Vanmorgen vroeg zijn we op ons gemak opgestaan, ons verzorgd en de laatste spullen bij elkaar gezocht. Alle elektrische apparatuur zoals I-pad, smartphones, smartwatches en wat er nog allemaal aan smartdingen meemoesten ingepakt, inclusief zeker zo’n 15 meter aan oplaadkabels. Tja, zonder die dingen gaat toch niemand meer ergens naartoe. Dan natuurlijk de kippen en de vissen voeren en daarna lekker op ons gemak ontbijten. Nadat Marlène de was nog verzorgd heeft en ik nog een praatje met onze buren gemaakt heb om hun te laten weten dat we nu gaan vertrekken kunnen we eindelojk de deur achter ons dichttrekken en vanaf dat moment begint onze vakantie. Geen stress! Het is dan ongeveer half negen.
Rond 11 uur stoppen voor het eerst voor een kopje koffie en een heerlijke “Pain au chocolat”, ( we zijn tenslotte in Frankrijk en dan hoort die er bij) we strekken de benen even en dan verder. Rond één uur in de namiddag weer stoppen voor een broodje Brie en een paar belangrijke telefoontjes en dan verder richting Cherbourg.
We rijden via Le Havre en passeren de “Pont de Normandie”, een prachtige brug met een kromming met een flink stijgingspercentage. Gewoon leuk om hier overheen gereden te hebben. Deze brug gaat trouwens over de monding van de Seine die hier flink breed is. Vlak voor deze brug gaan we eerst over een andere spectaculaire brug waarvan ik de naam niet weet maar die de kromming combineert met een bocht, lijkt wel een achtbaan als je er naartoe rijdt.
Vanuit Le Havre moeten we nog zo’n 250 km verder om in Cherbourg aan te komen. We zien de hele tijd borden met “Omaha Beach” en “Utah Beach”, dan weet je wel in welke buurt je belandt bent, de landingsplaatsen van de geallieerden in juni 1944. Omdat we ruim op tijd vertrokken zijn en weinig oponthoud hebben gehad vanwege wegwerkzaamheden en ongelukken hebben we de tijd om nog een kijkje te nemen in Sainte-Mère-Église. De naam van dit plaatsje kent iedereen wel omdat er tijdens de landing van geallieerde parachutisten een parachutist neerkwam midden in het dorp en met zijn parachute in de kerktoren bleef hangen. Hoe het verhaal precies gaat weet ik niet, wat ik wel weet is dat hij er nog steeds hangt. Verder is in dit hele dorp niet veel meer te beleven dan souvenirshops en Horecagelegenheden die een graantje willen meepikken van de toeloop van toeristen en belangstellenden. Ik realiseer me nu dat wij daar ook gewoon bij horen….
Enfin, vanaf hier is het nog zo’n 40-50 km naar de Ferryterminal. Hier arriveren we mooi op tijd maar staan toch nog ruim een uur in de rij voordat we aan boord kunnen. Het laden van een Ferry is een serieuze klus en we geven de mensen graag ruim de tijd om dit goed geordend te doen. Ik wil er niet aan denken wat er zou kunnen gebeuren als de gewichtsverdeling niet in orde is. Aan boord gaan we even naar onze hut en dan snel naar buiten om het vertrek mee te maken. Ik vind het altijd weer een beleving om een boot (of schip?) van deze omvang een weg uit de haven te zien banen en vooral als dat feilloos gebeurt. We varen langs een aantal oude verdedigingsforten op zee, lijkt wel een beetje op Fort Boyard.
Onze Ferry heet de Stena Vision en behoort tot de vloot van Stena Line. Aan boord zijn er allerhande faciliteiten, er is zelfs een Spa aan boord. Misschien nog wel belangrijker zijn de eetgelegenheden waarvan we er een vereerd hebben met ons bezoek. Was dik in orde. Als ik dit geschreven heb dan gaan we nog naar de Sky-bar waar vanavond live muziek is. Ik hoop dat ze er ook goede whisk(e)y hebben. Daarover morgen meer.
Tot morgen. Slán.

Geschreven door Pjer.oonderwaegs