En wat voor nieuw avontuur werd het!
Het startte allemaal goed: ik was mooi op tijd in de haven, via een toch wel weer goed werkend systeem met gekleurde tickets de public Ferry terug genomen naar Bangsal haven, daar alle 'transport-transport' mannetjes weer professioneel genegeerd, want ik wist waar ik heen moest nl naar het dichtbij gelegen verzamelpunt voor de boot: het Lombok Café.
Ik denk dat ik daar 8.50 aankwam, er waren al wat meer mensen aan het wachten op wat later bleek ook nog andere transports naar bijv Senggigi en Kuta Lombok. Maar wij voor de boottrip moesten onze naam, nationaliteit en paspoortnummer op een van de twee lijsten zetten -blijkbaar waren er twee boten die tegelijk vertrokken van deze company- nou dat was natuurlijk binnen een minuut gebeurd............ en toen niks. Ja wachten. En vanaf een soort menukaartje je extra drankjes voor op de boot bestellen. En eten bestellen voor nu in het Lombok cafe.
Ik hoorde dat we niet voor 12 uur zouden vertrekken, dus ben toen maar naar een supermarktje iets verderop nog wat spulletjes gaan kopen, toch ook maar wat zeeziekte pilletjes you never know. En daarna was het je maar overgeven aan het wachten.... dat heeft tot 13 uur geduurd.
Toen werd de eerste groep opgetrommeld, maar dat ging al niet op zo'n erg gestructureerde manier en ergens had ik al het idee dat ik misschien ook wel mee had gemoeten, maar ja dat mannetje had mij niet gezegd mee te gaan, volgzaam typje als ik ben.
Nou mijn gevoel klopte dus wel want toen er een lijst rondging voor de tweede boot, stond mijn naam er niet op en kwam dat mannetje met een bezweet gezicht terug rennen vanaf die eerste boot en moesten Aussi Daniel en ik ineens 'opschieten opschieten' om maar zo snel mogelijk naar de boot te hurry-uppen. Ja doei, eerst laat je ons ellenlang nodeloos wachten - ik had nog een halve dag op Gili Air kunnen zijn, zonder voor dag en dauw op te staan om vervolgens niks te doen de hele tijd- en nu moet ik midden op de dag in de bloedhitte ineens gaan rennen omdat jij een fout maakt? Dacht t niet. Dus pelan-pelan naar de aanlegsteiger gelopen met mn koffer, nog langs een chinees moeten wurmen die er echt niet meer goed uitzag, ik denk dat ie verdronken was en beyond reanimatie.... dus eigenlijk dood op de grond lag....
En toen begon de volgende consternatie want ze wisten eigenlijk niet op welke boot we nou toch eigenlijk hoorden...
Oké, uiteindelijk zijn wij op de grote, bruine, houten boot gekomen en achteraf was ik daar erg blij om.
Blijkbaar waren wij de "ouderen, couples en niet-party crew" nou ik vind het best. Ik hoor ook niet meer bij de jonkies en die schreeuwerige pocherige gids van die andere boot vond ik niet zo leuk. Blij met mijn groep en mijn gids Adi. Bovendien hadden wij een grotere boot met net zoveel mensen als die andere, dus betekende dat veel meer ruimte!

Eerst was het een beetje aftasten, want we kenden elkaar nog niet en er werd niet heel veel informatie gegeven. Behalve Adi sprak de crew van de boot niet echt Engels, dus even kijken hoe het nou verder ging. Maar langzaam wordt het wel duidelijk. Boven was het slaapdek, daar lagen allemaal matjes met kussen en een laken, dus iedereen had daar al een plekje gevonden, maar er was nog een mooi ruim plekje voor mij over, dus dat werd mijn pleisterplaats voor de komende tijd.

Eindelijk vertrokken we dan om 13.50u en begon de grote tocht: op naar Flores!

Drie maaltijden per dag waren included, dus al snel werd de lunch geserveerd. Gewoon, op een matje op de grond. Zelf opscheppen, meestal met fruit als toetje. We hadden allemaal recht op 6 flessen water pp en thee en koffie kon je de hele dag zelf pakken wanneer je dat wilde. Ik vond het verbazingwekkend hoe die mannen het toch iedere keer weer voor elkaar kregen om zulke lekkere dingen voor elkaar te toveren uit dat minuscule kleine keukentje op de boot. Het was elke keer rijst, natuurlijk, heel veel groenten en afwisselend tahoe en tempe, ei, kip een keer en dus fruit. De lekkerste ananas hadden ze mee... super hoor.

Verder was het veel varen, de eerste dag voornamelijk langs de noordkust van Lombok. Mooi, maar op een gegeven moment heb je dat ook wel gezien. Dus ga je met elkaar kletsen. Er zaten genoeg interessante mensen op de boot, we waren met ze twintigen in totaal, en dan ook nog zeer internationaal: Chilenen, Argentijnen, Italianen, Polen, een Duitser, een noordamerikaan, een Spanjaard, een Australiër, French girl, welshmen en londense en twee Nederlandse chicas. Nou, we hebben ons niet verveeld.
Bovendien geeft het je ook de rust om juist lekker op je matje te liggen en te lezen of spelletje te doen of te whatsappen, want tja, je kunt ook niet veel anders. Rechtop staan in dat slaapgedeelte kon ook al niet, want veel te laag dakje, dus lekker voor mijn rug... not.
Veel buiten op het dek dus en genieten van a de sunsets én drie sunrises!!! De eersten van deze vakantie!

De eerste avond hebben we onder de sterren met elkaar op het bovendek 20 questions gespeeld en redelijk op tijd naar bed gegaan en ook nog heerlijk geslapen met het ronkende geluid van de motor.

Iedere dag werden we door Adi gewekt met 'Breakfast time!' en kregen we een klein ontbijtje. Dag 1 zijn we aan land gegaan bij een klein eilandje, met een typical dorpje waar we doorheen liepen.... we leken de koningin wel want iedereen stond in zijn straatje ons te begroeten. Voetbal toernooitje op het zanderige veld waar de mannen een balletje meetrapten tussen de giechelende jochies... ach het was wel grappig. Voelt toch altijd een beetje raar om zo de toerist uit te hangen, maar ja dat waren we dan ook.

De tweede stop op Mojo eiland vond ik veel te gekker omdat we toen een kleine hike naar de waterval maakten en voor degenen die dat wilden nog verder naar boven klommen (onwijs gevaarlijk, zou in Nederland noooooit mogen) om dan via een slingertouw in een diepe poel te springen. Heerlijk fresh water, dus ook even een soort douchemomentje. Idyllische omgeving.

Na de lunch begon toen echter wel de ellende toen we een echt een heel stuk varen voor de boeg hadden over open zee. Ik had net tegen French Girl Lydie gezegd hoe lucky we were dat de golven niet zo hoog waren, Knock on wood, en ja hoor. Daar begon de ellende: het werd steeds choppier en choppier, mensen grepen naar de zeeziektabletjes, en anderen zoals ik hielden zich maar rustig op hun matje, want zolang ik lag voelde ik me best oké. Toch moest ik niet aan eten denken dus toen er ook redelijk aan de late kant "Dinner-time" werd geroepen ben ik wel naar beneden geklommen, me overal aan stotend omdat het écht gevaarlijk heen en weer ging, maar moest er niet aan denken iets te eten.... dat zegt ook wel genoeg.
Dus eigenlijk maar weer gaan liggen, beetje lezen, puzzeltje op de IPad en een beetje tukken. Nou, vanaf 18uur tot ongeveer de volgende ochtend 6 uur toen sunrise was is best een lange tijd dan, op zo'n dun matje. Ik had te met doorligplekken!! Wat is het de hele nacht te keer gegaan en af en toe gingen we zó schuin dat ik echt dacht dat we om zouden tippen of dat de boot in tweeen zou breken.... en Heleen, obsessed as she was met de life vests, had gezien dat die ónder in de boot lagen, daar waar we de grote bagage hadden gestopt, achter de luiken dus. Nou, als er wat was gebeurd hadden die ons leven nooit kunnen redden dus....

Maar we hebben het overleefd, huge respect for the Captain die de hele nacht doorgevaren heeft en dus de boot er heelhuids doorheen heeft gekregen en toen was het nóg meer genieten van die roodgloeiende opkomende zon in het Taman Nasional Komodo...... niet normaal...... zo mooi. Daar word je stil van......

Dag 3 was amazing: drie stops die alles wat we daarvoor hadden moeten doorstaan de moeite waard maakten.
Stop 1: Laba island. Vanaf het strand een best steil klimmetje naar boven, maar man o man wat een views! Chileno guy had een drone mee (te gek!!) dus hoop dat ik daar ooit de footage nog eens van krijg.... Nooit dezelfde weg terug, dus via een mooie omweg met nog meer te gekke vergezichten, het hield maar niet op, weer terug naar het strand en vanaf daar weer terugzwemmen naar de boot. Oh en terug bij de boot gekomen was daar, hoe slim kun je zijn, Bintang Boot meneertje die koude Bintangs verkocht. Well, you gotta drink them while they are cold, dus daar zaten we om 9.30 aan n biertje!!!! Geweldig. Wisten wij veel dat er die dag nog veel meer van zulke mannetjes uit de village kwamen roeien om ons bier te slijten.... oh well, we hebben er erg lol om gehad.
Stop 2: Na door 50 shades of blue water te hebben gevaren zijn we twee keer bij Manta Point het water in geplonst om.... jawel met Mantas te snorkelen.... en hebben we dat gedaan! De eerste keer vier gezien, waarvan een humongous!! Never before, zelfs niet met duiken, had ik zo'n megamanta in t echt gezien. Wat onwijs cool. Daarna snel de boot weer op om op n ander punt er weer in te springen, veel stroming daar en met die enorme 'vleugels' van die beesten is daar niet tegen op te zwemmen. Daar hebben we ook nog een schildpad gezien, twee black tip haaien en wederom drie manta's, waaronder een baby. Hoe geweldig is dat? Ik vond t ontzettend bijzonder.
Stop 3: ik dacht eigenlijk dat niks meer stop 2 kon evenaren, maar Pink Beach was ook equally mooi. Heel lichtjes zag je de roze kleur al vanaf de boot. We hadden daar lekker twee uur de tijd om op het strand te hangen, ik ben nog even een bergje op geklommen om het van boven te bekijken en daarna ook nog mooi kunnen snorkelen tussen koralen en vis.

En het mooie was dat we al in Komodo waren, dus niet meer hoefden te varen. Thank God. Dus in een beschutte baai legden alle companies hun boten aan anker zodat we die avond rustig schommelend konden eten en biertjes drinken van de Bintang Boot. Heel grappige gebeurtenis was nog de romance tussen James Brown (zo heet hij echt, Amerikaan van onze boot) en Lucy Liu (zo heet ze echt, van de boot naast ons!) opbloeide. Compleet met een (liefdes)brief die zwemmend in een plastic bottel bezorgd werd door Duitser Joey: "message for Lucy Liu" zo grappig. Geen drankspelletjes voor Oma Sandy, dus mooi op tijd mijn matje op.

Laatste dag, laatste sunrise bewonderd op t dek en toen op naar Rinca eiland waar je de meeste kans had de Komodo varanen te kunnen zien.... en die hebben we gezien!! Wat een beesten zijn het. Enorm. Dinosaurussen zoals ze zich bewegen, al bewogen ze niet heel erg veel. Ze waren een beetje papperig, sloom. Maar dat schijnt normaal te zijn. Maar ik vertrouwde ze voor geen meter, want als ze bewegen kunnen ze ineens heel snel zijn en je wilt zo'n engerd echt niet in je been hebben met zijn vieze saliva....
Na de laatste lunch op de boot zijn we nog rond Palau Kelor gaan snorkelen. Een heel erg mooie afsluiting van deze geweldige trip: enorm diverse koralen met grote scholen vis. Kon er geen genoeg van krijgen, heb een uur in het water gehangen. Tot slot inenorm blauw ondiep water liggen poedelen en nog eventjes de laatste zonnestralen op een stralend wit strand gepakt. En toen was het tijd om het laatste uurtje naar Labuan Bajo, de hoofdstad van Flores te varen. Het eindpunt van onze vierdaagse trip.
Wat was het het allemaal waard geweest. Geweldig, in een woord.

Geschreven door Sandy.op.reis