Omdat we vanmiddag pas met de Jacobite Steam Train gaan gebruiken we de morgen om even uit te lopen na de inspanningen van gisteren. We gaan naar een waterval van de rivier de Nevis. We rijden door Glen Nevis (het dal van de Nevis) tot we bij een weggetje komen waar maar één auto op past en waar er regelmatig passing points zijn. We rijden zover we kunnen en gaan dan te voet verder. We dachten over een regelmatig pad te kunnen gaan maar dat bleek van de zelfde orde te zijn dan gisteren. Klimmen en dalen dus. Ook deze tocht was weer de moeite waard en we werden beloond met het zicht op diverse watervallen en als toetje op de taart de hoge waterval van de Nevis. Een wandeltocht van zo’n twee uur.
Vanmiddag gingen we dan eindelijk aan boord van de Hogwarts Express, de trein die ons volgens de boeken van J.K. Rowling naar Zweinstein zal brengen. De kenners van Harry Potter weten dat je om deze trein te bereiken door de muur moet bij perron 9 3/4. Dat hebben we dan ook maar gedaan, van Jos heb ik een foto kunnen maken, toen ik erdoor ging was Jos al aan de andere kant.
Hier en nu heet die trein gewoon de Jacobite Steam Train en hij doet zijn naam eer aan. Er staat een heuse stoomlocomotief voor die rookt, puft en stinkt zoals het een stoomtrein betaamt.
De rit voert langs geweldige panorama’s, meren, kustlijnen, bergketens en uiteindelijk het Glinfinnan viaduct, de bekende brug met de 21 bogen uit de Harry Potter films. Aan het einde van de rit als we bijna in Mallaig zijn kunnen we Skye zien liggen, het grootste eiland van Schotland, ook zien we the isle of Rum en nog enkele kleinere eilandjes voor de kust.
Waar dit viaduct is is er aan zee het Glenfinnan monument opgericht om de slachtoffers van de slag om Culloden van 1746 te herdenken. De Battle of Culloden was de laatste veldslag die ooit op brits grondgebied is uitgevochten en ging tussen de Jacobieten en het regeringsleger. De gesneuvelden waren aanhangers van Prince Charles Edward Stuart, ook bekend als de “Bonnie Prince Charlie” die hier in 1745 aan land kwam uit Frankrijk om zijn volgers aan te voeren. Bovenop het monument staat de onbekende higlander als symbool voor de vele gesneuvelde Jacobieten.
De trein stopt in Glenfinnan Station waar we er even uit kunnen en wat souvenirs kunnen kopen, zoals een flesje Nevis Dew.
Als we verder rijden volgen we voor een groot gedeelte de kustlijn en zodra we het binnenland in gaan liggen er mooie dalen en meren met eilandjes. Een van onze metgezellen in de coupé is helemaal into Harry Potter en vertelt ons allerlei verhalen over het eilandje waar Perkamentus begraven is en nog veel meer leuke dingen die allemaal in die films voorkomen.
Als we door tunnels gaan beslaan de ruiten aan de buitenkant door de stoomwolk van de loc en als we een ruitje open zetten om foto’s te maken waait de kolenlucht, vergezeld met kleine stukjes roet, ons compartiment in. De ervaring wordt hierdoor wel intenser en voor ons, die aan de lijzijde zitten, valt het allemaal wel mee.
Het eindpunt voor nu is Mallaig, een klein havenplaatsje helemaal aan de westkust van de highlands. We lopen het stadje binnen en gaan naar de haven waar wat visserboten, plezierbootjes en een paar veerboten van de CalMac, de maatschappij waar wij over een paar dagen meer naar Islay varen. Niet veel bedrijvigheid.
We eten en drinken hier wat en dan is het alweer tijd om naar de trein te gaan. De locomotief staat al mooi aan de andere kant van de trein maar moet het hele stuk wel achteruit rijden, hij kan namelijk niet ronddraaien. Op de heenreis zaten we links en dat betekent dat je de mooiste uitzichten hebt, je zit aan de binnenbocht van het Glenfinnan viaduct en aan de kustzijde. Aan de andere kant zie je af en toe grote meren maar voornamelijk berglandschap. Op de terugreis hebben we plaatsen aan de andere kant en dat is gezien de veranderde weersomstandigheden niet erg. De West Coast Railway Company deelt de plaatsen in en zet iedereen een keer aan de goede en een keer aan de mindere kant. Goed bekeken.
Als de terugreis begint wordt het ineens heel mistig en de mensen die nu aan de goede kant zitten hebben pech, ze zien niet erg veel en moeten het hebben van de momenten dat het opentrekt.
Het nederlandse stel dat tegenover ons zit is erg spraakzaam en we maken het gezellig aan onze kant. Onze kennis van whisky helpt heel erg om hun wat leuke dingen te vertellen en we houden zelfs een heuse mini-proeverij in de trein.
Onderweg blijkt dat ergens een deur openstaat, de hele trein loopt vol met stoom en het zicht binnen begint ook al te verminderen. Dit gecombineerd met het uitvallen van de verlichting geeft een aparte en mysterieuze sfeer vooral bij het rijden in de vele tunnels waar we onderweg doorheen gaan.
In Fort William aangekomen gaan we even naar ons Guesthouse en daarna lekker eten en nog even een rokerige Caol Ila na. Dan naar bed om dit verhaal te schrijven en er wat foto’s bij te plakken.
Al met al alweer een hele mooie dag gehad.
Slàinte, Pjer

Geschreven door Pjer.oonderwaegs