Vanmorgen weer naar het Visitor Centre aan de voet van de Ben Nevis gegaan om de weercondities te checken. Nu was het niet meer zo erg en we konden tot Halfway gaan. Bij het hoogte meer. Vol goede moed begonnen aan de klim en een klim mag je deze bestijging best wel noemen. Het pad bestaat uit stukken grindpad, en stukken met grote rotsblokken waar je de benen flink moet oprekken om er bovenop te komen. Alles wat je tussen die twee kunt bedenken komt ook op ons pad. Geen gemakkelijke route dus.
We stappen en klimmen dapper door tot we na twee uur bij het meer aankomen. Ondertussen zijn we al flink gedoopt door fikse buien en zomaar regen.
Wat te doen? De benen voelen goed en afgezien van de flinke wind is de tocht goed te doen. We besluiten om verder te klimmen. Onderweg hebben we een groep met gids gezien en zij zijn ook verder omhoog aan het gaan. Mocht het hogerop te slecht worden dan merken we dat wel, de gids zal dan omdraaien en ons tegemoet komen.
Ondertussen wordt de wind harder en de windstoten vinniger. Met de stokken proberen we ons op de been te houden maar het wordt steeds moeilijker. Aan de rand van de afgrond is het zeer gevaarlijk en af en toe moet ik denken aan de waarschuwing van de medewerker van het Visitor Centre: "The hard winds will blow you off your feet" en zo erg werd het ook. Zo'n uurtje onder de top kwam de gids terug en toen hebben we ook maar rechtsomkeert gemaakt. Maar eerst even de vlag van Mheer laten wapperen, die is natuurlijk meegekomen. Ik moest ze goed vasthouden anders was ze hier gebleven, ergens op de berg.
De afdaling bleek misschien nog wel een grotere beproeving dan het klimmen. Alle elementen leken zich tegen ons te keren, de wind bleef ook op het lagere gedeelte onberekenbaar en de stenen lieten nu een andere gave zien waarmee ze de bezoekers laten merken wie de baas op de berg is.
Uiteindelijk kwamen we op een splitsing waar we een andere terugweg dan de heenweg konden nemen. Het eerste gedeelte was nog steiler dan we gehad hadden en daarna zou het vlak zijn. Deze afdaling vroeg nog al wat van m'n spieren en ik heb het voorzichtig aan gedaan. Toch moest ik op enig punt even gaan zitten, ik moest nodig wat nieuwe energie tanken.
Daarna rustig verder en beneden aangekomen was het een verademing om de laatste kilometers op vlakke paden te lopen.
We waren beiden kapot van deze inspanning maar het was wel de moeite waard. Ondanks dat we niet op de top zijn geweest hebben we veel voldoening van wat we gedaan hebben.
Dat hadden we gisteren niet meer gedacht na de weersverwachting gezien en gehoord te hebben. Zo zie je maar weer, het weer in Schotland is onvoorspelbaar!
Na een rustperiode en een lekkere douche hebben we ons laten verwennen bij het restaurant tegenover ons guesthouse, aan de andere kant van de rivier de Nevis dan.
Haggis als voorgerecht, lamb steak als hoofdgerecht en een strawberry, raspberry, cream en dat in een taco van deeg als dessert.
Koffie en een Glenmorangie 10 en Dalmore 12 na, dat hadden we wel verdiend.
Morgen met de Harry Potter trein, ben benieuwd.
Slàinte, Pjer

Geschreven door Pjer.oonderwaegs