Laat ik beginnen met jullie te bedanken voor jullie spontane reacties, het doet ons goed dat jullie genieten van de dingetjes die wij doen en hoe we het beleven. Het liefst zou ik willen reageren maar het Pindat-programma laat dit niet toe. Het is dus niet dat ik ze niet lees, integendeel. Het stimuleert mij ook om iedere avond iets te schrijven en zodoende in een keer een soort van dagboek of reisboek te maken van onze reizen. Zo creëer ik ons eigen fotoboek.
Gisteravond zijn we naar het strandje onder onze B&B geweest om van de zonsondergang te genieten, het strand is gericht op het oosten en dat betekent dat we de zon zelf niet kunnen zien ondergaan maar we kunnen we indirect genieten van de mooie kleuren in de lucht.
Vandaag staan er twee wandelingen op het programma, alle twee de wandelingen zijn in de buurt van een vuurtoren. Eerst gaan we naar Mizen Lighthouse op het uiterste puntje van het meest zuid-westelijk gelegen schiereiland, Mizen (spreek uit Mizzen) na een heerlijk ontbijtje, verzorgd door eigenaars van de B&B John en Kathleen, rijden we richting Mizen peninsula. Onderweg verbazen we ons voor de zoveelste keer over de bloemenpracht die er langs de wegen is. Onze gemeente huurt stroken van boeren om oude inheemse planten te zaaien zodat die weer terugkomen in het landschap. Nou, daar hoeven ze zich hier geen zorgen om te maken, hier is de berm tot aan en zelfs over de weg begroeid met de mooiste struiken, bloeiende bloemen en andere gewassen. De begroeiing komt echt tot aan de weg en wordt door gesnoeid door het langsrijdende verkeer, je ziet dan ook precies hoe hoog de vrachtwagens hier gemiddeld zijn want daarboven hangen de struiken over de weg. Het bellenboompje zoals wij dat kennen is hier menigmaal te zien als een bellenboomhaag van zo’n drie meter hoogte, geweldig. Alle kleuren die je in een tuincentrum ziet vind je hier in de berm terug. Het is een plezier om hier doorheen te mogen rijden. In bochten is het wel altijd oppassen omdat je niet door de bocht kunt kijken, daarbij zijn de meeste wegen, behalve de rijkswegen zeg maar, erg smal en moet je regelmatig naar een inham om tegenliggers te laten passeren. Tel hier bij op dat ik in onze auto rijd met het stuur aan de verkeerde, dus de bermkant, dan weet je dat het concentreren is.
We rijden regelmatig kort langs de kuststrook door dorpjes met havens, stranden waar mensen zwemmen bij 14 graden waterthemperatuur en prachtige vergezichten over inhammen van de oceaan. Verder landinwaarts is het weer genieten van de heuvels, bergen, rotspartijen, bergmeertjes en ga zo maar door. Plotseling komen we langs een oude offerplaats die ook als begraafplaats diende, een soort van Hunebed. We hadden volgens ons tot vandaag ook nog geen muurtjes om de weilanden te verdelen gezien die zo typisch zijn voor Ierland. Ze waren er wel maar ook deze waren door de begroeiing aan het zicht onttrokken.
Als we aankomen bij het bezoekerscentrum van Mizen Head Signal Station worden we verrast met spectaculaire uitzichten tijdens onze wandeltocht naar de vuurtoren langs de resten van een oud morse signaal station, allemaal om de scheepvaart in deze regio te waarschuwen waar ze wel en niet konden varen. Beiden zijn gedeeltelijk afgebroken omdat GPS hun overbodig maakte. Tijdens onze wandeltocht van enkele uren blijven we ons verbazen over wat we allemaal zien, het is niet te beschrijven. We hebben het geluk dat we ook een paar robben (seals) zien.
Dan gaan we weer per auto naar Sheep’s Head, het volgende schiereiland iets ten noorden van Mizen. Hier zien we de eerste schapen in de weilanden en warempel ook de beroemde stapelstenen muurtjes, zonder begroeiing. Waarschijnlijk hebben ze die schapen voor ons verborgen gehouden totdat we op Sheep’s Head Peninsula zijn. Dit gebied doet zijn naam eer aan.
Ook hier maken we weer een pittige wandeling langs rotsen en kliffen totdat we aan het einde weer bij een voortoren uitkomen. Ons beeld van een vuurtoren is nog altijd een lange hoge witte toren met daarbovenop een soort lamp die een lichtstraal uitzend die voor schippers bekend is. Dat van die hoge witte toren kun je hier wel vergeten. Omdat de vuurtoren op een rots gebouwd is was het niet nodig om hem heel hoog te laten zijn, hij komt hoog genoeg boven de zeespiegel uit om van ver gezien te kunnen worden. Zo zie je ook waarom wij het vuurtoren noemen en het hier een Lighthouse genoemd wordt.
Na een wandeling van een paar uur met flink wat klimwerk gaan we terug naar onze Atlantic House B&B om ons te verzorgen en nog een keertje naar Castletownshend te gaan. Eerst bezoeken we de St. Barrahane’s Church, waar zowat de geschiedenis van het dorp duidelijk wordt. Donaties van vooraanstaande families van hoge leger- en marineofficieren zijn te bewonderen en de namen van Townsend en Somerville komen regelmatig terug. Buiten is er zelfs een grafsteen van een Vice-Admiraal Boyle Townsend Somerville, dit behoeft geen verdere uitleg. Een voorvader van deze Townsend liet het kasteel dat tussen de kerk en de haven ligt bouwen en dat nu nog steeds bewoond wordt door nazaten van hem.
We hadden gereserveerd om vanavond te dineren bij Mary Ann’s Bar en hier hebben we weer genoten van een heerlijk diner. De fles wijn gaat mee naar de B&B, dan hoeft er niemand meer te rijden. De laatste foto is gemaakt in Castletownshend, de telefooncel is nog steeds in bedrijf.
Dit was het weer voor vandaag, tot morgen. Slán.

Geschreven door Pjer.oonderwaegs