Nog even langs de ATM, tank weer vol gooien (kost geen drol hier: $0,67 per liter!) en gaan met die banaan.
Was nog een best tripje wat we gingen maken, helemaal van het zuidoostelijkste puntje van de Azuero Peninsula tot Santa Fé de Veraguas, middenin de bergen in het midden van Panama zowat 200 km naar het noorden. We hebben er al met al bijna vier uur over gedaan en dan heeft Pieter met zijn zieke lijf bijna niet gestopt en zijn we bijna niet verkeerd gereden, eigenlijk gewoon níet. We worden er steeds beter in.... En dan is het al weer bijna ten einde, dat samen navigeren in de huurauto in Panamá..... Pruillip....

Vooral het laatste stuk van Santiago tot aan Santa Fé vond ik prachtig. Door de lushy groene bergen, alles netjes bij gehouden, geen plastic langs de kant van de weg. Slaperige berg dorpjes zoals San Francisco, San Juan... Overal kinderen met schooluniformen en niet te vergeten de immense speedbumps bij die scholen waar je echt met n slakkengangetje overheen moet rijden anders rijd je zo de onderkant uit je auto. Sowieso steeds je ogen goed op de weg houden aangezien je op de gekste plekken ineens enorme diepe kuilen in het asfalt vindt. Het leek wel een soort computerspelletje om daar tussendoor te laveren zonder brokken te maken....
Dat heeft Pieter ondanks alles toch goed voor elkaar gekregen, maar aangekomen bij ons hotelletje (meer een hostal eigenlijk) stortte hij helemaal in en alles wat hij nog kon en wilde was op bed liggen, slapen.

Ik ben door de enorme terras-moestuin hier gaan lopen, heb genoten van het uitzicht vanaf het terras voor onze kamer op de wonderschone bergen, raakte (verrassend) aan de klets met (verrassend) wéér een Amerikaan, Bill, die vroeger werkzaam is geweest in vele functies bij 'het kanaal' en die overal wel een beetje vanaf wist (waar ken ik dat toch van.....?) en heb me een beetje ingelezen in de map die Nederlander Marnix met zijn Cambodjaanse vrouw Sineth heeft gemaakt over te ondernemen activiteiten/hikes hier in de omgeving.

Om 19u werd door Sina (het zusje van Sineth, omdat S&M een maand in Nederland zijn nu) voor Bill en mij het eten geserveerd en hebben we werkelijkwaar een Khmer-koningsmaal gegeten.... En dat in de bergen van Panamá! Wie had dat gedacht!
Pieter had helemaal geen eetlust en wilde alleen maar slapen, jammergenoeg. Maar ik hoop dat hij er morgen wel van kan genieten...

En nu zit ik met de insectengeluiden om me heen, af en toe starend naar de lichtjes hier aan de overkant van de vallei in alle stilte aan een tafel op het terras deze blog te typen.... Wat een leven heb ik toch....

Benieuwd wat morgen me weer gaat brengen..

Geschreven door Sandy.op.reis